another tough night.

να ακούω τραγούδια και να βλέπω τη φωτογραφία σου..
ομολογώ ότι δεν το χω ξανακάνει για κανέναν.

να μη μπορώ να στεγνώσω αυτά τα μάτια..
αυτά τα μάτια που βλέπουν παντού εσένα.


πού είσαι ρε Σ.;

πέντε λεπτά.

ήταν πέντε λεπτά.μόνο πέντε λεπτά,κι άλλαξε η ζωή μου.πέντε λεπτά μιλήσαμε.μόνο πέντε ήταν.κι ακολούθησαν τόσα άλλα..
και τώρα,ένα χρόνο και τρεις μήνες μετά είμαι ΑΚΟΜΑ εδώ.να σκέφτομαι ΑΚΟΜΑ εσένα.να αγαπώ ΑΚΟΜΑ εσένα.να ερωτεύομαι καθημερινά ΑΚΟΜΑ εσένα.πόσο άρρωστο είναι αυτό;
και ξέρεις τι;ίσως ο Γιάννης είχε δίκιο.θα κουραστώ.δε θα βαρεθώ,όπως μου χε πει,αλλά θα κουραστώ.κάποια στιγμή θα κουραστώ.
μα δε θα πάψω να αισθάνομαι.θα μαι απλά κουρασμένη.κουρασμένη και ερωτευμένη.πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Α!Γιάννη,ξεχνάς εύκολα κι εσύ.όπως κι ο φίλος σου..μάλλον..
και είναι κρίμα. 

..

*my eye-somewhere near munich,germany*

τα μάτια σου με οδηγούν στο δρόμο της ψυχής σου..

μας κορόιδεψαν..

λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.και λένε ψέμματα.
ιν φάκτ,ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.εκείνος που αντέγραφε πάντα από τους άλλους στην εξεταστική.εκείνος που ίσα ίσα περνούσε τα μαθήματα με 5.εκείνος που στην πρακτική έκανε τα λιγότερα κι έκρυβε την ασχετοσύνη του πίσω από τη προθυμία των υπολοίπων και τη δίψα για μάθηση.εκείνος που τώρα παίρνει φακελάκι για να μας κάνει καλά.εκείνος που δε νοιάζεται πραγματικά για τους ασθενείς του.
έτσι είναι και ο χρόνος.αμείλικτος.σε βρίσκει αδύναμο και σε πατάει κάτω.σε βρίσκει σε δύσκολη περίοδο και σου θυμίζει ότι έχεις περάσει και χειρότερα.και καλύτερα.
δεν ξεχνάμε όσο περνάει.ίσα ίσα.μπορεί να μη θυμόμαστε κάθε μέρα,αλλά όταν θυμηθούμε,είναι σα να βιώνουμε επί δέκα τον πόνο.

έχω χάσει χρόνο.μα δε με νοιάζει.γιατί δεν είναι αληθινά χαμένος.αντίθετα.ήταν δημιουργικός.με έμαθε πολλά.και ο χρόνος και εκείνος.

πάει καιρός.20 μήνες..

μη μου λέτε χρόνια πολλά,δεν το αντέχω.
όχι επειδή είναι η μέρα των ερωτευμένων.
δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέρα.
όταν είσαι ερωτευμένος είναι πάντα γιορτή.
κάθε μέρα,κάθε ώρα,κάθε δευτερόλεπτο.
και τέλος πάντων,δεν ξαναγράφω γι αυτή την αδιανόητη "γιορτή",
γιατί το κανα και πέρσι.
μη μου λέτε χρόνια πολλά,δεν το αντέχω.
ο μήνας έχει 14.
και πάντα όταν φτάνει αυτή η μέρα,κάθε μήνα,εγώ θρηνώ.
θρηνώ για τον άνθρωπο που έφυγε πλήρης ημερών,
μα όχι πλήρης λέξεων.
τι κακιά συνήθεια που είναι να μη λες τι αισθάνεσαι.
να μη λες σαγαπώ όταν το νιώθεις.
να νομίζεις ότι ο άλλος το γνωρίζει.
κι εγώ την έχω.
δε θυμάμαι να του είπα ότι τον αγαπάω.
ότι ήταν σημαντικός.ότι ήταν ΠΟΛΥ σημαντικός.
ότι θα μου λείψει.
κι όταν μου έλεγε πως όταν πεθάνει
θα θα θα,εγώ βούρκωνα και άλλαζα κουβέντα.
γιατί δεν ήθελα να το σκέφτομαι καν.
λες και έτσι δε θα ρχόταν ποτέ αυτή η στιγμή.
πάει καιρός.20 μήνες..

τέσσερα γράμματα.μόνο τέσσερα γράμματα.

είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε επηρεάσει μια θεατρική παράσταση.
σε κάνει να σκεφτείς πράγματα που ενώ θεωρούσες αυτονόητα και τα ήξερες,δεν τα είπες ποτέ δυνατά,δεν τα σκέφτηκες ποτέ ξεκάθαρα.απλά τα ήξερες.
σήμερα λοιπόν,άκουσα πράγματα που ήξερα.
•κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.ξεχωριστός.τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά.
•το μόνο πράγμα που έχει σημασία στη ζωή είναι να παραμείνεις άνθρωπος.
•στη ζωή ερχόμαστε χωρίς υλικά αγαθά και από αυτή φεύγουμε επίσης χωρίς αυτά.
•όλα τα πράγματα στη ζωή αλλάζουν χέρια.κι αυτό έχει ενδιαφέρον.είναι συναρπαστικό να σκέφτεσαι ότι κάτι που τώρα κρατάς εσύ,αύριο δε θα είναι δικό σου.
•η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός.δεν έχει να κάνει με τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
•δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος.αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε την καρδιά μας.
•η πραγματική ευτυχία είναι κρυμένη στις στιγμές.
και άλλα τόσα που πραγματικά με συγκίνησαν.ο Φιλιππίδης απίστευτος,έχει εξελιχθεί τόσο πολύ σαν ηθοποιός!με εντυπωσίασε.και η Παναγιωτοπούλου.εξαιρετική!
έκλαιγα σχεδόν σε όλη την παράσταση,όπως και οι περισσότεροι θεατές.ήταν πραγματικά απίστευτα τα συναισθήματα.
τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
"Χάρολντ και Μώντ",στο θέατρο Μουσούρη,στο κέντρο.εγώ θα ξαναπάω.

«είναι μόνο τέσσερα γράμματα.ένα ζήτα,ένα ήτα ένα σίγμα κι ένα έψιλον.ζήσε!»

alter ego..

ήταν κρυφά και σκοτεινά τα βράδια μου.όλα τους ήταν κρυφά.και όλα τους σκοτεινά.
με μια ανάμνηση,ίσως και παραπάνω,να τα πνίγει.
πάντα έτσι ήταν.γιατί να αλλάξουν τώρα;
φοβόμουν μη με δει κανείς λίγο πιο λυπημένη,λίγο πιο σκεπτική,κι αλλάξει γνώμη.για μένα.γιατί με ξέρανε δυνατή,δυναμική.
όμως τα βράδια δεν είμαι έτσι.και δεν το ξέρει κανείς.μόνο εσύ.εδώ.
κι έκρυβα όσο πιο καλά μπορούσα το άλτερ ίγκο μου.τόσο,που παραλίγο να πιστέψω πως δεν υπήρχε.πως τα ονειρεύτηκα όλα μια νύχτα.
κι όμως υπάρχει.και είναι πιο όμορφο από το άλλο,το επιφανειακό.
αρκεί να έχεις χρόνο,όρεξη και παρατηρητικότητα,για να το ανακαλύψεις. 

άφτερ δατ πάρτυ..

πρώτη φορά γράφω σε τέτοια κατάσταση.πρώτη φορά εκτιμώ την αυτόματη διόρθωση του άιφον.έχω πιει δεν ξέρω πόσα ποτήρια.πέντε-6 διαφορετικά ποτά.το ένα μετά το άλλο.πολύ μαλιμπού,ένα ποτήρι κόκκινο πολύ ωραίο κρασί,λίγο ούζο,αμαρέττο,ουρσους και λίγο λικέρ,πολύ λίγο.έτσι,το είχα ανάγκη.να μη σκέφτομαι για λίγο.γιατί μόνο αυτό κάνω τελευταία.έστειλα κάποια μηνύματα.πήρα κάποια τηλέφωνα.τα μισά μηνύματα φανερώνουν άνθρωπο που δεν είναι καλά.
είμαι έτοιμη να πάω να τα βγάλω όλα,αλλά η σκέψη και μόνο με αποτρέπει.θέλω να ξέρεις ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κατέστρεψα τον εαυτό μου.το καταχάρηκα και δε θα το ξανακάνω.απλά ήθελα να δω πώς είναι να το κάνεις από σκοπού.φάση είχε για μια φορά. 

*χρόνια πολλά νινάκι,καλή επιτυχία!*

τζάμπα μάγκας..

για τους ψευτόμαγκες τι να πρωτοπεί κανείς;υπάρχουν ουκ ολίγοι γύρω μας,μέσα ίσως,και έξω απ τα σπίτια μας,στη γειτονιά,στα σχολεία,στα πανεπιστήμια,στη δουλειά και στο δρόμο.
το πιο τραγικό απ όλα είναι να σαι στην ηλικία των 14-15 ετών και να νομίζεις ότι είσαι αρχηγός-νταής-λίντερ-κέντρο του κόσμου.σίγουρα φταίνε οι γονείς.σίγουρα φταίνε οι παρέες.σίγουρα παίζει ρόλο η μάλλον μη διαμορφωμένη προσωπικότητα.τον κυριότερο θα έλεγα εγώ.
5 το απόγευμα.ακούω φωνές απ έξω.πλησιάζω στο παράθυρο,μια παρέα νεαρών,Γυμνάσιο υπολογίζω ότι πήγαιναν.
δυο από αυτούς έχουν βάλει στη γωνία τον ένα,ενώ οι υπόλοιποι μιλούν στο κινητό ή γελάνε με το θέαμα.ένα λεπτό μετά πλησιάζει μια ντουζίνα συνομηλίκων.κοιτάζω ακόμα,μήπως και χρειαστεί να επέμβω,φωνάζοντας ή με κάποιο άλλο τρόπο τέλος πάντων.(βασικά σκέφτηκα να βγάλω το λάστιχο και να τους βρέξω,αλλά κάνει κρύο έξω..)
περνάει άλλο ένα λεπτό και ένας από τους καινούριους βγάζει επειδικτικά το μπουφάν και μένει με ένα αμάνικο,τύπου βαρύμαγκας και από τη γλώσσα του σώματος καταλαβαίνω ότι θα επιτεθεί.ανοίγω το παράθυρο.εκείνος φωνάζει έντονα στο παιδί που προηγουμένως είχαν στριμώξει στη γωνία.κάνω ένα ψψψτ!απτόητος.παίρνω στο χέρι το τηλέφωνο και βγαίνω στο μπαλκόνι.θα απειλούσα πως θα πάρω την αστυνομία.πάνω που θα το έκανα,και ταυτόχρονα πάνω που έπεφτε η πρώτη κλωτσιά,μια κυρία που περνούσε,τρέχει προς το μέρος των πλέον 25 περίπου πιτσιρικάδων και φωνάζει!σε δευτερόλεπτα,τρέχει το τσούρμο να φύγει πανικόβλητο,με δύο από αυτούς,τα «θύματα»,να μένουν πίσω.
με όλο το θάρρος.πόσοι δε θα θελαν να τους βάλουν κάτω και να τους πατήσουν;ένιγουέι,
έχει και συνέχεια το πράγμα.γύρισαν πίσω.τα ψιλοβρήκαν μεταξύ τους,όχι εντελώς.μάζεψαν ότι νεράτζια βρήκαν στα δέντρα και άρχισαν να τα πετούν στο σπίτι μου.και έφυγαν ΚΛΑΣΣΙΚΑ τρέχοντας.
δε δέχομαι ότι φταίει η ανωριμότητα της ηλικίας.μη βιαστείτε να μου πείτε κάτι τέτοιο,δεν το δέχομαι.υπήρξα 15.υπήρξα και 17.και 18.έχω φίλους,αγόρια,που ήταν επίσης 15 κάποτε.δεν ξέρω τι φταίει.ίσως τα τρία που ανέφερα πιο πάνω.αν τους ξαναπετύχω υπόσχομαι,θα κάνω χαμό.
γενικά,τους χρειάζεται να πάθουν για να μάθουν.δεν είμαι εγώ αυτή που θα τους δώσει το μάθημα.
προφανώς είναι η ζωή.αργότερα.
γιατί όλα εδώ πληρώνονται.

(το γεγονός ότι ήταν όλοι «ξένοι» δε μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.κι αν ήταν Έλληνες,πάλι τα ίδια θα ένιωθα/έλεγα.απλά το αναφέρω.)

λες και δε με ξέρω.

δεν σκέφτηκα να κάνω πίσω ούτε για μια στιγμή,ακριβώς γιατί αυτό που νιώθω είναι πιο σημαντικό και πιο δυνατό από όλα τα εμπόδια μαζί!
για πρώτη και μοναδική φορά δε σκέφτηκα να εγκαταλείψω την αγάπη.
το χα κάνει παλιά.φοβήθηκα και έφυγα.ήταν φίλος.ήταν κολλητός.ήταν "μεγάλος"(οι άλλοι το βλεπαν έτσι).ήταν πιασμένος.ήταν δεδομένος και εύκολος.και αυτά είναι μόνο 6 παραδείγματα ανθρώπων που άφησα να φύγουν.ή που έδιωξα τέλος πάντων.
ποτέ ξανά.ποτέ ξανά δε θα αφήσω άνθρωπο να μου φύγει.γιατί για να τον ξεχωρίσω,κάτι έχει.κάτι με τραβάει.κάτι.
φυσικά μιλάμε για το μέλλον.δε μπορώ καν να σκεφτώ τη ζωή μου μετά από σένα.καταλαβαίνεις τι εννοώ και πώς το λέω.
μου φαίνεται τόσο..τόσο παράξενο.σκέφτομαι ότι το να δώσω αλλού την καρδιά μου ακούγεται γελοίο,και μόνο η πρόταση αυτή με κάνει να..γελάω;
όχι,δε γελάω.έχω περάσει δύσκολα.θα σου πω.αλλά έχω περάσει και όμορφα.ένιωσα ευτυχισμένη.μισή.τρελή.χαζή.αποφασισμένη.ερωτευμένη.αβοήθητη.χαρούμενη.γεμάτη.μισή.όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα κάποιες στιγμές.
τότε,που δε με ενδιέφερε τίποτα.
που έλεγα ότι θα περάσει.
λες και δε με ήξερα.
λες και δε με ξέρω.

σόσιαλ νέτγουορξ VS νόρμαλ λάιφ.

τα σόσιαλ νέτγουορξ(!) ήρθαν στη ζωή μου κάπου στα δεκαπέντε.τότε της μόδας ήταν το hi5.δεκαπεντάχρονα από χώρες σχιστομάτηδων κυριαρχούσαν στο χώρο,αλλά τα Ελληνόπουλα δεν άργησαν να το ανακαλύψουν.την ίδια περίοδο γεννήθηκε το φέισμπουκ.ή ένα χρόνο πριν,δε θυμάμαι.έκανα κι απ αυτό,χωρίς να το χρησιμοποιώ,γιατί δεν είχε κανείς γνωστός μου.
το hi5 λοιπόν μου κρατούσε συντροφιά.αρκετές ώρες της ημέρας.ίσως και 5!ξέρεις τι είναι πέντε ώρες για ένα δεκαπεντάχρονο;πολύς χρόνος.δεν άργησα να το βαρεθώ.νομίζω το κράτησα το πολύ δυο χρόνια.μαζεύτηκαν δεκατριάχρονα και ξενέρωσα,πρώτον είχα φτάσει 17 και δεύτερον γιατί στην ηλικία τους έπαιζα στο δρόμο με τα γειτονόπουλα και μου φαινόταν υπερβολικό να κλείνονται τόσες ώρες στο σπίτι μικρά παιδιά.παράτησα λοιπόν αυτό και έπιασα το φέισμπουκ.πολύς κόσμος είχε μπει εν τω μεταξύ,μέσα στους οποίους και κάποια φλερτ.από τη ζωή μου,την αληθινή.έκανα θυσίες,έκανα βλακείες.και όλες γίνονταν για να μιλάω με τα άτομα αυτά.αργά το βράδυ.ατέλειωτοι διάλογοι.στο msn.και το πρωί σχολείο.και μετά φροντιστήριο.και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
όχι,δεν έφαγα τα σχολικά μου χρόνια αγκαλιά με έναν υπολογιστή,αλλά δεν το στερήθηκα κιόλας το μηχάνημα.
το βαρέθηκα κι αυτό η αλήθεια είναι.όλα τα βαρέθηκα.θες γιατί μπήκε το άιφον (και το τουίτερ) στη ζωή μου;θες γιατί μεγάλωσα για τέτοια χαζά παιδικά πράγματα;δεν ξέρω.
το τουίτερ είναι άλλη φάση.που στην αρχή το κάνεις για την πλάκα σου και καταλήγεις να γνωρίζεις αξιόλογα άτομα.που ίσως και να μην τα δεις ποτέ.αλλά έχουν κάτι να σου πουν.
κόσμο έχω γνωρίσει μέσω του Ίντερνετ.από παντού.που μιλάμε ακόμα στο τηλέφωνο.κι ας έχουν περάσει δύο και τρία χρόνια.που δεν έμειναν απλά εικονικοί φίλοι,friends,αλλά πραγματικοί.αν μπορώ να τους εμπιστευτώ;άνετα!τι κι αν δεν τους βλέπω κάθε μέρα;μήπως βλεπόμαστε όλοι καθημερινά;
απλά είμαι της άποψης ότι κρατάς στη ζωή σου αυτόν που έχει κάτι να σου προσφέρει.γενικά..πάω για διάβασμα!

πι ες:καταλαβαίνω όσους κατηγορούν για διάφορους λόγους το φέισμπουκ ή γενικά το διαδίκτυο και τους χώρους κοινωνικής δικτύωσης,όπως λέγονται,αλλά όταν χορτάσεις πλέον και από αυτά,θες να συνεχίσεις κανονικά τη ζωή σου,ίσως όχι σα να μην υπήρξαν όλα αυτά ποτέ,αλλά σα να ήταν/είναι ένας ευχάριστος τρόπος να περνάει η ώρα σου,μα μέχρι εκεί.

μοναξιές..

μπορούμε ΜΑΖΙ να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά.μπορώ να βοηθήσω.χρησιμοποίησέ με.
άλλωστε όταν μοιράζεσαι κάτι με άλλους,ο πόνος που ίσως να προκαλεί μοιράζεται κι αυτός.

Η μοναξιά είναι από χώμα..

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!

——————————————————–

Μετά από σένα έχω γίνει άλλος…
Θέλω να κλάψω,θέλω να γυρίσω πίσω,θέλω να σε ξαναβρώ.
Είμαι πιο αδύναμος απ’ αυτό το πούπουλο του κλέφτη, που πετάει στον άνεμο.
Πούπουλο είμαι κι εγώ με άνεμο, τη δικιά σου ανάσα.
Είμαι αδύναμος σαν ερωτευμένος. Είμαι μόνιμο εξάρτημα της ανάγκης για σένα…
Οι στόχοι που διάλεξα υποχωρούν νικημένοι απ’ τον στόχο που με διάλεξε.



Εσύ είσαι ο στόχος που με διάλεξε,η αναπότρεπτη μοίρα μου,η άγρυπνη ματιά στου μυαλού μου το θόλο…
Να σ’ αγγίξω,να σε πιάσω,να σε μυρίσω.
Να μπω στο κρεβάτι σου και στα ζεστά σου σεντόνια,στο κορμί σου που πιάνεται,στο φιλί σου που τρώγεται,στον σπασμό σου που ξεσκίζει τις ιδεοληψίες και τις αράχνες τους…
Μια νύχτα μαζί σου πυκνή όσο ο σπόρος του παγκόσμιου μια ώρα πριν τη γένεσή του.
Μια νύχτα μαζί σου αστραφτερή σαν αστραπή του Ολύμπου.
Μια νύχτα μαζί σου ηδονική σαν τη πτώση απ’ του Παράδεισου
το ξέφωτο στην εξορία του Αδάμ που δεν τελειώνει…
Για μια νύχτα όλα τα παραπετώ,τα καταπατώ,τα περιφρονώ και τα μισώ
γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ’ αγκαλιάσω.
Βιάζομαι να σε ξαναβρώ όπως το έμβρυο βιάζεται άμα ξεκινήσουν οι ωδίνες να εξωθηθεί απ’ τη μήτρα.
Βιάζομαι να βγω στο φως,φως μου…

——————————————————–

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ εχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.





Αποσπάσματα από το βιβλίο “Η μοναξιά είναι από χώμα” της Μάρως Βαμβουνάκη
κι εγώ το δανείστηκα από εδώ:http://vassiliostales.wordpress.com/2010/12/07/loneliness/

εξεταστική φορέβερ.

είδα "μετηκαχα" το πρωί και δε ντρέπομαι να το πω.
είχα σταματήσει να το βλέπω,γιατί παρόλο που με έκανε να χαμογελάω πολλές φορές,με στεναχωρούσε γιατί "κάτι" έλειπε..κάτι που με έκανε όχι απλά να χαμογελάω,αλλά να πετάω στα σύννεφα εδώ και μερικούς μήνες.
ήταν εκεί μια αγαπημένη φυσιογνωμία.είπε λοιπόν ότι όταν ερωτεύεσαι,ο άλλος(και μαζί ο έρωτάς σου για τον άλλο) σε προσδιορίζει,σε αφοπλίζει,σε γεμίζει,σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις πράγματα τα οποία δεν είχες ποτέ φανταστεί ότι θα κάνεις ο ίδιος και ίσως μπορεί να κορόιδευες όταν τα σκεφτόσουν με άλλους πρωταγωνιστές.

και σκέφτηκα τον εαυτό μου.γεμάτο από σένα.η καθημερινότητά μου θυμίζει εσένα.οι σκέψεις μου θυμίζουν εσένα.η διαδρομή μου από το σπίτι προς τη σχολή και τούμπαλιν θυμίζει εσένα.τα τραγούδια στο ραδιόφωνο πάλι εσένα!και οι ταινίες,κι αυτές θυμίζουν εσένα.όλα στο μυαλό μου είσαι εσύ.κι αυτά που έκανα για να σε "πλησιάσω" με διαφορετικό τρόπο απ'ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα,ήταν για μένα ανήκουστα.πρωτόγνωρα.αστεία ίσως.δε φανταζόμουν ποτέ να στέλνω γράμμα σε κάποιον που να του εκφράζει όσα νιώθω.δεν τολμούσα καν να τα πω πρόσωπο με πρόσωπο πρώτη εγώ!μπορείς να πεις ότι λειτουργούσα εκ του ασφαλούς,αλλά έτσι προστάτευα εμένα και το κακό μου ελάττωμα να είμαι υπερευαίσθητη.


γράμματα έστελναν οι γονείς μου στην αρχή της σχέσης τους.γράμματα έστελναν ο παππούς και η γιαγιά μου σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των πρώτων χρόνων που ήταν μαζί,αλλά τύχαινε να ναι μακρυά.τηλέφωνο υπήρχε,αλλά τότε τα γράμματα ήταν "της μόδας".μάλλον όχι της μόδας.βασικά ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος επικοινωνίας.
εγώ τι έπαθα?mail δεν έστειλα,κώλωσα.τηλέφωνο δεν πήρα,για τον ίδιο λόγο.και γιατί όταν ακούω τη φωνή σου στην άλλη άκρη της γραμμής αυτόματα αρχίζει το τρέμουλο και το βούρκωμα.κακά ελαττώματα,ξεκίνα να μετράς!η μόνη μου διέξοδος ήταν να πάρω ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω.χωρίς ακόμα να είμαι σίγουρη αν θα στο στείλω.κι όμως το έκανα.ξεπέρασα τον εαυτό μου,ξεπέρασα τα όριά μου,βγήκα από μένα,το έστειλα και ξαναμπήκα.
ήθελα να με καταπιεί η γη κάθε που σκεφτόμουν πώς θα αντιδράσεις.
ήξερα ότι θα ήσουν ψύχραιμος,αλλά φοβόμουν ότι θα κρατούσες απόσταση.
η αντίδρασή σου ξεπέρασε κάθε προσδοκία.και αυτό με έκανε ευτυχισμένη.
και τώρα είμαι εδώ,ψάχνω τρόπους να ξεχαστώ και να διαβάσω.
κάθομαι στην καρέκλα και δε μου βγαίνει.σημειώνω τις σελίδες,τους τίτλους,τις ορμόνες,τις παθήσεις,τις κλινικές εικόνες,τα συμπτώματα,και βλέπω ότι δε μπορώ να συγκρατήσω λέξη.
δε φταις εσύ,εγώ φταίω.που έχω δώσει τα πάντα μου και δεν έχει μείνει τίποτα για μένα.γιατί έτσι γουστάρω.
σε αφήνω λίγο στην άκρη όμως,γιατί δε γίνεται.και παρόλο που ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνω,το γράφω μπας και το πιστέψω λίγο!
άιντε να δούμε..

.

πού είσαι?
πού είσαι εσύ που με κοιτάς και χάνονται όλα τα προβλήματα?
πού είσαι εσύ που με ακουμπάς και τρέμει το είναι μου?
πού είσαι εσύ που με αγκαλιάζεις και ξεχνάω τα πάντα?
πού είσαι εσύ που κάνεις έρωτα και στο μυαλό,εκτός απ'το κορμί μου?
πού είσαι εσύ που διαβάζεις κάθετί απ'την ψυχή μου?
πού είσαι εσύ που ξέρεις όλα όσα σκέφτομαι?
πού είσαι εσύ που κάθε βράδυ ονειρεύομαι?
πού είσαι εσύ που αγαπάς και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου?
ξέρω πως είσαι κάπου εκεί..εμφανίσου λίγο σύντομα,τρελαίνομαι.