*φτου και βγαίνω*

έπρεπε να βγω από το δωμάτιο που θύμιζε εσένα, από το κρεββάτι που θυμόταν εσένα, από το ταβάνι που σκεφτόταν εσένα, από την τηλεόραση που έδειχνε εσένα κι από το ραδιόφωνο που μέχρι πριν λίγους μήνες έπαιζε εσένα. έπρεπε να έχω βγει εδώ και καιρό.

μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

όλες οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους, ο οποίος κλείνει όταν καταλάβουμε ότι "εκείνος" τελικά δεν ήταν αυτό που ψάχναμε. και σίγουρα κανείς ως τώρα δεν ήταν αυτό που έψαχνα. και ευτυχώς(;) ποτέ δε συμβιβάστηκα, όπως έκαναν οι φίλες μου απλά "για να έχουν κάποιον για να τις πηγαινοφέρνει" ή "να έχουν κάποιον να πάνε σινεμά". είναι δυστυχία να μην αγαπάς τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.

*εμείς*

έπρεπε απ'το σχολείο ακόμα να μαθαίνουμε να δίνουμε χώρο και χρόνο σ'εκείνους που αγαπάμε κι όχι να το μαντεύουμε. να μάθουμε να μην πιέζουμε, άρα και οι άλλοι να μη μας πιέζουν. και έτσι θα καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ όποτε θέλουμε -δηλαδή πάντα- κι εγώ θα σημειώνω συνταγές απ'την τηλεόραση όταν λείπεις και θα σου μαγειρεύω για να τρώμε όταν θα ρχεσαι. και το καλοκαίρι θα πηγαίνουμε στο νησί σου και θα ξαπλώνουμε για πάντα στην καυτή άμμο. και το χειμώνα, θα πηγαίνουμε στο εξοχικό μου και θ'ανάβουμε το τζάκι και θα καθόμαστε μπροστά του με τις ώρες να μιλάμε και να τραγουδάμε.  ακούγεται υπέροχο. σχεδόν όσο υπέροχο είναι.

*θα έρθει και θα 'ναι κυριακή*

"θα έρθει και θα 'ναι κυριακή", μου έλεγαν οι φίλες μου. ποιός ξέρει γιατί. και πέρασαν τόσες πολλές κυριακές και δεν ήρθε και ποτέ. μη χαλάς τις κυριακές σου για κανέναν. 

γενέθλια.

δε με παίρνουν πια τις νύχτες να μάθουν αν γύρισα σπίτι κι αν είμαι ασφαλής. δε με πήραν καν σήμερα τηλέφωνο να μου πουν χρόνια πολλά. δε σβήσαμε όλοι μαζί την τούρτα και δε βγάλαμε φωτογραφίες, λες και το ήξεραν τις τελευταίες φορές που μου είπε ο καθένας τους ότι αυτή θα είναι η *τελευταία φορά*. κι εγώ έλεγα "έλα ρε παππού/γιαγιά μη λες βλακείες" κι ας μην το πίστευα απόλυτα. ήθελα όμως τόσο πολύ να συμβεί . δε βλέπω φως από το ημιδιάφανο τζάμι της πελώριας δίφυλλης πόρτας του σπιτιού τους. λείπουν. και δε θα είναι ποτέ ξανά εδώ. είναι η πρώτη χρονιά, τα πρώτα γενέθλια, που δεν έχω κανέναν τους. και πονάει. πονάει τόσο, που σχεδόν δεν καταλαβαίνω πια τι διαφορά έχει ο ψυχικός από το σωματικό πόνο.. σα να βλέπεις έναν άνθρωπο κάθε μέρα και ξαφνικά να πάψεις να τον βλέπεις και να ξέρεις ότι δε θα τον ξαναδείς ποτέ. τόσο πονάει. και θα πονάει για πάντα. γιατί ο παππούς και η γιαγιά ήταν για μένα δεύτεροι γονείς. κι αν είναι τόσο δυνατά όλα με κείνους, τρέμω για τη στιγμή που δε θα υπάρχουν πια οι πρώτοι. τ ρ έ μ ω.

όχι εγώ. μια φίλη μου.

ήταν αόρατο. το μόνο που ήξερε γι'αυτό, ήταν ότι την κράταγε πίσω. και το μόνο που δεν ήξερε, ήταν πώς θα το σταματούσε. 
όλοι γύρω προχωρούσαν με αδιανόητα γρήγορους ρυθμούς και αυτό την τρόμαζε όσο τίποτ'άλλο. και παρόλα αυτά, δεν ήθελε να συμβιβαστεί. και δεν ήθελε να συμβαδίζει με κανέναν τους.
κι ενώ πίστευε ότι "η ζωή μας φέρνει όσα είναι γραφτό να ζήσουμε, μας ευνοεί ή μας αδικεί", ήρθε ένας φίλος και της είπε την αλήθεια. η ζωή είμαστε εμείς. και δε θα μας φερθεί κανείς καλά, αν δε φερθούμε εμείς οι ίδιοι όπως θα θέλαμε στον εαυτό μας. με λίγα λόγια, η ζωή δε θα μας φέρει τίποτα από μόνη της. εμείς θα το κυνηγήσουμε και από όνειρο θα το κάνουμε πραγματικότητα. κι αν είμαστε αρκετά τυχεροί και αρκετά πεισματάρηδες θα τα καταφέρουμε. κι ας μας έχει δείξει "η ζωή" κάποιες φορές το αντίθετο.

για *εσάς*.

δε βαρέθηκα το τουίτερ. απλώς κουράστηκα λίγο. παρόλα αυτά, είμαι ευγνώμων που είχα τη δυνατότητα να "βρεθώ" με όλους εσάς και εσείς είστε οι λόγοι που δε θα το έκλεινα, γιατί θα μου έλειπε τρομερά η καθημερινή μας επαφή. και θέλω να το ξέρετε.

όλα θα ήταν αλλιώς:

•αν δεν είχα τη ντίντι να με παίρνει τηλέφωνο κάθε λίγο και λιγάκι να με ρωτάει αν την αγαπάω και να μου λέει ότι της έλειψα.
•αν δεν είχα το λάμπρο να μου λέει γλυκόλογα και στο τέλος να πετάει ένα "καριόλα".
•αν δεν είχα το θάνο να με ζαλίζει(όπως κι εσάς) με το βρωμοτσούλουφο.
•αν δεν είχα το κωνσταντινάκι να τη λέω "πουτανέκλα" και να ξεχνάει ότι μερικές φορές δεν της απαντάω, όπως παλιά που ήμασταν μικρότερη παρέα.
•αν δεν είχα τον τασούλη ν'ανταλλάσσουμε πρόστυχα ντιέμς.
•αν δεν είχα το σπυράκο να μου λέει πόσο θέλει να με γνωρίσει και να νιώθω κι εγώ τα ίδια.
•αν δεν είχα τον τάσο πεκ να μ'αγκαλιάζει και να με φιλάει όλη την ώρα.
•αν δεν είχαμε τη βούλα να ενδιαφέρεται και να μας αγαπάει σαν άλλη μάνα μας.
•αν δεν είχα τη δήμητρα με την τόσο ευγενική ψυχή.
•αν δεν είχα τον θάνο τον πάπιο το γλυκάκι μου.
•αν δεν είχα την αγγελική τη γιατρέσσα να με λέει σνομπ. (πόρνη)
•αν δεν είχα τον αντρέα που ζει την ιστορία που έζησα, ελάχιστα ετεροχρονισμένα.
•αν δεν είχα τον ηρακλή να μιλάει με προφορά και να τον κοροϊδεύω.
•αν δεν είχα το νίκο μου, το γιώργο μου, το μαράκι, την ειρήνη, που υπεραγαπώ και υπερθαυμάζω και έχουν εμπλουτίσει κατά πολύ τις αναμνήσεις μου.
•αν δεν είχα την κοάλα να μου θυμίζει ότι οι φίλες δεν είναι ανάγκη να βλέπονται κάθε μέρα για να μην "ξεχνιούνται".
•αν δεν είχα το μεργουπάκο που είναι σα να τον ξέρω όσο ζω.
•αν δεν είχα το χρήστο να βγαίνουμε και να γκομενίζει και να του κάνω παράπονα.
•αν δεν είχα το θάνο να με παίρνει και να μου παραπονιέται που δεν του λέω να βγούμε.
•αν δεν είχα την καρλάκη τη φωνάρα και την κορμάρα και την ψυχάρα.
•αν δεν είχα το δημήτρη τον *ανόητοοοοοο*.
•αν δεν είχα τη ζαρίφη τη θεά και δεν ακούω κουβέντα.
•αν δεν είχα τη νικολέτα που εκτός από πανέμορφη, αποδείχθηκε ότι είναι πολλά παραπάνω.
•αν δεν είχα τη βίκυ να χανόμαστε με τ'αμάξι στο κολωνάκι μετά το δέστε.
•αν δεν είχα το νικόλα μου, που μου στάθηκε από την αρχή σαν αληθινός φίλος.
•αν δεν είχα το δημήτρη να με υπερασπίζεται όπως θα έκανε κάθε σωστός φίλος.
•αν δεν είχα την άλεξ μου να δίνει λίγο *μπλινγκ* στη βαρετή καθημερινότητα.
•αν δεν είχα τη τζώρτζια να μου θυμίζει το σκοπό που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος:την ΑΓΑΠΗ.
•αν δεν είχα τη #fili_mou #fili_tis_kounelas #fili_tis_mamas #fili_olis_tis_oikogeneias
•αν δεν είχα το χρήστο, το δημήτρη, το γιώργο, τη βίκη(με ήτα), το σταύρο, το δημήτρη, τον άρη, το μανώλη, τον ανέστη, την ιωάννα, τη νατάσσα, την ειρήνη, την αργυρώ, το χάρη, το χρήστο, το βαγγέλη, τη sunny, το σπύρο, τον παναγιώτη, το λευτέρη, τη χρύσλα, το χάρη, τη μαίρη και τόσους άλλους, που πραγματικά νομίζεις πως βγάζω τα ονόματα απ'το κεφάλι μου.
κι όμως υπάρχετε. 100 άτομα περίπου που έχω γνωρίσει κι άλλα τόσα που θα ήθελα. 
κακά τα ψέμματα, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. η δική μου σίγουρα. και δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω όφειλα να το γνωστοποιήσω. θα τα ξαναπούμε όταν ηρεμήσει η κατάσταση. :-)

συμφωνία.

εκείνη θα κρατούσε κάτι δικό του,
εκείνος θα κρατούσε κάτι δικό της.
τούτη ήταν η συμφωνία απ'την αρχή.
και την τήρησαν και οι δυο, μόνο που μάλλον στο τέλος έμεινε μόνο η συμφωνία να θυμίζει ότι αυτοί οι δυο κάποτε γνωρίζονταν πολύ καλά.
η συμφωνία, τα αντικείμενα, οι φωτογραφίες και ένας ανεμοστρόβιλος αναμνήσεων. διαστρεβλωμένων, μισών, στραπατσαρισμένων και ημιτελών. αλλά ταυτόχρονα τόσο ολοκληρωμένων.

ώσπου να έρθει το πάντα.

δε θα ξεπεράσω ποτέ το θάνατο του παππού μου. ποτέ όμως. μια μυρωδιά, δυο τρεις λέξεις, το αγαπημένο του φυτό, το αγαπημένο του τραγούδι, η φωτογραφία εδωδίπλα. πάντα κάτι θα έρχεται να μου θυμίσει ότι πάντα θα κλαίω σα μωρό παιδί όποτε τον σκέφτομαι. πάντα πάντα πάντα. το μόνο πάντα που πιστεύω. το μόνο πάντα που θα με ακολουθήσει ως το τέλος. το δικό μου αυτή τη φορά. 

μου λείπεις.

αξιοπρέπεια ueber alles.

όσο υπάρχουν γυναίκες που πηγαίνουν με παντρεμένους, τόσο οι άντρες θα απατούν τις γυναίκες τους.
όσο υπάρχουν άντρες που πηγαίνουν με παντρεμένες, τόσο οι γυναίκες θα απατούν τους άντρες τους.
όσο υπάρχουν παντρεμένοι που απατούν το/τη σύντροφό τους, η κοινωνία αυτή θα είναι βασισμένη σε ένα μεγάλο ψέμμα.
στην ουσία, όλα προέρχονται από εμάς. 
εγώ θα απατήσω το σύντροφό μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα είμαι το τρίτο πρόσωπο εν γνώσει μου, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω μια  ξένη οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
εγώ θα καταστρέψω τη δική μου οικογένεια, άρα εγώ φταίω.
"ΚΑΙ" εγώ φταίω, σε κάθε περίπτωση. όχι αποκλειστικά, αλλά έχω μερίδιο ευθύνης.
σαν άνθρωπος, είμαι από εκείνους που δεν ανέχονται το ψέμμα, και προκειμένου να το προλάβουν, κάνουν μια συμφωνία από την αρχή. θα είμαι εντάξει απεναντί σου και θα είσαι εντάξει απέναντί μου. όταν βαρεθείς να είσαι εντάξει, το διαλάμε. όταν νομίσεις ότι θέλεις κάτι άλλο, το διαλάμε. κανένα πρόβλημα, αρκεί να είμαστε εντάξει.
λατρεύω την περιπέτεια, λατρεύω την αδρεναλίνη στη ζωή, μα όταν η κουβέντα έρχεται στην αξιοπρέπεια και σε πράξεις που την αποδεικνύουν, τότε είμαι κάθετη. από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γιατί έτσι μεγάλωσα. ή μάλλον έτσι επέλεξα να μεγαλώσω, αφού γύρω μου αυτό δε συνέβαινε. πόσο μάλλον σήμερα, που όλα είναι ρευστά.
και θα μου πεις, πώς μπορείς να είσαι τόσο κάθετη, τη στιγμή που ξέρεις πώς είναι ο έρωτας. πόσο τρομακτικά εύκολα μπορεί να σε παρασύρει. όταν, λοιπόν ο άνθρωπος που έχεις ερωτευτεί έχει οικογένεια(με ή χωρίς παιδιά), τότε επιβάλλεται να κάνεις πίσω. για λόγους ηθικής. κι αν ακόμα έχεις αμφιβολίες, σκέψου πώς θα ταν να υπάρχει τρίτο πρόσωπο στη δική σου σχέση. που θα καταστρέψει τη δική σου οικογένεια.

όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις..

είναι ελάχιστες οι φορές που χάνω την ψυχραιμία μου και ακόμη λιγότερες εκείνες που χάνω τον εαυτό μου. που ξεχνάω ποιά είμαι, τι έχω προσφέρει, τι μου έχουν προσφέρει, πόσο σημαντική είμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά βασικά πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι μου για μένα. πόσο μετράει η γνώμη τους, πόσο στενοχωριέμαι όταν τους στεναχωρώ και πόσο θα τους στοιχίσει αν κάνω πίσω και με χάσουν. περίπου όσο θα στοίχιζε και σε μένα αν τους έχανα. ή λιγότερο ή περισσότερο, δεν έχει μεγάλη σημασία.
αυτές οι γραμμές καθόλου αλλαζονικές δεν είναι. περισσότερο ανθρώπινες και κυριολεκτικές. 
κανείς δε μπορεί να ζήσει μόνος του. προσωπικά, δε μπορώ να σκεφτώ ούτε μία μέρα χωρίς ανθρώπους δίπλα μου. δεν εκτιμάω πάντοτε ότι όταν μπαίνω σπίτι υπάρχουν δύο ή τρεις άνθρωποι που με ρωτούν πώς πέρασε η μέρα μου. και δεν απαντάω πάντοτε όπως θα ήθελα να απαντήσω. γιατί τους έχω δεδομένους. "θα είναι πάντα εδώ. θα ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσο πολύ τους αγαπάω." πράγματα που στην πραγματικότητα ξέρω ότι δεν ισχύουν.
δεν είναι κακό να ξεσπάς πού και πού, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο εσωστρεφή με εικόνα εξωστρεφούς. άνθρωπο πιο κλειστό από τους κλειστούς, αλλά ταυτόχρονα πιο κοινωνικό και από τους κοινωνικούς. και δεν ανήκω σε καμία κατηγορία από αυτές απόλυτα. 
δεν είναι κατακριτέο να υψώνεις τη φωνή, αν αυτό σε κάνει καλύτερα. και προς θεού, δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος κάποιος που θα κάνει ένα λάθος και θα απολογηθεί. 
όταν σκεφτείς ξανά να φύγεις, να χαθείς για λίγο, να σκεφτείς, βγες από σένα και αναρωτήσου πόσο θα σου έλειπε εσένα αν έφευγε ο άνθρωπός σου.

να ζεις.

δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα της γης να βρεις μια αγκαλιά. μόνο που δε θα είναι "εκείνη". η δική του. η σφιχτή. που σου έκοβε την ανάσα. 
κι αν βρεις παρόμοια, δε θα είναι το ίδιο. ποτέ.
και τι έγινε; 
το μόνο που οφείλεις, είναι ν'αγαπάς εκείνον που θα έρθει. να νιώθεις. ν'ανατριχιάζεις κάθε που σ'αγγίζει. να είναι πάντα σαν τα πρώτα ραντεβού. να μη σκηνοθετείς. να αφήνεσαι. να ζεις.

για όσο χρειαστεί.

εκεί που νιώθω ότι δεν έχω έναν άνθρωπο να του πω με όλη μου τη δύναμη "σαγαπάω", τσουπ, μου έρχονται στο μυαλό όλοι εκείνοι στη ζωή μου που το αξίζουν. και είναι πολλοί. κι αμέσως μετά σκέφτομαι όσους έφυγαν και δε θα το ακούσουν. και όσους το άκουσαν, αλλά δεν έδωσαν δεκάρα.
η ζωή μας κρέμεται από μια κλωστή. κι είναι καλύτερα στο τέλος της ημέρας, τότε που σχεδόν όλους μας πιάνει κάτι περίεργο, να ξέρουμε ότι στις δύσκολες στιγμές μας, θα είναι κάποιος (ή κάποιοι) δίπλα μας. να μας στηρίξει με όποιο τρόπο μπορεί. να μας βοηθήσει. να μας ακούσει. να μας πάρει αγκαλιά. να μείνει δίπλα μας και να συμπληρώνει τη σιωπή μας. για όσο χρειαστεί. για όσο θέλουμε να σωπαίνουμε. και θα έρθει και η δική μας η σειρά να κάνουμε το καθήκον μας. 

τέλος.

είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε (μάλλον το δεύτερο), αυτά που έζησα τις δύο τελευταίες μέρες θα τα ζήσουμε όλοι ή τα έχουμε ήδη ζήσει. ή και τα δύο. 
κι εδώ που τα λέμε, αν ήταν να διαλέξουμε, όλοι θα προτιμούσαμε να "φύγει" η γιαγιά ή ο παππούς από τη μαμά ή το μπαμπά. όποια σχέση και να έχεις με εκείνον που φεύγει (που στην προκειμένη περίπτωση η σχέση ήταν η καλύτερη δυνατή), πονάς. πονάς πολύ. σχεδόν δεν αντέχεις τόσο πόνο. αλλά θα περάσει. το ξέρω. το έχω ξαναζήσει, και δυστυχώς θα το ξαναζήσω. όπως όλοι. 
η γιαγιά που έφυγε ήταν η τελευταία μου γιαγιά. κανείς δεν είχε να θυμάται κάτι άσχημο από κείνη, γιατί ήταν ομολογουμένως ο καλύτερος και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που πέρασε από αυτό τον κόσμο. 
ένα βιβλίο έκλεισε.
ένα σπίτι άδειασε.
ένα χαμόγελο έσβησε.
τέλος.

καθίστε στα θρανία σας.

αν η Πολιτική ήταν μάθημα στο σχολείο και με σήκωνε ο καθηγητής να με εξετάσει, θα έλεγα "κύριε, δεν έχω διαβάσει" και θα σώπαινα. πιθανώς στην Έκθεση να μην είχα επίσης διαβάσει, αλλά θα το προσπερνούσα και θα προσπαθούσα να το κρύψω, σκαρφιζόμενη διάφορες προτάσεις που θα έδειχναν το πόσο πολύ προσπαθώ. στην Πολιτική όμως όχι. "δεν έχω διαβάσει", θα έλεγα, με θάρρος μάλλον. γιατί αυτό είναι σημαντικό. όχι πως η Έκθεση δεν είναι, αλλά στην πρώτη, επιβάλλεται να είσαι επαρκώς διαβασμένος.
Ε Π Ι Β Α Λ Λ Ε Τ Α Ι.
σαν αδιάβαστη, λοιπόν, θα καθόμουν στο θρανίο μου και δε θα έλεγα κουβέντα. γιατί δε θα ξερα. κι αν άνοιγα το στόμα μου και έλεγα ασυναρτησίες, θα είχα ευθύνη τεράστια απέναντι στο ακροατήριο. γιατί η Πολιτική είναι μάθημα βαρύτητας. 
οι πιο άμυαλοι συμμαθητές μου, και πιο τολμηροί, αλλά κυρίως πιο άμυαλοι, θα έλεγαν διάφορες μπούρδες για να κρύψουν την αδιαβασιά και την ασχετοσύνη τους. όμως θα μιλούσαν, χωρίς επίγνωση της σημαντικότητας των λέξεών τους. λες και ξαφνικά θα ερχόταν η επιφοίτηση και θα μάθαιναν Πολιτική σε δύο δευτερόλεπτα και μάλιστα τόσο καλά, ώστε να είναι έτοιμοι να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια. 
αποτέλεσμα θα ήταν αυτό που διαβάζουμε όλοι μας σήμερα στο τουίτερ. παραπληροφόρηση. χάος.