ες-ο-ες.

δεν αντέχω τα τραγούδια.
μα δε ζω χωρίς μουσική.
τι να κάνω;

μωρή ζωή,γίνε και λίγο δίκαιη κάποτε.

είμαι στο λεωφορείο.γυρνάω από καφέ με φίλες που η αλήθεια είναι ότι είχα παραμελήσει χωρίς λόγο.παρόλα αυτά,σα να μην πέρασε μια μέρα.γυρίζω σπίτι με τα χειρότερα νέα που θα μπορούσε να έχω.ήξερα,ναι,το ήξερα ότι είχε καρκίνο.δεν ήξερα ότι ήταν ζήτημα κάποιων -λίγων- ημερών.νέος άνθρωπος,με γυναίκα και παιδιά,έναν αδερφό και χιλιάδες άλλα παιδιά δικά του.μαθητές του.που τώρα οι πιο πολλοί είναι φοιτητές-κι εγώ μαζί τους- και άλλοι έχουν αποκτήσει τη δική τους οικογένεια.δεν είναι ούτε 60 ετών,δε μπορεί να πεθαίνει.δε γίνεται.και στην τελική,δεν καταλαβαίνω.δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτό το πράγμα.δε θα καταλάβω ποτέ.
δεν είναι ούτε ένας μήνας από τότε που μου καρφώθηκε μία ιδέα στο μυαλό,έκανα εξετάσεις και στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί κάτι να πήγαινε στραβά,έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου.δε μπορώ λοιπόν να μπω στη θέση του,τρομάζω.
μου είναι πολύ δύσκολο.κάποια πράγματα δε θα είναι ποτέ πια ίδια στο μυαλό μου.εύχομαι τουλάχιστον να φύγει "αξιοπρεπώς",όπως και έζησε.. :-( :-( :-(

waste of time. (?)

είχα αρχίσει να γράφω το απόγευμα.οι δύο πρώτες λέξεις ήταν "είμαι καλά".και ήρθε το βράδυ.δεν είμαι καλά.φαίνεται απ τα υγρά μάτια.και δε μου αξίζει όλο αυτό.δε φταίω που είμαι έτσι.που επενδύω τόσο βαθειά σε ανθρώπους ρε γαμώτο.δε φταίω.είναι κατασκευαστικό λάθος.δεν έχω άλλη υπομονή.

αφού περάσει ο πονοκέφαλος θα μου πω ένα μεγάλο ΣΚΑΣΕ.δεν είναι προβλήματα αυτά.

take a look at the sky.

κοιτάζω τ'αστέρια που πέφτουν.δεν κάνω ευχές.είμαι πια πολύ προσεκτική ακόμα και με αυτά τα χαζά πράγματα.
από τη μία ήθελα να ευχηθώ να γίνουν όλα όπως τα έχω στο μυαλό μου,κι από την άλλη να εξαφανιστείς.όμως,φαίνεται,τίποτα δε θα με ικανοποιούσε πλήρως.
ο επόμενος στόχος είναι να σταματήσω να μαθαίνω για σένα.κλείνω τηλεόραση.δε διαβάζω περιοδικά.δε συχνάζω πια εκεί που σύχναζα(και σύχναζες).αλλάζω ζωή.και τα νέα σχέδια δεν περιλαμβάνουν εσένα μέσα.δυστυχώς.ή ευτυχώς..
το καλοκαίρι αυτό πρέπει να είναι το τελευταίο.ο χειμώνας που έρχεται θέλω να ναι ο τελευταίος "δύσκολος" χειμώνας.
ένας καινούριος φίλος γράφει "όσο όμορφη κι αν είναι η αγάπη,παύει να είναι όμορφη όταν δεν είναι αμοιβαία".κι έχει δίκιο.και το καταλαβαίνω τώρα.λίγο αργά,αλλά το καταλαβαίνω.σταμάτα να τριγυρνάς στο μυαλό μου.παρακαλώ.

στα μισά του δρόμου..

και πήρα το αεροπλάνο.και πέταξα ψηλά.και γνώρισα νέες χώρες.νέες συμπεριφορές.νέους τρόπους ζωής.και γέλασα.και έφαγα σοκολάτες.και έκανα τουρ στα κανάλια.και μύρισα λουλούδια.και έβγαλα φωτογραφίες.και άκουσα νέες μουσικές.και παλιές.και είδα όμορφους ανθρώπους.κι ευτυχισμένους.και κράτησα την ομπρέλα πάνω απ το κεφάλι μου σα να μουν από ζάχαρη.και τελείωσε κι αυτό.και πέταξα πάλι.και φοβήθηκα πως θα πέσει το αεροπλάνο.(και δε σε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή).και τελικά έφτασα ζωντανή πίσω.και άρχισα πάλι τις συγκρίσεις.και μου έφταιγαν όλα σε αυτή τη χώρα.και ο αέρας.και τα σκουπίδια.και τα κτίρια.και οι μυρωδιές.και οι άνθρωποι.και τα γκρίζα χρώματα.και οι δρόμοι.και τα αυτοκίνητα.και όλα.και είδα φίλους.καινούριους φίλους.και λίγο παραμέλησα τους παλιότερους(η ηλίθια).και τώρα θα φύγω πάλι.και κάπως έτσι έφυγε το μισό καλοκαίρι,αγαπητό 2011.

συμπτώσεις.

τώρα με το τουίτερ,η ανάγκη για γράψιμο έχει μετριαστεί.και είναι φανερό.
παρόλα αυτά ο αγώνας συνεχίζεται.αποφάσισα να σου γράψω και πάλι.όχι γράμμα.μέιλ.το πήρα απόφαση ότι είσαι πολύ πολυάσχολος για μένα.κι αν αυτό σε εμποδίζει να με δεις,τότε πάσο.αλλά αυτά που πρέπει να σου πω,θα στα γράψω.
κι έκατσα και τα έγραψα.την Πέμπτη.κι από τότε τα ξαναδιαβάζω κάθε μέρα.μέχρι το νοέμβρη που θα το δεις κι εσύ.και χθες συνειδητοποίησα το εξής τρομακτικό.το γράμμα γράφτηκε στις 21 Ιουλίου πέρσι.και τελείως συμπτωματικά,21 Ιουλίου φέτος,έγραψα το δεύτερο.με φόβισε αυτή η σύμπτωση,αλλά πια έχω συνηθίσει.
κοιτάζω απ το παράθυρο τη γειτόνισσα.κάθεται στο μπαλκόνι.έχει χάσει τα λογικά της.
υπάρχουν κι άλλα προβλήματα,τελικά.

άπντέιτ.

φάση Νο 468.είναι η φάση στην οποία βρίσκομαι.
στη φάση αυτή,συνεχίζω να σε σκέφτομαι,ξέρω ότι πρέπει να σταματήσει και αποφασίζω να το σταματήσω σε λίγους μήνες.
λειτουργώ καλύτερα με προθεσμίες,με ξέρεις.
Νοέμβρης.όταν κλείσουν τα δύο χρόνια,πιστεύω θα μαι έτοιμη να βάλω στην άκρη όλα αυτά τα δαιδαλώδη που αισθάνομαι και να προχωρήσω.
εντάξει,ίσως να μην είμαι,αλλά θα μου το επιβάλω,δε γίνεται αλλιώς.
είναι που κι εσύ δεν είσαι εντάξει.που άλλα λες και άλλα κάνεις.
δεν είμαι εδώ για να σε κατηγορήσω,άλλωστε θα το κάνω και από κοντά πολύ καλύτερα,μα ας υπάρχει κάπου ένα ντοκουμέντο.μια γραμμή που να λέει ότι η συμπεριφορά σου είναι γαϊδουρινή.δεν είναι κακό.και φυσικά δεν αναιρεί τίποτα από τα προηγούμενα,από όσα νιώθω και λοιπά.
όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους,μπαίνεις και λίγο στη θέση τους.να το θυμάσαι για πάντα.

ήρωες..

κι ενώ συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου,σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος,με τα ξεσπάσματα,τα γέλια,τις χαρές,τις λύπες,τα κολλήματα,τους τσακωμούς,τις βόλτες,τις εξόδους,τα πάντα μου,στέκομαι και παρατηρώ.
παρατηρώ ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις,τους φαίνεται αστείο που κλαίμε όλοι εμείς.τους φαίνεται αστείο που βαριόμαστε να βγούμε.τους φαίνεται αστείο που δε λέμε πόσο πολύ αγαπάμε τη ζωή.
τους φαίνεται αστείο.μα δε γελάνε.
είναι εκείνοι οι ήρωες που έχουν στις πλάτες τους ένα σταυρό να κουβαλήσουν.και το κάνουν καλά.και αξιοπρεπώς.
έχουν κάποια ασθένεια,όχι γρίπη,όχι ίωση,όχι διαβήτη.
έχουν καρκίνο.AIDS.κι ότι άλλο παρόμοιο ή διαφορετικό σκεφτείς.
κι όμως,παλεύουν καθημερινά για τη ζωή,δεν την έχουν για δεδομένη σε καμία περίπτωση.αγωνίζονται και νικούν.ΠΡΕΠΕΙ να νικούν.ΘΕΛΩ να νικούν.
είναι εκείνοι που αντί να παίρνουν δύναμη από μας,μας τη χαρίζουν απλόχερα.
μας λένε "δες!τα καταφέρνω!τα κατάφερα!το πολεμάω!".
τους συναντώ,μέχρι στιγμής μόνο διαδικτυακά και παίρνω δύναμη.και αναγνωρίζω ότι εκείνα είναι πραγματικά προβλήματα που χρειαζονται προσοχή και αγώνα.
εγώ στη θέση τους δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα,ψέμματα δε μπορώ να πω.κάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να μπορείς να τα αγγίξεις.
ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
κι ένα μεγάλο ευχαριστώ .

572 μέρες..

Πρέπει να το σταματήσω αυτό.
τώρα.
πριν να είναι πλέον αργά.
να σταματήσω να τον σκέφτομαι συνέχεια.
να σταματήσω να ζω για την επόμενη φορά που θα τον δω.
να σταματήσω να τον χαζεύω από "μακρυά".
να κλείσω τα αυτιά μου.
να κλείσω τα μάτια μου.
έχουν περάσει 572 μέρες,διάολε!είναι ήδη αργά!

μη φύγεις..

πραγματικά θα ήθελα το μόνο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή να ήταν τι ρούχα θα βάλω αύριο.έτσι κι αλλιώς θα κατέβω απ το αυτοκίνητο,θα μπω στο νοσοκομείο,θ'αλλάξω και αυτό ήταν το ταξίδι.
δυστυχώς το πρόβλημά μου είναι πιο σοβαρό και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην αγκαλιά μου.
ένα ανάπηρο κουνελάκι,το πιο άτυχο από αυτά που γεννήθηκαν από την κουνέλα μας.πριν μιάμιση ώρα έβγαλε κάτι κραυγές,έπαθε και διάφορα άλλα τέλος πάντων και αυτό ήταν.πρώτη φορά άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε έτσι.
το περιποιηθήκαμε με την ελπίδα να "ξαναζωντανέψει".
λόγω υποχρεώσεων έφυγαν όλοι απ το σπίτι κι έχω μείνει εγώ,με το κουνελάκι αγκαλιά,περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι.εύχομαι τίποτα.κάθε τόσο το ακούω να φωνάζει και νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά.τη δική μου.δεν το αντέχω,αλήθεια,δεν το αντέχω!!
παρόλο που δεν είναι άνθρωπος,έχει ψυχή και το πονάω.μέχρι να σταματήσω να νιώθω την καρδούλα του να χτυπά στο αριστερό μου χέρι.εύχομαι να μη συμβεί.



ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΩ ΌΤΙ ΔΎΟ ΛΕΠΤΆ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΥΤΗ ΈΣΒΗΣΕ.ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΈΨΩ.ΓΑΜΏΤΟ. :'''(

πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια..

νομίζω πως θυμάμαι τη μυρωδιά σου,μα έχω δυο χρόνια να τη μυρίσω.
θυμάμαι τη μορφή σου,μα έχω δυο χρόνια να τη δω.
θυμάμαι το πρόσωπό σου,μα κι αυτό δυο χρόνια τώρα,έπαψε να υπάρχει σταλήθεια.
δε θα σε ξεχάσω ποτέ.μου λείπεις.
πονάει που δε θα ξαναπώ ποτέ τη λέξη "παππού". 
14.06.09

να γιατί αγαπάω έτσι..

δίνεις αγάπη γιατί κάποιος σου έδειξε πώς είναι να δίνεις αγάπη.
πόσο ευτυχισμένος είσαι όταν δίνεις αγάπη.

.

ρε δε γίνεται να σε ξεχάσω.

ανφίνισντ.

ξέρεις,μου λείπει.
μου λείπει η εποχή που όλη μου η ζωή ήταν το μπλουζ με το Χρήστο στα πάρτυ.
ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,το κυνηγητό στα διαλείμματα,στο σχολείο,το παιχνίδι στη γειτονιά,με τα αγόρια και τη Χριστίνα.σχεδόν δε μιλιόμαστε με τα παιδιά.ένα "γειά",όσο πιο τυπικά γίνεται.
"να βγούμε για κανα καφέ ρε συ!",χωρίς να το εννοούμε ουσιαστικά.
κι ας περάσαμε τόσα τότε.
και μεγαλώσαμε.και τα standards ανέβηκαν.και δε μας φτάνει ένας χορός.δε μας φτάνει μια λέξη.δε μας φτάνει το σαγαπώ.κι ας είναι ο κόσμος όλος αυτού που το λέει.
δε μας φτάνει να μας αγαπούν.θέλουμε κι άλλα.δε μας φτάνει τίποτα.γιατί είμαστε άνθρωποι.όντα κακομαθημένα.
μαθημένα να χουν τα πάντα,ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.και επαναπαυόμαστε,περιμένουμε
να έρθει κάτι τέλειο στη ζωή
μας.και δεν έρχεται.ή έρχεται,μα δεν είμαστε εμείς το τέλειο για τους άλλους.οπότε..τι;


πάρε αυτό,σαν μια σκέψη που δεν ήθελα απλά να χαθεί.και που δεν ολοκληρώθηκε.

μπέρδεμα μπέρδεμα μπέρδεμα.

θυμίζει παράδεισο το πρόσωπό σου.
μα η ψυχή σου πιο πολύ.
κι αν θέλω να κρύβω πως σε σκέφτομαι,δεν το πολυπετυχαίνω.
κι αν θέλω να δείξω πως θέλω και αρχίζω να σε ξεπερνάω,πάλι δεν το καταφέρνω,γιατί είναι ανοιχτό το θέμα.
όχι για πάντα.για όσο γίνεται.
δεν έχω υπάρξει πιο μπερδεμένη μάλλον ποτέ.
δε γίνεται όλα τα καινούρια να προκαλούνται από σένα,δε γίνεται.
ναι,υπάρχει παράδεισος τελικά.και είναι εδώ.όπως όλα.


PS. αν υπήρχε εκείνο το κουμπί που λέγαμε παλιά,ίσως και να το πατούσα.κι ας έχανα την ευτυχία που μου χάρισε εκείνος.κι ας μη θέλω να τη χάσω τελικά.βλέπεις πόσο μπερδεμένη;