αξιοπρέπεια ueber alles.

όσο υπάρχουν γυναίκες που πηγαίνουν με παντρεμένους, τόσο οι άντρες θα απατούν τις γυναίκες τους.
όσο υπάρχουν άντρες που πηγαίνουν με παντρεμένες, τόσο οι γυναίκες θα απατούν τους άντρες τους.
όσο υπάρχουν παντρεμένοι που απατούν το/τη σύντροφό τους, η κοινωνία αυτή θα είναι βασισμένη σε ένα μεγάλο ψέμμα.
στην ουσία, όλα προέρχονται από εμάς. 
εγώ θα απατήσω το σύντροφό μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα είμαι το τρίτο πρόσωπο εν γνώσει μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω μια  ξένη οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω τη δική μου οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
"ΚΑΙ" εγώ φταίω, σε κάθε περίπτωση. όχι αποκλειστικά, αλλά έχω μερίδιο ευθύνης.
σαν άνθρωπος, είμαι από εκείνους που δεν ανέχονται το ψέμμα, και προκειμένου να το προλάβουν, κάνουν μια συμφωνία από την αρχή. θα είμαι εντάξει απεναντί σου και θα είσαι εντάξει απέναντί μου. όταν βαρεθείς να είσαι εντάξει, το διαλάμε. όταν νομίσεις ότι θέλεις κάτι άλλο, το διαλάμε. κανένα πρόβλημα, αρκεί να είμαστε εντάξει.
λατρεύω την περιπέτεια, λατρεύω την αδρεναλίνη στη ζωή, μα όταν η κουβέντα έρχεται στην αξιοπρέπεια και σε πράξεις που την αποδεικνύουν, τότε είμαι κάθετη. από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γιατί έτσι μεγάλωσα. ή μάλλον έτσι επέλεξα να μεγαλώσω, αφού γύρω μου αυτό δε συνέβαινε. πόσο μάλλον σήμερα, που όλα είναι ρευστά.
και θα μου πεις, πώς μπορείς να είσαι τόσο κάθετη, τη στιγμή που ξέρεις πώς είναι ο έρωτας. πόσο τρομακτικά εύκολα μπορεί να σε παρασύρει. όταν, λοιπόν ο άνθρωπος που έχεις ερωτευτεί έχει οικογένεια(με ή χωρίς παιδιά), τότε επιβάλλεται να κάνεις πίσω. για λόγους ηθικής. κι αν ακόμα έχεις αμφιβολίες, σκέψου πώς θα ταν να υπάρχει τρίτο πρόσωπο στη δική σου σχέση. που θα καταστρέψει τη δική σου οικογένεια.

όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις..

είναι ελάχιστες οι φορές που χάνω την ψυχραιμία μου και ακόμη λιγότερες εκείνες που χάνω τον εαυτό μου. που ξεχνάω ποιά είμαι, τι έχω προσφέρει, τι μου έχουν προσφέρει, πόσο σημαντική είμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά βασικά πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι μου για μένα. πόσο μετράει η γνώμη τους, πόσο στενοχωριέμαι όταν τους στεναχωρώ και πόσο θα τους στοιχίσει αν κάνω πίσω και με χάσουν. περίπου όσο θα στοίχιζε και σε μένα αν τους έχανα. ή λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει μεγάλη σημασία.
αυτές οι γραμμές καθόλου αλλαζονικές δεν είναι. περισσότερο ανθρώπινες και κυριολεκτικές. 
κανείς δε μπορεί να ζήσει μόνος του. προσωπικά, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μία μέρα χωρίς ανθρώπους δίπλα μου. δεν εκτιμάω πάντοτε ότι όταν μπαίνω σπίτι υπάρχουν δύο ή τρεις άνθρωποι που με ρωτούν πώς πέρασε η μέρα μου. και δεν απαντάω πάντοτε όπως θα ήθελα να απαντήσω. γιατί τους έχω δεδομένους. "θα είναι πάντα εδώ. θα ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσο πολύ τους αγαπάω." πράγματα που στην πραγματικότητα ξέρω ότι δεν ισχύουν.
δεν είναι κακό να ξεσπάς πού και πού, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο εσωστρεφή με εικόνα εξωστρεφούς. άνθρωπο πιο κλειστό από τους κλειστούς, αλλά ταυτόχρονα πιο κοινωνικό και από τους κοινωνικούς. και δεν ανήκω σε καμία κατηγορία από αυτές απόλυτα. 
δεν είναι κατακριτέο να υψώνεις τη φωνή, αν αυτό σε κάνει καλύτερα. και προς θεού, δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος κάποιος που θα κάνει ένα λάθος και θα απολογηθεί. 
όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις, να χαθείς για λίγο, να σκεφτείς, βγες από σένα και αναρωτήσου πόσο θα σου έλειπε εσένα αν έφευγε ο άνθρωπός σου.

να ζεις.

δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα της γης να βρεις μια αγκαλιά. μόνο που δε θα είναι "εκείνη". η δική του. η σφιχτή. που σου έκοβε την ανάσα. 
κι αν βρεις παρόμοια, δε θα είναι το ίδιο. ποτέ.
και τι έγινε; 
το μόνο που οφείλεις, είναι ν'αγαπάς εκείνον που θα έρθει. να νιώθεις. ν'ανατριχιάζεις κάθε που σ'αγγίζει. να είναι πάντα σαν τα πρώτα ραντεβού. να μη σκηνοθετείς. να αφήνεσαι. να ζεις.

για όσο χρειαστεί.

εκεί που νιώθω ότι δεν έχω έναν άνθρωπο να του πω με όλη μου τη δύναμη "σαγαπάω", τσουπ, μου έρχονται στο μυαλό όλοι εκείνοι στη ζωή μου που το αξίζουν. και είναι πολλοί. κι αμέσως μετά σκέφτομαι όσους έφυγαν και δε θα το ακούσουν. και όσους το άκουσαν, αλλά δεν έδωσαν δεκάρα.
η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή. κι είναι καλύτερα στο τέλος της ημέρας, τότε που σχεδόν όλους μας πιάνει κάτι περίεργο, να ξέρουμε ότι στις δύσκολες στιγμές μας, θα είναι κάποιος (ή κάποιοι) δίπλα μας. να μας στηρίξει με όποιο τρόπο μπορεί. να μας βοηθήσει. να μας ακούσει. να μας πάρει αγκαλιά. να μείνει δίπλα μας και να συμπληρώνει τη σιωπή μας. για όσο χρειαστεί. για όσο θέλουμε να σωπαίνουμε. και θα έρθει και η δική μας η σειρά να κάνουμε το καθήκον μας. 

τέλος.

είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε (μάλλον το δεύτερο), αυτά που έζησα τις δύο τελευταίες μέρες θα τα ζήσουμε όλοι ή τα έχουμε ήδη ζήσει. ή και τα δύο. 
κι εδώ που τα λέμε, αν ήταν να διαλέξουμε, όλοι θα προτιμούσαμε να "φύγει" η γιαγιά ή ο παππούς από τη μαμά ή το μπαμπά. όποια σχέση και να έχεις με εκείνον που φεύγει (που στην προκειμένη περίπτωση η σχέση ήταν η καλύτερη δυνατή), πονάς. πονάς πολύ. σχεδόν δεν αντέχεις τόσο πόνο. αλλά θα περάσει. το ξέρω. το έχω ξαναζήσει, και δυστυχώς θα το ξαναζήσω. όπως όλοι. 
η γιαγιά που έφυγε ήταν η τελευταία μου γιαγιά. κανείς δεν είχε να θυμάται κάτι άσχημο από κείνη, γιατί ήταν ομολογουμένως ο καλύτερος και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που πέρασε από αυτό τον κόσμο. 
ένα βιβλίο έκλεισε.
ένα σπίτι άδειασε.
ένα χαμόγελο έσβησε.
τέλος.

καθίστε στα θρανία σας.

αν η Πολιτική ήταν μάθημα στο σχολείο και με σήκωνε ο καθηγητής να με εξετάσει, θα έλεγα "κύριε, δεν έχω διαβάσει" και θα σώπαινα. πιθανώς στην Έκθεση να μην είχα επίσης διαβάσει, αλλά θα το προσπερνούσα και θα προσπαθούσα να το κρύψω, σκαρφιζόμενη διάφορες προτάσεις που θα έδειχναν το πόσο πολύ προσπαθώ. στην Πολιτική όμως όχι. "δεν έχω διαβάσει", θα έλεγα, με θάρρος μάλλον. γιατί αυτό είναι σημαντικό. όχι πως η Έκθεση δεν είναι, αλλά στην πρώτη, επιβάλλεται να είσαι επαρκώς διαβασμένος.
Ε Π Ι Β Α Λ Λ Ε Τ Α Ι.
σαν αδιάβαστη, λοιπόν, θα καθόμουν στο θρανίο μου και δε θα έλεγα κουβέντα. γιατί δε θα ξερα. κι αν άνοιγα το στόμα μου και έλεγα ασυναρτησίες, θα είχα ευθύνη τεράστια απέναντι στο ακροατήριο. γιατί η Πολιτική είναι μάθημα βαρύτητας. 
οι πιο άμυαλοι συμμαθητές μου, και πιο τολμηροί, αλλά κυρίως πιο άμυαλοι, θα έλεγαν διάφορες μπούρδες για να κρύψουν την αδιαβασιά και την ασχετοσύνη τους. όμως θα μιλούσαν, χωρίς επίγνωση της σημαντικότητας των λέξεών τους. λες και ξαφνικά θα ερχόταν η επιφοίτηση και θα μάθαιναν Πολιτική σε δύο δευτερόλεπτα και μάλιστα τόσο καλά, ώστε να είναι έτοιμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια. 
αποτέλεσμα θα ήταν αυτό που διαβάζουμε όλοι μας σήμερα στο τουίτερ. παραπληροφόρηση. χάος.

μαμά.

η μαμά μου είναι ηρωίδα. όπως και κάθε μαμά. δύο παιδιά έκανε, μα στην πορεία βρέθηκε με τέσσερα. τον αδερφό μου, εμένα, τον παππού και τη γιαγιά. ο παππούς στα 90 του, έμεινε με ένα πόδι στο κρεββάτι για ένα χρόνο, που πέρασε κυριολεκτικά αργά και βασανιστικά. η μαμά ήταν πάντα εκεί. μέχρι που τον χάσαμε.
η γιαγιά εδώ και δύο εβδομάδες έχει αρχίσει και γίνεται παιδί. κοιμάται συνέχεια, μπερδεύει τη μέρα με τη νύχτα, ρωτάει διάφορα πράγματα. και η μαμά κάνει τα πάντα. είναι υπομονετική, όπως κάθε μάνα με το παιδί της. μπορεί να ανησυχεί υπερβολικά, όπως κάθε μαμά, άλλωστε. μπορεί να με νευριάζει. μπορεί να διαφωνούμε σε μερικά πράγματα. δεν παύει όμως να είναι υπόδειγμα ανθρώπου και γονιού. όταν γίνω μάνα, θέλω να μοιάσω στη δική μου. 

οι μεν και οι δε.

από τη μία έχουμε *αυτούς*. 
είναι οι άνθρωποι που δε σταματούν να σε απογοητεύουν. κάθε τους κίνηση, κάθε τους λέξη, ακόμα και κάθε σκέψη αν γινόταν, θα μας έκανε να μετανιώνουμε τη στιγμή που τους βάλαμε στη ζωη μας(ή που πήραν μόνοι τους την πρωτοβουλία και ήρθαν). λένε μεγάλα λόγια, που όμως δεν τα εννοούν. ή τα εννοούν για λίγο. ή -διάολε- τα λένε τόσο πειστικά που στο τέλος νομίζουν και οι ίδιοι ότι τα πιστεύουν. αλλά τίποτα. ψέμματα. μας κορόιδεψαν. έπαιξαν.
όμως, για δες, έχουμε κι *αυτούς*.
είναι οι άλλοι. οι άνθρωποί μας. ωραίοι άνθρωποι. τους θέλουμε δίπλα μας. μας κάνουν να αισθανόμαστε υπέροχα. κανείς άλλος δεν τα καταφέρνει τόσο καλά. είναι κοντά, κι απ'ότι φαίνεται θα μείνουν εκεί. θα προσπαθούν παράλληλα με μας να διατηρήσουν ό,τι υπάρχει μεταξύ μας. 
κράτα τους δεύτερους στη ζωή σου. από δω και πέρα. από σήμερα. θα το κάνω κι εγώ και θα ρθω να σου πω τ'αποτελέσματα.

"οξυγόνο υπάρχει".

*κι όχι ότι δεν υπήρχε οξυγόνο στο δωμάτιο. απλά ήθελε ν'ανοίξει το παράθυρο να μπει φρέσκος αέρας στο μυαλό της.
είχε προηγηθεί καταιγίδα και είχε ψιχαλίσει νωρίτερα και είχε βρέξει κανένα δεκάωρο πιο πριν και έπεσαν κάτι αστραπές και κάτι τέτοια τρομακτικά πράγματα. καθάρισε ο τόπος, όμως ένιωθε ότι όλα ήταν ακόμα βρώμικα. τι έφταιγε άραγε; *

η τζώρτζια.

έλεγα "άσε, μη γράψεις για τη τζώρτζια, το κάνουν άλλοι καλύτερα από σένα".
μα τελικά δεν είναι διαγωνισμός. δεν έχει σημασία ποιός θα βάλει στη σειρά τις πιο εντυπωσιακές λέξεις. σημασία έχει να νιώσεις. να νιώσεις σε όλο σου το είναι την αγάπη που τρέφεις για τη τζώρτζια. να νιώσεις την ανάγκη να την πνίξεις από λατρεία.
είναι τόσο φωτεινή, που θα λεγε κανείς ότι τη βλέπεις απ'τη σελήνη. στο μπλόγκ της (εδώ δηλαδή) θα βρεις τα πάντα για κείνη. εγώ θα καταγράψω μόνο τη δική μου εμπειρία μαζί της. ένα μικρό της κομμάτι βασικά.

"για μένα δε λέει κανείς κάτι κακό, γιατί είμαι άρρωστη" είπε, εκτός των άλλων. και το σκεφτόμουν για μέρες-και ακόμα. μα δεν είναι έτσι. πώς γίνεται να μην την αγαπήσεις; είναι ευγενική. είναι γλυκιά. έχει την πιο όμορφη ψυχή του σύμπαντος και το πιο αγαπησιάρικο χαμόγελο. πρέπει να είσαι τυφλός για να μην τα δεις όλα αυτά.

για δες πόσο την αγαπάει το σύμπαν ολάκερο. <3



Κ*Α*Λ*Ο Τ*Α*Ξ*Ι*Δ*Ι <3

μια συνήθεια ήταν κι αυτό.

μόλις τελειώσει ο έρωτας, έρχεται η συνήθεια. 
συνήθισα εμένα. ερωτευμένη.
συνήθισα να φέρνω στο μυαλό μου εκείνον όταν ακούω μουσική.
συνήθισα να έχω εκείνη την ευχάριστη μελαγχολία μέχρι να τον ξαναδώ.
συνήθισα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ να βλέπω τις φωτογραφίες μας.
συνήθισα να μιλάω για κείνον.
και τώρα που όλα αυτά τελείωσαν, συνειδητοποίησα ότι είχαν τελειώσει καιρό πριν, απλά δεν το είχα καταλάβει. ή τέλοσπάντων δεν ήθελα να το δεχτώ. δεν είναι κακό. συμβαίνει.
συνέρχομαι. συνήλθα.

τι πετάω και τι κρατάω από το 2011.

μάλλον το λέμε για κάθε χρόνο που περνάει, αλλά πραγματικά, το 2011 ήταν τόσο σύντομο. σύντομο, μα ταυτόχρονα τόσο γεμάτο. και τόσο άδειο.

θέλω λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου να ξεφορτωθώ έναν έρωτα. έναν έρωτα που μέτρησε δύο χρόνια, έκανε τον κύκλο του, με ταλαιπώρησε αφάνταστα, μου πρόσφερε πάμπολλα, αλλά μου στέρησε τόσα άλλα. τον αφήνω στο 11 με μεγάλη μου χαρά, μεγάλη ανακούφιση, αλλά και πικρία.
αφήνω λοιπόν πίσω γενικότερα ανθρώπους που επέλεξαν να μη συνεχίσουν την πορεία τους μαζί μου. δεν είναι κακό αυτό. είναι επιλογή και τη σέβομαι. αφήνω πίσω ανθρώπους που δεν άξιζαν να έρθουν μαζί. αφήνω λάθη, αφού πρώτα τα αναγνωρίσω και τα παραδεχτώ. το 2012 θα είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος.

θα κρατήσω τους ανθρώπους που μου χάρισε απλόχερα το 11, και πίστεψέ με, ήταν πολλοί και αξιόλογοι. θέλω να τους κατονομάσω έναν προς έναν, αλλά δεν έχει σημασία. είναι φίλοι. καινούριοι φίλοι. μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά και μικρότεροι. κι όλοι τους έχουν ένα και μοναδικό κοινό. με δέχτηκαν όπως είμαι. με πήραν αγκαλιά. με κοίταξαν με το αληθινό τους βλέμμα. μου χάρισαν στιγμές ανεπανάληπτες. μου πρόσφεραν γέλιο. μου χαμογέλασαν. μου είπαν την αλήθεια. μου έδειξαν το δρόμο τους. με πήραν μαζί τους. με συγκίνησαν. με έβαλαν στη ζωή τους. έγιναν κομμάτι της δικής μου.
θα κρατήσω κι εκείνους που συνέχισαν να είναι δίπλα μου. οικογένεια, φίλους, γνωστούς. εκείνους που θα είναι συνέχεια εκεί. πιστοί στο ραντεβού τους μαζί μου.
θα κρατήσω τις συμβουλές. τις εμπειρίες. τις αναμνήσεις. τις φωτογραφίες.

θα πάρω μαζί μου κι εκείνον που σταμάτησε από το 2009 να έρχεται. που όμως μαγαπούσε πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους στη Γη. και τον αγαπούσα κι εγώ. και δε θα πάψω ποτέ. εκείνον που πια δε μπορώ να αγγίξω κι ούτε να καταλάβω αν προσπαθεί να μ'αγγίξει και δεν τα καταφέρνει. τον παππού που θα θελες να έχεις κι εσύ. και με το δίκιο σου.

δεν ξέρω αν ήσουν ωραίο ή άσχημο, 2011, ήσουν στα σίγουρα ένα έντονο διάστημα.
κι αν θέλεις να ξέρεις, το 2012 θα το υποδεχτώ με μεγαλύτερη προσμονή.

για σένα. το τελευταίο.

για σένα που ήσουν όνειρο που δε θα πραγματοποιήσω ποτέ. όμως είχα όλη την ελευθερία να σ'αγγίζω. που άλλον δεν έχω κοιτάξει με πιο γεμάτο βλέμμα από εσένα. για σένα που αφιέρωσα ολόκληρο το μυαλό, όλες τις σκέψεις μου δυο χρόνια. 730 μέρες. όλες δικιές σου. κι αυτά εδώ. αυτές οι σελίδες. αυτή η σελίδα.
λυτρώνομαι όταν γράφω για σένα, κι αυτό εδώ υπόσχομαι, ναι, το υπόσχομαι, είναι το τελευταίο. μένεις στο παρελθόν. δε μπόρεσα να σε πάρω στο μέλλον μαζί μου. δε με άφησες.
γράφω και φεύγει κομμάτι από εμένα. ως τώρα έγραφα και απλώς άφηνα ίχνη. τώρα είναι διαφορετικά. γράφω και μετά θα φύγω. όμως εσύ θα μείνεις εδώ. θέλω να μείνεις εδώ. πρέπει να μείνεις εδώ. σου απαγορεύω να ρχεσαι. μείνε. μείνε ανάμνηση, αυτό σου αξίζει. αυτό ΜΟΥ αξίζει.
αντίο, δεν ήσουν ποτέ έτοιμος για "μας". λυπάμαι.

δε θα γυρίσει πίσω.

λίγο η μουσική που ακόμη μπορώ και υπομένω, λίγο το αλκοόλ που δε μπορώ να πιω, λίγο οι δικές μου προσδοκίες πέραν του "κανονικού", έρχεται το βράδυ το δύσκολο. δεν είναι, εμείς το κάνουμε. εγώ. σκέψου ότι είσαι καλά. σκέψου ότι έχεις ανθρώπους γύρω σου. που αγαπάς και σαγαπούν. σκέψου κάτι  ευχάριστο. σκέψου το μέλλον. μη σκέφτεσαι το παρελθόν. μη σκέφτεσαι πού ήσουν πέρσι. μη σκέφτεσαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν πρόπερσι. σκέψου πόσο περισσότερο θα γίνεις τώρα που αφήνεις πίσω το παρελθόν. σκέψου ότι πρέπει να αναδιαμορφώσεις τις πρωτεραιότητές σου. σκέψου εσένα, γαμώτο. μία φορά. για πρώτη φορά. στα 20 σου χρόνια. μην αφήνεις να περνάει ο καιρός. γιατί δε θα γυρίσει πίσω. ο καιρός. 

and suddenly..

i found myself standing there. a bus station. there was just me. Monday, around 10pm. there was an empty city in front of my eyes. i realized my life is sad. our lives are sad. there's no future here. and i had to think of something. a place to go. somewhere. anywhere. i needed to see people laughing. i needed to see kids playing in the streets. grown-ups buying presents for Christmas. that's what it's all about. happiness. and i can't see happy people here. i need to leave.