τι πετάω και τι κρατάω από το 2011.

μάλλον το λέμε για κάθε χρόνο που περνάει, αλλά πραγματικά, το 2011 ήταν τόσο σύντομο. σύντομο, μα ταυτόχρονα τόσο γεμάτο. και τόσο άδειο.

θέλω λοιπόν από τα βάθη της καρδιάς μου να ξεφορτωθώ έναν έρωτα. έναν έρωτα που μέτρησε δύο χρόνια, έκανε τον κύκλο του, με ταλαιπώρησε αφάνταστα, μου πρόσφερε πάμπολλα, αλλά μου στέρησε τόσα άλλα. τον αφήνω στο 11 με μεγάλη μου χαρά, μεγάλη ανακούφιση, αλλά και πικρία.
αφήνω λοιπόν πίσω γενικότερα ανθρώπους που επέλεξαν να μη συνεχίσουν την πορεία τους μαζί μου. δεν είναι κακό αυτό. είναι επιλογή και τη σέβομαι. αφήνω πίσω ανθρώπους που δεν άξιζαν να έρθουν μαζί. αφήνω λάθη, αφού πρώτα τα αναγνωρίσω και τα παραδεχτώ. το 2012 θα είμαι ένας καλύτερος άνθρωπος.

θα κρατήσω τους ανθρώπους που μου χάρισε απλόχερα το 11, και πίστεψέ με, ήταν πολλοί και αξιόλογοι. θέλω να τους κατονομάσω έναν προς έναν, αλλά δεν έχει σημασία. είναι φίλοι. καινούριοι φίλοι. μεγαλύτεροι σε ηλικία, αλλά και μικρότεροι. κι όλοι τους έχουν ένα και μοναδικό κοινό. με δέχτηκαν όπως είμαι. με πήραν αγκαλιά. με κοίταξαν με το αληθινό τους βλέμμα. μου χάρισαν στιγμές ανεπανάληπτες. μου πρόσφεραν γέλιο. μου χαμογέλασαν. μου είπαν την αλήθεια. μου έδειξαν το δρόμο τους. με πήραν μαζί τους. με συγκίνησαν. με έβαλαν στη ζωή τους. έγιναν κομμάτι της δικής μου.
θα κρατήσω κι εκείνους που συνέχισαν να είναι δίπλα μου. οικογένεια, φίλους, γνωστούς. εκείνους που θα είναι συνέχεια εκεί. πιστοί στο ραντεβού τους μαζί μου.
θα κρατήσω τις συμβουλές. τις εμπειρίες. τις αναμνήσεις. τις φωτογραφίες.

θα πάρω μαζί μου κι εκείνον που σταμάτησε από το 2009 να έρχεται. που όμως μαγαπούσε πιο πολύ από όλους τους ανθρώπους στη Γη. και τον αγαπούσα κι εγώ. και δε θα πάψω ποτέ. εκείνον που πια δε μπορώ να αγγίξω κι ούτε να καταλάβω αν προσπαθεί να μ'αγγίξει και δεν τα καταφέρνει. τον παππού που θα θελες να έχεις κι εσύ. και με το δίκιο σου.

δεν ξέρω αν ήσουν ωραίο ή άσχημο, 2011, ήσουν στα σίγουρα ένα έντονο διάστημα.
κι αν θέλεις να ξέρεις, το 2012 θα το υποδεχτώ με μεγαλύτερη προσμονή.

για σένα. το τελευταίο.

για σένα που ήσουν όνειρο που δε θα πραγματοποιήσω ποτέ. όμως είχα όλη την ελευθερία να σ'αγγίζω. που άλλον δεν έχω κοιτάξει με πιο γεμάτο βλέμμα από εσένα. για σένα που αφιέρωσα ολόκληρο το μυαλό, όλες τις σκέψεις μου δυο χρόνια. 730 μέρες. όλες δικιές σου. κι αυτά εδώ. αυτές οι σελίδες. αυτή η σελίδα.
λυτρώνομαι όταν γράφω για σένα, κι αυτό εδώ υπόσχομαι, ναι, το υπόσχομαι, είναι το τελευταίο. μένεις στο παρελθόν. δε μπόρεσα να σε πάρω στο μέλλον μαζί μου. δε με άφησες.
γράφω και φεύγει κομμάτι από εμένα. ως τώρα έγραφα και απλώς άφηνα ίχνη. τώρα είναι διαφορετικά. γράφω και μετά θα φύγω. όμως εσύ θα μείνεις εδώ. θέλω να μείνεις εδώ. πρέπει να μείνεις εδώ. σου απαγορεύω να ρχεσαι. μείνε. μείνε ανάμνηση, αυτό σου αξίζει. αυτό ΜΟΥ αξίζει.
αντίο, δεν ήσουν ποτέ έτοιμος για "μας". λυπάμαι.

δε θα γυρίσει πίσω.

λίγο η μουσική που ακόμη μπορώ και υπομένω, λίγο το αλκοόλ που δε μπορώ να πιω, λίγο οι δικές μου προσδοκίες πέραν του "κανονικού", έρχεται το βράδυ το δύσκολο. δεν είναι, εμείς το κάνουμε. εγώ. σκέψου ότι είσαι καλά. σκέψου ότι έχεις ανθρώπους γύρω σου. που αγαπάς και σαγαπούν. σκέψου κάτι  ευχάριστο. σκέψου το μέλλον. μη σκέφτεσαι το παρελθόν. μη σκέφτεσαι πού ήσουν πέρσι. μη σκέφτεσαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν πρόπερσι. σκέψου πόσο περισσότερο θα γίνεις τώρα που αφήνεις πίσω το παρελθόν. σκέψου ότι πρέπει να αναδιαμορφώσεις τις πρωτεραιότητές σου. σκέψου εσένα, γαμώτο. μία φορά. για πρώτη φορά. στα 20 σου χρόνια. μην αφήνεις να περνάει ο καιρός. γιατί δε θα γυρίσει πίσω. ο καιρός. 

and suddenly..

i found myself standing there. a bus station. there was just me. Monday, around 10pm. there was an empty city in front of my eyes. i realized my life is sad. our lives are sad. there's no future here. and i had to think of something. a place to go. somewhere. anywhere. i needed to see people laughing. i needed to see kids playing in the streets. grown-ups buying presents for Christmas. that's what it's all about. happiness. and i can't see happy people here. i need to leave.

κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

*γιατί η ζωή είναι ατελείωτη

και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυο φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα,

κάθε ώρα, κάθε στιγμή..

*χρατς*

το ήξερα απ'την αρχή. ήταν μονόδρομος. το ήξερα. ήταν μια ιστορία που μόνο καλά ήλπιζα να μου δώσει. δε μου έδωσε μόνο καλά, μα τουλάχιστον μου έδωσε ΚΑΙ καλά. το ήξερα. και τώρα χάραξα γραμμή. αυτό ήταν. δεν έχει γυρισμό. πονάει κάπως. αρκετά, όχι όσο νόμιζα. πόνεσε τόσο κατά τη διάρκεια, που τώρα, σε αυτό το τυπικό πλέον κομμάτι, φαίνεται μηδαμινό. αντίο.
 *χρατς*
 -τι ήταν αυτό; 
-η καρδιά μου. φέρε κόλλα να την κολλήσω και ν'αρχίσω πάλι απ'την αρχή.

από ανάγκη για επιβίωση και μόνο.

βάζεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου, με ένα και μοναδικό σκοπό να σε βάλει κι εκείνος στη δική του. και τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το ξέχασα. απόλυτη και απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει μια σχέση είτε φιλική είτε ερωτική είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής, είναι να συναντιούνται οι δρόμοι των δύο ή περισσότερων ανθώπων. αν είναι παράλληλοι, δεν υπάρχει σχέση. ψάχνω ανθρώπους που θα θέλουν να υπάρχω στη ζωή τους. όπως είμαι. και συνήθως χάνω την ώρα μου με τους άλλους. εκείνους που όσο κι αν προσπαθούν να με πείσουν, απλά δε γουστάρουν. υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που μας αγαπά. κι έρχεται η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε. την κατάλληλη στιγμή κάνουμε το τέλειο ξεκαθάρισμα. θέτουμε προτεραιότητες. βάζουμε όρια. 
ως εδώ. δε μπορώ να σε έχω στη ζωη μου, τη στιγμή που δε με έχεις στη δική σου. όχι από εγωισμό. ξέρεις ότι δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. απο ανάγκη για επιβίωση. 

σε συγχωρώ που ξέχασες.

οι κινήσεις πια είναι μηχανικές. θα στείλω το μέιλ και μαζί με αυτό, θα αφήσω να ξεχαστεί όλος ο πόνος, όλες οι δυσκολίες, όλα τα εμπόδια, όλα όσα μου στέρησαν μία κανονική σχέση. είμαι πλέον έτοιμη να προχωρήσω και θα το κάνω. αργά ή γρήγορα. τώρα ή το Νοέμβρη. ή το Δεκέμβρη. δε με νοιάζει. φτάνει που κατάλαβα ότι δεν πάει άλλο. και δεν είναι καθόλου αργά.  
σε συγχωρώ που ξέχασες. :-)

ες-ο-ες.

δεν αντέχω τα τραγούδια.
μα δε ζω χωρίς μουσική.
τι να κάνω;

μωρή ζωή,γίνε και λίγο δίκαιη κάποτε.

είμαι στο λεωφορείο.γυρνάω από καφέ με φίλες που η αλήθεια είναι ότι είχα παραμελήσει χωρίς λόγο.παρόλα αυτά,σα να μην πέρασε μια μέρα.γυρίζω σπίτι με τα χειρότερα νέα που θα μπορούσε να έχω.ήξερα,ναι,το ήξερα ότι είχε καρκίνο.δεν ήξερα ότι ήταν ζήτημα κάποιων -λίγων- ημερών.νέος άνθρωπος,με γυναίκα και παιδιά,έναν αδερφό και χιλιάδες άλλα παιδιά δικά του.μαθητές του.που τώρα οι πιο πολλοί είναι φοιτητές-κι εγώ μαζί τους- και άλλοι έχουν αποκτήσει τη δική τους οικογένεια.δεν είναι ούτε 60 ετών,δε μπορεί να πεθαίνει.δε γίνεται.και στην τελική,δεν καταλαβαίνω.δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτό το πράγμα.δε θα καταλάβω ποτέ.
δεν είναι ούτε ένας μήνας από τότε που μου καρφώθηκε μία ιδέα στο μυαλό,έκανα εξετάσεις και στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί κάτι να πήγαινε στραβά,έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου.δε μπορώ λοιπόν να μπω στη θέση του,τρομάζω.
μου είναι πολύ δύσκολο.κάποια πράγματα δε θα είναι ποτέ πια ίδια στο μυαλό μου.εύχομαι τουλάχιστον να φύγει "αξιοπρεπώς",όπως και έζησε.. :-( :-( :-(

waste of time. (?)

είχα αρχίσει να γράφω το απόγευμα.οι δύο πρώτες λέξεις ήταν "είμαι καλά".και ήρθε το βράδυ.δεν είμαι καλά.φαίνεται απ τα υγρά μάτια.και δε μου αξίζει όλο αυτό.δε φταίω που είμαι έτσι.που επενδύω τόσο βαθειά σε ανθρώπους ρε γαμώτο.δε φταίω.είναι κατασκευαστικό λάθος.δεν έχω άλλη υπομονή.

αφού περάσει ο πονοκέφαλος θα μου πω ένα μεγάλο ΣΚΑΣΕ.δεν είναι προβλήματα αυτά.

take a look at the sky.

κοιτάζω τ'αστέρια που πέφτουν.δεν κάνω ευχές.είμαι πια πολύ προσεκτική ακόμα και με αυτά τα χαζά πράγματα.
από τη μία ήθελα να ευχηθώ να γίνουν όλα όπως τα έχω στο μυαλό μου,κι από την άλλη να εξαφανιστείς.όμως,φαίνεται,τίποτα δε θα με ικανοποιούσε πλήρως.
ο επόμενος στόχος είναι να σταματήσω να μαθαίνω για σένα.κλείνω τηλεόραση.δε διαβάζω περιοδικά.δε συχνάζω πια εκεί που σύχναζα(και σύχναζες).αλλάζω ζωή.και τα νέα σχέδια δεν περιλαμβάνουν εσένα μέσα.δυστυχώς.ή ευτυχώς..
το καλοκαίρι αυτό πρέπει να είναι το τελευταίο.ο χειμώνας που έρχεται θέλω να ναι ο τελευταίος "δύσκολος" χειμώνας.
ένας καινούριος φίλος γράφει "όσο όμορφη κι αν είναι η αγάπη,παύει να είναι όμορφη όταν δεν είναι αμοιβαία".κι έχει δίκιο.και το καταλαβαίνω τώρα.λίγο αργά,αλλά το καταλαβαίνω.σταμάτα να τριγυρνάς στο μυαλό μου.παρακαλώ.

στα μισά του δρόμου..

και πήρα το αεροπλάνο.και πέταξα ψηλά.και γνώρισα νέες χώρες.νέες συμπεριφορές.νέους τρόπους ζωής.και γέλασα.και έφαγα σοκολάτες.και έκανα τουρ στα κανάλια.και μύρισα λουλούδια.και έβγαλα φωτογραφίες.και άκουσα νέες μουσικές.και παλιές.και είδα όμορφους ανθρώπους.κι ευτυχισμένους.και κράτησα την ομπρέλα πάνω απ το κεφάλι μου σα να μουν από ζάχαρη.και τελείωσε κι αυτό.και πέταξα πάλι.και φοβήθηκα πως θα πέσει το αεροπλάνο.(και δε σε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή).και τελικά έφτασα ζωντανή πίσω.και άρχισα πάλι τις συγκρίσεις.και μου έφταιγαν όλα σε αυτή τη χώρα.και ο αέρας.και τα σκουπίδια.και τα κτίρια.και οι μυρωδιές.και οι άνθρωποι.και τα γκρίζα χρώματα.και οι δρόμοι.και τα αυτοκίνητα.και όλα.και είδα φίλους.καινούριους φίλους.και λίγο παραμέλησα τους παλιότερους(η ηλίθια).και τώρα θα φύγω πάλι.και κάπως έτσι έφυγε το μισό καλοκαίρι,αγαπητό 2011.

συμπτώσεις.

τώρα με το τουίτερ,η ανάγκη για γράψιμο έχει μετριαστεί.και είναι φανερό.
παρόλα αυτά ο αγώνας συνεχίζεται.αποφάσισα να σου γράψω και πάλι.όχι γράμμα.μέιλ.το πήρα απόφαση ότι είσαι πολύ πολυάσχολος για μένα.κι αν αυτό σε εμποδίζει να με δεις,τότε πάσο.αλλά αυτά που πρέπει να σου πω,θα στα γράψω.
κι έκατσα και τα έγραψα.την Πέμπτη.κι από τότε τα ξαναδιαβάζω κάθε μέρα.μέχρι το νοέμβρη που θα το δεις κι εσύ.και χθες συνειδητοποίησα το εξής τρομακτικό.το γράμμα γράφτηκε στις 21 Ιουλίου πέρσι.και τελείως συμπτωματικά,21 Ιουλίου φέτος,έγραψα το δεύτερο.με φόβισε αυτή η σύμπτωση,αλλά πια έχω συνηθίσει.
κοιτάζω απ το παράθυρο τη γειτόνισσα.κάθεται στο μπαλκόνι.έχει χάσει τα λογικά της.
υπάρχουν κι άλλα προβλήματα,τελικά.

άπντέιτ.

φάση Νο 468.είναι η φάση στην οποία βρίσκομαι.
στη φάση αυτή,συνεχίζω να σε σκέφτομαι,ξέρω ότι πρέπει να σταματήσει και αποφασίζω να το σταματήσω σε λίγους μήνες.
λειτουργώ καλύτερα με προθεσμίες,με ξέρεις.
Νοέμβρης.όταν κλείσουν τα δύο χρόνια,πιστεύω θα μαι έτοιμη να βάλω στην άκρη όλα αυτά τα δαιδαλώδη που αισθάνομαι και να προχωρήσω.
εντάξει,ίσως να μην είμαι,αλλά θα μου το επιβάλω,δε γίνεται αλλιώς.
είναι που κι εσύ δεν είσαι εντάξει.που άλλα λες και άλλα κάνεις.
δεν είμαι εδώ για να σε κατηγορήσω,άλλωστε θα το κάνω και από κοντά πολύ καλύτερα,μα ας υπάρχει κάπου ένα ντοκουμέντο.μια γραμμή που να λέει ότι η συμπεριφορά σου είναι γαϊδουρινή.δεν είναι κακό.και φυσικά δεν αναιρεί τίποτα από τα προηγούμενα,από όσα νιώθω και λοιπά.
όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους,μπαίνεις και λίγο στη θέση τους.να το θυμάσαι για πάντα.