φεύγουμε, καρδιά μου.

και να, τώρα στα 21 μας περνάμε τις μέρες και τις νύχτες μας στα τηλέφωνα με φίλους και στα σκάιψ και στα σπίτια να μιλάμε ώρες ατέλειωτες για τα όνειρα που είχαμε -ή "έχουμε" ακόμα οι πιο τολμηροί κι ονειροπόλοι- και να ελπίζουμε ότι κάποτε οι στάχτες θα γίνουν διαμαντάκια ή χρυσφένια μπιρμπιλόνια για να ξαναχτίσουμε μαζί ή χωριστά τα όνειρά μας. ποιός το περίμενε ότι θα γυρνούσαμε σελίδα, αλλά όχι προς τα εμπρός.
ποιός το περίμενε ότι θα διαλέγαμε στην τύχη με το δάχτυλο και με κλειστά τα μάτια χώρα να μας φιλοξενήσει για λίγο ή πολύ. δε θέλω να υπολογίζω ποιός θα μου λείπει πιο πολύ και πιο λίγο ούτε να μάθω σκάιπ στο μπαμπά και στη μαμά για να βλεπόμαστε. θέλω να είμαι μ'όλους όσους αγαπώ για πάντα. κι ας ξέρω κρυφά μέσα μου ότι στα 25 μου θα είμαι μακρυά και θα τους χάσω πάνω που θα τους έχω πιο πολλή ανάγκη από ποτέ. δε θέλω, πώς το λένε; αλλά θέλω να ζήσω. και να ζήσω καλά. σαν άνθρωπος. και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ελλάδα ούτε θα ζω, αλλά ούτε θα με αντιμετωπίζουν σαν άνθρωπο. Αγγλία, Γερμανία, Φινλανδία, Αμερική κι άλλες τόσες χώρες κουνάνε δαχτυλάκι και είμαι έτοιμη να τσιμπήσω.
γιατί δε θέλω τα παιδιά μου να ξυπνάνε το πρωί και να αντικρύζουν τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. προτιμώ τις χιλιάδες αποχρώσεις του ουράνιου τόξου.