πάλι απ'την αρχή.

Ηταν κάποτε ένας άντρας που μύριζε υπέροχα -σαν πράσινο σαπούνι- και με στοίχειωνε τα βράδια και δε μπορούσα να κοιμηθώ. Τους εκμηδένιζε όλους, ακόμη κι εμένα. Και έκλαψα και πέθανα όταν χάθηκε, αλλά γέλασα ξανά μετά από λίγο. Μετά από πολύ εννοώ. Και λέω πάει, μου χάλασε το 7.

Κι όταν ήρθε το αγόρι που φορούσε στη μπλούζα του το 13 είπα ότι υπάρχει αγάπη εδώ. Δεν κοιμόμουν και πάλι, αλλά τουλάχιστον ήταν δίπλα μου το βράδυ. Μα ήταν ψέμα. Και το έδιωξα. Και δεν έκλαψα. Δεν πέθανα. Ούτε μια στάλα.

Ρε συ δεν έπρεπε να κλάψω; Έστω λίγο. Δεν έπρεπε να λυπηθώ που μου χάλασε και το 13; Κάπως να στενοχωρηθώ;

Και τώρα μείναν μόνο 29 νούμερα. Ή 31, πού ξέρεις; Εγώ θα περιμένω. Θα περιμένω να γίνουν όλα πάλι από την αρχή. Διαφορετική αρχή. Μπορείς να μου τη δώσεις;

Δεν αξίζει. Δεν άξιζε ποτέ.

Αξιοπρέπεια, σεβασμός, εμπιστοσύνη, αλήθεια.

Αν αυτές οι λέξεις δε σου λένε τίποτα, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ξαναγεννηθείς, να ξαναπάς σχολείο(και να προσέχεις στο μάθημα τούτη τη φορά), να μάθεις να ακούς τους γονείς σου.

Κι αν ακόμα και τότε δε σου προσφερθούν τα απαραίτητα εφόδια, να κοιτάξεις γύρω σου στην κοινωνία και να αποφασίσεις τι σου αρέσει και τι όχι, τι είναι σωστό και τι λάθος, πώς θα ήθελες να σου συμπεριφέρονται και πώς όχι, οφείλεις να ανοίξεις δέκα βιβλία και να ξεστραβωθείς. Να ψάξεις από μόνος σου.

Δε νοείται να υπάρχει ανθρώπινο ον που να μη γνωρίζει τους κανόνες συμπεριφοράς, αυτούς τους απλούστατους κανόνες, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Δε νοείται. Αν υπάρχει δίπλα σας ένας τέτοιος άνθρωπος και το αντιληφθείτε, προσπαθήστε να του δείξετε το δρόμο. Αν σας αγνοήσει, ή ακόμα χειρότερα, αν σας φερθεί σκάρτα, παρατήστε τον. Δεν αξίζει -ούτε καν τη λύπησή σας-. Και δεν άξιζε από το πρώτο δευτερόλεπτο.

"Always speak the truth, even if your voice shakes.." , unknown.

φίλοι και γνωστοί ~ γνωστοί και φίλοι.

Έχω αποφασίσει ότι θέλω γύρω μου ανθρώπους που ξέρουν να λένε και ν'ακούνε την αλήθεια. Να μη λεν' μεγάλα λόγια, να μη θεοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, να μη με ξεγελούν με κοπλιμέντα, να ξέρουν γιατί είμαι δίπλα τους και να είναι δίπλα μου κι εκείνοι συνειδητά. Να ταιριάζουμε, όχι απαραίτητα στο στυλ μουσικής που προτιμάμε, αλλά με τον τρόπο που καταλαβαίνουμε εμείς.

Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι που με κατηγορούν ότι "χάθηκα". Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, δε χάνομαι από κανέναν. Χανόμαστε από κοινού γιατί υπάρχει λόγος.

Θέλω οι φίλοι μου να ενδιαφέρονται όπως ενδιαφέρομαι κι εγώ. Να επιδιώκουν να με δουν όσο κι εγώ. Να είναι εκεί γιατί το μόνο συμφέρον που έχουν από μένα, είναι η συντροφιά μου. Να μου στέλνουν μήνυμα και την Τρίτη, όχι μόνο την Παρασκευή. Ούτε "κάποια" Παρασκευή που θα με έχουν ανάγκη.

Ναι, ξέρω ότι δε γίνεται εκ των πραγμάτων να βρίσκεσαι κάθε μέρα με όλους σου τους φίλους, αλλά σημασία έχει όποτε βρίσκεσαι μαζί τους, να είναι όλα όπως πριν. Σα να μην πέρασε καθόλου ο χρόνος για σας.

Είμαστε όλοι γνωστοί, ελάχιστοι όμως είμαστε φίλοι μεταξύ μας. Και το αγαπάω αυτό το πράγμα.

αυτογνωσία ώρα μηδέν.

Το νερό παγώνει στους μηδέν βαθμούς. Τα παγάκια είναι ευχάριστα σε ένα ποτήρι με χυμό ανανά. Και μου αρέσει πολύ ο παγωμένος χυμός ανανά. Επομένως το μηδέν δεν πρέπει να είναι και τόσο άχρηστο.
Το "σημείο μηδέν" για παράδειγμα, φανερώνει την αρχή. Για μια σχέση, είναι η πρώτη μέρα που τον είδες. Για ένα κοτόπουλο, σημείο μηδέν για κείνο είναι η πρώτη στιγμή της ζωής του μέσα στο αυγό, για μας από την άλλη, είναι η ώρα που το σφάζουμε κι ετοιμαζόμαστε να το φάμε. Για το σκύλο που είναι δεμένος στο παλούκι, σημείο μηδέν είναι η στιγμή που μαζεύει όλες του τις δυνάμεις και χωρίζει το παλούκι απ'το έδαφος και τρέχει μακρυά ελεύθερος.

Για μένα, σημείο μηδέν είναι αυτό εδώ.

Μεγαλώνοντας υποτίθεται ότι μαθαίνουμε. Και ισχύει. Αλλά η ηλικία από μόνη της, δε σε κάνει σοφότερο. Είναι οι άνθρωποι που σε "μεγαλώνουν" σωστά. Είναι οι καταστάσεις που βιώνεις. Και σε μικρότερο βαθμό, οι καταστάσεις που βιώνουν κι εκείνοι. Και είναι στο χέρι σου να μάθεις, να παραδεχτείς, να συγχωρέσεις και να συγχωρεθείς, να υποσχεθείς και να προχωρήσεις. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.

Είμαι ένα κορίτσι που σιχαίνεται να τσακώνεται και λατρεύει να παρατηρεί ανόητους τσακωμους ανθρώπων που δεν επηρεάζουν τη ζωή του, με την κουτσομπολίστικη άποψη της έννοιας. Και το παραδέχομαι όπως παραδέχομαι ότι τα μαλλιά μου είναι καστανά. Έτσι, με απόλυτη επίγνωση και αλήθεια.
Οπότε, αποφεύγω να μπλέκομαι σε τσακωμούς, προσπαθώντας να πείσω τους πάντες -κι εμένα την ίδια- ότι ποτέ δεν υπήρξαν αφορμές για να δημιουργηθούν σοβαρά θέματα που επιδέχονται διαπληκτισμών. Και τόσο απλά, δημιουργώ πρόβλημα. Σε μένα, στους άλλους, παντού.

Αφήνω θέματα άλυτα, ανοιχτά, νομίζοντας -βλακωδώς- ότι λύθηκαν και ότι όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την πανέμορφη πόλη που βρίσκεται στην ειδυλλιακή αυτή χώρα με τα σπάνια είδη μονόκερου που μας ξυπνούν κάθε πρωί ρίχνοντας έναν εμετό-ουράνιο τόξο στο παράθυρό μας. Και είναι γελοίο όταν το βλέπεις τελικά. Αλλά το βλέπεις. Κάτι είναι κι αυτό. Μια μικρή αρχή.

Δεν έχω επίλογο. Τον επίλογο θα τον γράψουμε μαζί. Όλοι μαζί. Οταν έρθει το σημείο ∞.

αμπάουτ λαστ νάιτ.

Έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο αγενείς, όλο και πιο έτοιμοι να πουν κακία και ηλιθιότητα, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν σε μια τυπική λογομαχία. Πραγματικοί κανίβαλοι.

Πάντοτε διαφωνούσαμε, απ'την αρχή της ανάγκης του ανθρώπου για διάλογο -υποθέτω-, πάντοτε είχαμε περίεργες απόψεις, ποτέ όλοι τις ίδιες, αλλά σα να παράγινε κάπως το κακό τελευταία. Κυριολεκτικά. Πολύ κακό τριγύρω. Έξω απ'το ροζ σύννεφο που καλύπτει τη ζωή μου.

Ξαφνικά νομίζουν όλοι ότι ξέρουν διάφορα για μας και τα εκσφενδονίζουν έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, παρόλο που σχεδόν πάντα είναι ανυπόστατα γεννήματα της άρρωστης φαντασίας τους.

Πόσο βαρετοι και κυρίως πόσο προβλέψιμοι είναι αυτοί οι άνθρωποι όμως; Και τι τους κάνει να ρίχνουν τόσο δηλητήριο με απόλυτη ευκολία; Θέλεις η ανούσια ζωή τους; Θέλεις η απραξία; Η ανεργία; Ίσως η έλλειψη αγάπης; Η παντελής έλλειψη ευγενείας; Τίποτα από αυτά ή όλα αυτά μαζί; Είναι έτσι μαλάκες και στη ζωή τους;

Παντού ψευτομαγκιά, λες κι αν σε μειώσουν -ή νομίσουν ότι σε μείωσαν- ξαφνικά ψηλώνουν δέκα πόντους ή μεγαλώνει άλλους τόσους το πουλί τους. Σόρρυ, όχι. Το μόνο που περιμένουν είναι ένας αρχηγός. Ένας λίντερ, να δώσει το σύνθημα "ορμάτε!" και αυτό που τους ευχαριστεί ιδιαίτερα είναι να σου την πέφτουν όλοι μαζί. Λες και τους έχεις ανάγκη όλους αυτούς. Λες και τους υπολογίζεις. Λες και σε νοιάζει η κάθε βλακεία που θα πουν. Λες και δε θα φας το βράδυ επειδή (νομίζει ότι) σε πρόσβαλε κάποιος. Σόρρυ, αλλά και πάλι όχι. Όσο σε υπολογίζουν αυτοί(καθόλου), άλλο τόσο ισχύει και για σένα.

Χάνουν, ή μάλλον διοχετεύουν ενέργεια για να τσακωθούν με κάποιον που δεν ξέρουν και δε θα μάθουν ποτέ, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τόσα άλλα πράγματα με αυτήν. Χαζοί άνθρωποι της εποχής του ίντερνετ. grow up.

όπως παλιά.

καθόμουν στο πάτωμα του αδερφού μου κι έβλεπα τη βροχή γύρω από τα φώτα του δρόμου. ήθελα. μου άρεσε. γούσταρα, πώς το λένε. από μικρή. κι έκανα κείνα τα όνειρα που κάναν όλα τα μικρά τότε -ίσως και τώρα- που τα ξέχασα μετά, δεν τα θυμάμαι.
θυμάμαι μόνο που παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς στο δρόμο εδώ απέναντι και σ'ένα οικόπεδο που πια το έχουν χτίσει. ψηλή, καινούρια πολυκατοικία, απ'αυτές που αν δεν έχεις ζήσει ποτέ σε πολυκατοικία, θα θελες να ναι η πρώτη σου, αν χρειαστεί ν'αφήσεις το σπίτι σου. που σιγά μη χρειαστεί, έλεγες, πού να ξερες ότι θα κάνεις σχέδια για έξω.
δεν έχω τους ίδιους φίλους με τότε. άντε, να χουν μείνει στη ζωή μου δυο-τρεις. και δε μου λείπουν, γιατί αν μου έλειπαν, θα τους αναζητούσα. μου λείπουν τα σκηνικά και οι στιγμές. εκείνη η νύχτα στην καρότσα του αυτοκινήτου που ήμασταν όλοι αγκαλιά, τρομαγμένοι από το κυνηγητό του κλέφτη και του αστυνομικού. όχι απ'το παιχνίδι στα χαρτιά. αληθινός κλέφτης κι αληθινός αστυνόμος με αληθινό όπλο. τα αμέτρητα απογεύματα της τότε ελάχιστης ζωής μας ,που ήταν για μας τόσο σημαντικά. τα αθώα φλερτ -ούτε που τα καταλαβαίναμε- των μεγαλύτερων προς τις μικρότερες. ο προστατευτικός αδερφός μου. οι γείτονες που μας έκαναν παρατήρηση. ο τρελός που μας κοίταζε. η γιαγιά στο ισόγειο. το αδιέξοδο. το γκαράζ. τα σκαλάκια. τα αγόρια. το ποδόσφαιρο. τα κορίτσια. οι κούκλες. λέξεις που αν τις αναφέρω σε κάποιον είναι απλά λίγες ακόμα λέξεις. στα δικά μου, όμως, αυτιά και στα δικά μου μάτια, έχουν νόημα τρανό. μου θυμίζουν μια παιδική ηλικία που δε θα ξανάρθει. μια αθωότητα που δεν υπάρχει πια. μια ανέμελη εποχή.
μια εποχή που είχαμε χρόνο. όσο χρόνο θέλαμε.

και αυτό θα περάσει.

ήθελε πάντα να έχει τον έλεγχο στη ζωή της. να είναι όλα σωστά, να τα έχει καλά με όλους, να δείχνει και να είναι ευτυχισμένη. όμως όσοι ζουν δίπλα σε αληθινούς ανθρώπους, κρεατένιους, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα δεν είναι απλό και δεδομένο. κάποιο από τα σχέδιά σου θα αποτύχει, κάποιος από τους φανταστικούς διαλόγους που σκέφτεσαι το βράδυ θα ξεχαστεί μόλις ανοίξεις τα μάτια το πρωί, κάποιος άλλος θα πάει στραβά γιατί δε βούτηξες τη γλώσσα στον εγκέφαλο (όπως αρέσει σε μερικούς να λένε -σε μένα όχι- ), αλλά δεν πειράζει. γιατί είναι αδύνατο να έχουμε τον έλεγχο. τον απόλυτο έλεγχο. είναι αδύνατο να έχουμε μια απάντηση για όλα όσα συμβαίνουν. είναι αδύνατο να εξισορροπούμε πάντα τις καταστάσεις και κυρίως είναι αδύνατο να τα έχουμε καλά με όλους.
στην αρχή νιώθουμε βαθειά αποτυχία. στο τέλος το ξεπερνάμε και προσπαθούμε να τα κάνουμε πάλι όλα όσο πιο σωστά γίνεται.
εγώ έχω ακόμα δρόμο μέχρι το τέλος.

μια απ'αυτές τις νύχτες.

υπάρχουν μερικές μέρες που θεωρείς ότι σε λατρεύουν όλοι όσοι υπάρχουν στη ζωή σου και εσύ με τη σειρά σου αγαπάς όλους όσους είναι εκεί. κι αν δεν είναι μέρες ολόκληρες, είναι ώρες ή και λεπτά.
μια καλή κουβέντα, κάτι που άφησες να περάσει απαρατήρητο, αλλά σου υπέδειξαν οι άλλοι ότι ήταν αξιοσημείωτο και -τι χαρά- το προκάλεσες εσύ, μια ευχάριστη συνάντηση απ'τα παλιά, μια συζήτηση που σε έκανε καλύτερο άνθρωπο, ένα απόγευμα με αγαπημένους φίλους, ένα "σ'αγαπάω" απ'τον άνθρωπό σου, μια απρόσμενη αγκαλιά απ'τους γονείς σου -που πάντα θα θεωρείς δεδομένους-.
εκείνα τα λίγα λεπτά που νιώθεις ότι όλα πάνε -και ΘΑ πάνε- καλά, ότι δεν υπάρχει κάτι στραβό ή ανάποδο και κανείς και τίποτα δε μπορεί να στο χαλάσει αυτή τη φορά.
κι αν πέσεις για ύπνο ευτυχισμένος, θα ξυπνήσεις ευτυχισμένος. θα είσαι ευτυχισμένος που είναι "αύριο" και υπάρχεις ακόμα.

"χρόνια πολλά".

περίπου τέτοια ώρα έκοβε τη βασιλόπιτα. και ως μεγαλύτερος και ως εορτάζων και ως ο καλύτερος παππούς του κόσμου, έδινε λεφτά σ'όποιον κέρδιζε το φλουρί. κι έκανε ό,τι περνούσε απ'το χέρι του να είμαι εγώ αυτή. στα κρυφά. το ήξερα. κι όταν το πετύχαινε, έλαμπε από ευτυχία. τσουγκρίζαμε, τρώγαμε, μας έλεγε ιστορίες που βαριόμουν λίγο, αλλά τώρα μου λείπουν. μου λείπουν. τώρα. πολύ.
χαίρομαι που έπιασαν οι ευχές μας. ήταν πολλά τα χρόνια του.

σε μία pub, λίγο πριν το 13.

είπα ότι το 2012 θα ήταν καλύτερο. το υποσχέθηκα. σχεδόν το ορκίστηκα. και για δες.. ΗΤΑΝ!
μου πήρε και μου έδωσε. με πόνεσε και με ευχαρίστησε. με έκανε να δακρύσω απο λύπη και από χαρά. αλλά το βασικότερο είναι ότι άλλαξα εγώ. κι αν δεν πρόλαβα να στο δείξω, έχουμε το 13.
καλή χρονιά, γεμάτη  με αληθινούς ανθρώπους με αληθινά χέρια, που δίνουν αληθινές, σφιχτές αγκαλιές.

μπερδεγουέι, αλλά ποιός νοιάζεται, έχουμε τον #TolisLovedMaria.

ήξερα από μικρή ότι ασπούμε θα ζω όπως ζω, θα έχω φίλους και τέτοια. υποθέτω. θα βγαίνουμε για καφέ και το βράδυ για ποτάκι -τα βλεπα στις ταινίες και μαρέσανε- αλλά δεν είχα δει πουθενά ανθρώπους Σάββατο βράδυ με τσάι και πίτσα (που άμα γουστάρεις πολύ, ταιριάζουν γάντι) μπροστά στην τηλεόραση ή στο μπαλκόνι να κοιτάνε τα "κορίτσια" και να φτιάχνουν ιστορίες.
και σήμερα είπα "ο φίλος μου", αναφερόμενη στο μπόιφρεντ και ένιωσα 70. και ο κολλητός μου έχει γκόμενο κι όχι γκόμενα και είναι πολύ νορμάλ στα μάτια μου. και οι φίλοι μας θα χουν γκόμενους και πάλι θα είμαστε πολύ οκέι με αυτό κάποτε, θα δεις. πολύ τους αγαπάμε που έχουν τα κότσια να ζήσουν όπως θέλουν κι όχι όπως θέλει η μαμά. κι αυτά τα "τι θα πει η γειτονιά" πόσο ξεπερασμένα. αλλά θα υπάρχουν φορέβερ.
και ωχ, κοίτα, αυτόν τον έχω δει στην τηλεόραση και τσουπ! είστε φίλοι. και δεν παύει να βγαίνει στην τηλεόραση, αλλά τον βλέπεις χωρίς αυτή να τον ορίζει. και ωχ, αυτή τραγουδάει με τον τάδε και τσουπ! είστε φίλες. και πάλι δεν παύει να τραγουδάει, αλλά εσύ ακούς τη φωνή της καθημερινότητάς της κι όχι αυτή της πίστας. είδες πόσο απλό;
όλα είναι απλά. μέχρι να φύγει απ'τη ζωή κάποιος δικός σου. τότε όλα είναι σύνθετα και δύσκολα και δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται, πώς είναι δυνατό να συνεχίσεις χωρίς αυτόν. σου λείπει, έστω κι αν έφυγε πριν ένα λεπτάκι τοσοδά. αυτό είναι το μόνο που αξίζει τα δάκρυά σου. εντάξει, κι άλλα λίγα τέτοια. ασπούμε το γράμμα του εξάχρονου που λίγο πριν το σκοτώσει ο 20άχρονος προβληματικός τύπος του κονέκτικατ, έγραψε γράμμα στη μαμά του ότι θα την αγαπάει απ'τον παράδεισο. αυτά είναι. πολύ σημαντικό πράμα η αγάπη στη ζωή μας.
καληνύχτα. μην ξεχάσεις ποτέ τον Αποστόλη. #TolisLovedMaria

εγώ τα μάτια ήθελα να κλείσω μόνο.

μα να, εγώ ήθελα να κοιμηθώ κι έκλεισα και τα μάτια, αλλά δες εκεί δεξιά ένα αστέρι και δίπλα μια κίτρινη ομπρέλα. γυρνάει και η σελίδα, κυνηγιούνται δυο μαύρα σκυλιά σ'ένα πελώριο γήπεδο γεμάτο οπαδούς με μαύρες φανέλες -ποιά ομάδα να παίζει;-.
πιο κει, και ανάμεσα στις χρυσοκόκκινες γιρλάντες που στροβιλίζονται ακατάπαυστα στο καπάκι των ματιών μου -μα πώς το κάνουν;- , βλέπω μια κιθάρα με διάφανες χορδές -παίξε λίγο αλκίνοο να κοιμηθούμε- και παρακεί μια θάλασσα το βράδυ, που μόνο το δρόμο του φεγγαριού να κοιτάξεις πάνω της και μέσα της, πάει η νύχτα, έφυγε. και λίγο νιώθω πως είμαι σ'αεροπλάνο και κοιτάζω από ψηλά, ακόμα νύχτα, μερικά φωτάκια λευκά και ασημένια και απέραντος ουρανός.
απλώς θυμήσου πως προσπάθησα να κοιμηθώ απόψε. αλλά κάπως δε μου βγαίνει.

η πιο γοητευτική γυναίκα.

αν ήταν γυναίκα, η νύχτα θα ήταν η πιο γοητευτική απ'όλες μας. η πιο σέξυ, η πιο μυστηριώδης, η πιο διάσημη. ποιός δεν έχει κάνει τρέλες ένα βράδυ με φίλους στο μπαρ και ποιός δεν έχει περπατήσει τη νύχτα μεθυσμένος στα στενά της πόλης του. ποιός δεν έχει χαζέψει τα φώτα της και ποιός δε λατρεύει να ξαπλώνει στην παραλία ή στο βουνό και να κοιτάει τ'αστέρια του ουρανού της.
τόσο υπέροχη κι όμως τόσο επικίνδυνη. πίσω της κρύβεται ένας άλλος κόσμος. μία ολόκληρη επιχείρηση. σεξ, βία, λεφτά, όπλα, ναρκωτικά, λάιφστάιλ, τιβί περσόνες που μεταλλάσσονται σε πόρνες πολυτελείας, παντρεμένοι με παιδιά που "ξεσπούν" τις περίεργες ορέξεις τους σε γυναίκες με έξτρα parts, νονοί, ξύλο, αλκοόλ. και υποκρισία. τεράστια, υπέρμετρη υποκρισία. τόση, που φτάνει να σκεπάσει ολόκληρη την υφήλιο δυο φορές, να μην κρυώνει.
κάθε βράδυ, πριν ξαπλώσω, κοιτάζω απ'το παράθυρο και τα βλέπω όλα. και ξέρω ότι όσο κοιμάμαι, παίζονται τα πιο βρώμικα παιχνίδια που δημιουργήθηκαν ποτέ. και δεν έχω εξήγηση. έχω μόνο θλίψη για μια νοοτροπία που δε θα αγαπήσω ποτέ.

οι άνθρωποι από το ίντερνετ.

είναι άνθρωποι. αλλά από το ίντερνετ. δεν τους ξέρεις, μα μπορεί και να τους γνωρίσεις. μερικούς ποτέ.
μπορεί να κάνεις φίλους. μπορεί και να τους βλέπεις κάθε βδομάδα ή και πιο συχνά. μπορεί ακόμα να ερωτευτείς μερικούς ή έναν. και να είστε και ζευγάρι τώρα που μιλάμε.
μερικοί ενδιαφέρονται πολύ για σένα κι άλλοι κάνουν πως ενδιαφέρονται, αλλά μετά το μαθαίνεις με κάποιο τρόπο και γίνεσαι έξαλλος. κυρίως με τον εαυτό σου που αφιέρωσε κάποιο χρόνο και ίσως κάποια αισθήματα για ανθρώπους από το ίντερνετ. συμβαίνουν κι αυτά.
μπορεί να βρεις και μια φίλη. τη ντίντι φορεγκζάμπολ. να μιλάτε κάθε μέρα και να καταλάβεις ότι δε μπορείς να ζήσεις πολύ καιρό χωρίς ν'ακούσεις τη φωνή της. σίγουρα έχεις κι άλλους φίλους στη ζωή σου, αλλά οτιδήποτε κι αν συμβεί, για έναν περίεργο λόγο, το λες πρώτα πρώτα σε κείνη. ποιος ξέρει γιατί.
μπορεί να σου φτάνει να ακούς μια φωνή. μπορεί και όχι. αλλά μπορεί ναι.
περίεργοι οι άνθρωποι από το ίντερνετ. το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να είσαι αληθινός και προσεκτικός. να ξέρεις όμως:δεν είναι όλοι τους αληθινοί.

όταν πέφτει η αυλαία.

είναι άνθρωποι. σαν εσένα. σαν εμένα. σαν εμάς. απλά γνωρίζει περισσότερος κόσμος την ύπαρξή τους. κι αν το σκεφτείς, μόνο αυτό είναι διαφορετικό.
λάμπουν στη σκηνή, στο γυαλί, στο πανί. λάμπουν λίγο παραπάνω από σένα κι από μένα γιατί να, ξέρουν να βάφονται κάπως πιο επαγγελματικά.
πολλοί απ'αυτούς είναι υπερεκτιμημένοι, όπως άλλωστε και πολλοί από τους "κοινούς θνητούς". αρκετοί έχουν άστρο. μα εγώ ξέρω και "άσημους" ανθρωπάκους με εξίσου λαμπρό αστέρι μέσα και πάνω τους.
ο μόνος τρόπος να τους πλησιάσεις λίγο παραπάνω, είναι να έχεις ανιδιοτελείς σκοπούς και καθαρή ψυχή. είναι καχύποπτοι, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν απογοητευτεί από κάποιους που προσπάθησαν κάποτε να τους εκμεταλλευτούν.
κι αν θες πραγματικά να δεις την αλήθεια τους, να είσαι εκεί όταν πέφτει η αυλαία.