i even know how you smell..

Έτσι γίνεται εδώ και τόσους μήνες..
Έτσι επιβιώνω..
Κάθε βράδυ σε σκοτώνω,για να μπορώ να κοιμηθώ..
Γιατί πρέπει να κοιμηθώ..
Όσο κι αν αντιπαθώ τα "πρέπει"..
Και το πρωί..
Σε ανασταίνω πάλι στο μυαλό μου..
Γιατί αλλιώς θα χα μαύρους κύκλους κάτω απ τα μάτια..
Θα μουν τόσο κουρασμένη..
Και αβοήθητη..
Δε θα σταματούσα στιγμή να σε κοιτάζω..
Μήπως και χάσω ένα δευτερόλεπτο τη μορφή σου και χαθώ..
Δε θα σταματούσα στιγμή να σε σκέφτομαι..
Να κοιτάζω το πρόσωπό σου..
Το χαμόγελο που τόσο αγάπησα..
Να φτιάχνω στον υπολογιστή το φάκελό μας..
"τόσο διαφορετικοί,τόσο ίδιοι.."
Έτσι τον ονόμασα..
(Ποιός ξέρει γιατί..)
Και να τον γεμίζω με όλο και νεότερες φωτογραφίες..
Είσαι δικός μου πια..
Θες δε θες..
Τα κατάφερες μπαγάσα..
Μπήκες για τα καλά στην καρδιά μου..
Μα..
Κάποια στιγμή θα τελειώσει που να πάρει..
Και ποιός σου πε ότι θέλω?
Μοιραία όμως θα γίνει..(λογικά..)
Και θα ναι η πιο θλιβερή στιγμή μετά το θάνατο του π..
Μόνο το θάνατο δε μπορώ να αντέξω..
Το θάνατο και τη φυγή κάθε είδους..
Γι' αυτό δε θέλω να φύγεις..
Για σένα και για μένα..
Σου χω πει ότι μισώ τη λογική ώρες ώρες?
Αυτή σε αφήνει μακρυά μου..
Αυτήν αγνόησα και ήρθα κοντά σου..
Αυτή θέλω να σκίσω σε κομμάτια..
Και πια να μαστε ελεύθεροι..
Θέλω να γίνω αερικό..
Και να ρθω στο μυαλό σου..
Και να με επιβάλλω σε αυτό..
Μα τι νόημα θα χε?
Εγώ σε θέλω γι'αυτό που είσαι..
Κι εσύ θέλω να με θες γι'αυτό που είμαι..
Άρα δε θα γίνω αερικό..
Θέλω να σαι καλά όπως και να σαι..
Με όποια και να σαι..
Με όποιους και να σαι..
Τότε μόνο θα μαι κι εγώ αληθινά ευτυχισμένη..
Όταν είσαι κι εσύ..
Να σε βλέπω να γελάς θέλω μόνο..
Και να καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι χαμόγελο ευγενείας..
Αλλά χαμόγελο που πρώτα υπήρξε στην ψυχή σου,μέσα..
Ξέρεις ότι όταν γελάς με την ψυχή σου στο μέτωπό σου ξεπροβάλλει μια φλέβα..?
Σου το έχουν πει?
Αυτή η φλέβα σχηματίζει ένα κεφαλαίο "Υ"..
Νομίζω είναι επειδή είσαι ΥΠΕΡΟΧΟΣ άνθρωπος..

μια μόνο ευχή για απόψε,καθώς κοιτάζω ψηλά..
Εκεί που βρίσκεται ο αγαπημένος μου π..
Κάνε να μην τελειώσει τόσο γρήγορα αυτό που με κάνει ευτυχισμένη..
Κάνε να μη "χαλάσει" το παραμύθι..
Και τα μισώ τα παραμύθια στη ζωή..
Αλλά αυτό..
Δεν ξέρω πια πώς να το χαρακτηρίσω..


..ώρα να σε σκοτώσω πάλι απόψε..καληνύχτα αγαπημένο *σίγμα* ..♥ τα λέμε αύριο πάλι,όπως πάντα.. :)

ακούς την αγάπη μου που σε καλεί?ακούς την κραυγή της..?

aww,those rainy nights..♥

rain drops on the window,*white iP.* in my hands♥,James Blunt's "Give me reason",photography portofolio(almost done),blog writing/reading,strawberry lollipop and his sweet thought..what else do i need to have a wonderfull night here,under the stars..?



*I'm not calling for a second chance
I'm screaming at the top of my voice
Give me reason, but don't give me choice
'Cause I'll just make the same "mistake" again

φοβάμαι..

Νομίζω πως πια ήρθε η ώρα να ξεδιπλώσω(κυρίως στον εαυτό μου)αυτά που φοβάμαι στην ιστορία αυτή..

Βλέπεις,φοβάμαι πως αν κάποτε μάθεις όλα αυτά,θα κάνεις πίσω για κάποιους λόγους..Και θα ναι κρίμα..Γιατί μετά θα χαθεί όλο αυτό που υπάρχει,που για σένα μπορεί και να ναι κάτι συνηθισμένο,δεν ξέρω,μα για μένα είναι ήδη κάτι τόσο ξεχωριστό!Κάτι που με κάνει ευτυχισμένη έτσι κι αλλιώς,γιατί σε έχω έστω με αυτόν τον τρόπο στη ζωή μου.Και μ'αρέσει αυτό,δε θέλω να τελειώσει..Είναι ο πιο ισχυρός φόβος που είχα ποτέ μου!Ξέρεις..το πιο βασικό είναι ότι μπορεί εσύ να μην αισθάνεσαι το ίδιο,ας μην ακυρώνουμε τα πιο απλά..μπορεί για σένα να ναι όλα φιλικά,και αυτό να μην αλλάζει.Όλα στη ζωή είναι άλλωστε.Τα χω σκεφτεί,δεν κάνω και τίποτα διαφορετικό όλον αυτό τον καιρό!

Θα μου πεις..γιατί δεν κάνω κάτι να σου δείξω τι συμβαίνει,τι νιώθω ακριβώς.Ε,γιατί όπως και να το κάνουμε,εγώ είμαι η γυναίκα της υπόθεσης,δε μπορώ να κάνω το πρώτο βήμα.Να μου πεις οι εποχές έχουν αλλάξει(ΔΥΣΤΥΧΩΣ) και πια η γυναίκα τείνει να κυνηγάει.Ε,λοιπόν πες με παλαιών "αρχών",αλλά δε μ'αρέσει αυτό!Αρχικά επειδή τρομάζει και ευνουχίζει τον άντρα..Και έπειτα είναι αντι.."αισθητικό"(πώς αλλιώς να το πω?),είναι λάθος.Εντάξει,μπορεί να δείχνει ότι το θες πολύ,ότι είσαι τολμηρή και όλα αυτά,αλλά συνεχίζει να είναι λάθος.

Φοβάμαι πως μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα σαι στη ζωή μου.Για την ακρίβεια δε θέλω να συμβεί ΠΟΤΕ,μα το μέλλον είναι αβέβαιο!Ακόμα και το αύριο,ακόμα και το σήμερα.Μπορεί να κάνω κάτι που να σε πειράξει,μπορεί απλά έτσι να τα φέρει η ζωή και να χαθούμε.Μα να ξέρεις πως Ο,ΤΙ κι αν συμβεί,θα είσαι ΠΑΝΤΑ στην καρδιά και το μυαλό μου,σαν την πιο όμορφη και γλυκιά ανάμνηση που είχα ποτέ,σαν το πιο λαμπερό και σπινθηροβόλο χαμόγελο που έχω αντικρύσει,σαν το πιο ειλικρινές και όμορφο παιδί που έχω δει.Όμορφο απο μέσα προς τα έξω..Αλλά πρώτα από μέσα.Κι αν κάνω κάτι που θα σε πειράξει( :$ ..) να ξέρεις ότι θα ναι καταλάθος.Ότι δε θα κανα κάτι που θα σε έβλαπτε με οποιονδήποτε τρόπο.Ότι θα προσπαθούσα αμέσως να το διορθώσω!



[είσαι πολύ κοντά..είσαι πολύ μακρυά..:)]

would you..?

πριν από 227 ημέρες/5.470 ώρες/328.221 λεπτά/19.693.352 δευτερόλεπτα.. άλλαξε κάτι μέσα μου.ήρθε στη ζωή μου κάτι πολύ σπουδαίο.που αξίζει να μετράω μέχρι και τα δευτερόλεπτα που πέρασαν από εκείνη τη νύχτα που τον είδα..για σένα γίνονται όλα..μόνο για σένα..



if i lay here..
if i just lay here..
would you lay with me
and just forget the world..?

[you could just try..]



ξέρεις..



σαγαπάω τόσο..



μα φοβάμαι..

μικρή παρένθεση..

Βαριέμαι σε σημείο αηδίας τους ανθρώπους που κλαίγονται!
Σε καταθλίβουν,σε downιάζουν!
Γι'αυτό και όταν περνάω τις φάσεις μου δε φορτώνομαι στους άλλους,κλείνομαι,ακούω τη μουσικούλα μου,κάνω πράγματα που μου αρέσουν,ξεσπάω και όλα καλά!Φυσικά και έχεις κάποιο φίλο που του λες πώς αισθάνεσαι,αλλά μέχρι εκεί!Ή το περνάτε μαζί ή το περνάς μόνος σου.Δε μπορείς να κλαίγεσαι στον καθένα,δεν είναι φυσιολογικό,δεν είναι το πιο σωστό!Με χαρά θα βοηθήσω σε όλα όσα μπορώ,φυσικά θα σε κάνω να ξεχάσεις,φυσικά θα πω μια βλακεία να γελάσουμε,αλλά πρέπει να το καταλάβετε!!!Ορισμένα πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να τα περνάμε!Πρέπει να τα βιώνουμε,να γινόμαστε πιο δυνατοί,να αντέχουμε τα δύσκολα που ίσως να έρθουν.Πραγματικά δεν το λέω με κακία!Χάιντε να σας δω!!!
Γιατί μην ξεχνάτε..η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει..χρόοοοοονια τώρα ;)

να χαμογελάτε για να αλλάζετε τον κόσμο σας,τον κόσμο μας!!!

Σαν σήμερα..

Ένας χρόνος πριν.Για την ακρίβεια ένας χρόνος παρά 12 ώρες από τώρα..!
Κι είναι όλα όπως "τότε",το χθες,το σήμερα,λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα..Και παράλληλα είναι όλα τόσο αλλιώς.Περίεργα αλλιώς.Ευχάριστα και δυσάρεστα αλλιώς.
Μα τι λέω?Τι έχει μείνει ίδιο?
Εγώ?Μπα,εγώ άλλαξα.Άλλαξα?Λάθος.Το "μέσα" μου άλλαξε κάπως.Ωρίμασε.
Η καθημερινότητά μου?Καλά,αυτή πότε ήταν ίδια?
Η ζωή μου?Άλλαξε κι αυτή κατά κάποιο τρόπο..
Αν πάω κάτω δε θα σε βρω λες,ε?Αν κοιτάξω μέσα μου θα σε βρω όμως!Αν κοιτάξω γύρω μου δε θα δω τη μορφή σου,μα αν κλείσω τα μάτια κάτι γίνεται..!Σε βλέπω στην καρέκλα που καθόσουν πάντα "τότε" για να φάμε όλοι μαζί την Κυριακή.Τότε που βαριόμασταν να κατέβουμε,αλλά εν τέλει το κάναμε,έτσι,από συνήθεια.Θα σε δω λίγο αργότερα στο κρεβάτι,να μου λες να κατεβαίνω να σε βλέπω πιο συχνά.Κι έπειτα,να το αλλάζεις και να μου λες να ανεβαίνω σπίτι και να διαβάζω.Θυμάμαι τόσο έντονα τα γενέθλια.Που πάντα σβήναμε τα κεριά όλοι μαζί και μετά βγάζαμε φωτογραφίες.Τελευταία γενέθλια που περάσαμε έτσι ήταν τα δικά μου.
Πραγματικά είσαι ένας από τους ανθρώπους που με αγαπούσαν πιο πολύ απ' τον καθένα στη ζωή μου..Και σε έχασα..Ένα χρόνο πριν.Κι εγώ σ'αγαπούσα το ίδιο..Κι ακόμα σ'αγαπώ!Και μου λείπεις αφάνταστα!Δε μπορώ να σε φέρω πίσω,μα αν μπορούσα θα το έκανα.Όχι όπως ήσουν τον τελευταίο καιρό.Δε θα θελα με τίποτα να ταλαιπωρείσαι..Όπως ήσουν λίγα χρόνια πριν.Έτσι θα προλάβαινες τα πάντα.Και τώρα θα μου έλεγες να διαβάζω.Δεν το κάνω.Δεν έχω δικαιολογία,απλά δε μου βγαίνει.
Έχω τόσα στο μυαλό μου!Και λέω να τα αφήσω εκεί μέσα,για σήμερα τουλάχιστον!
Κι αν μπορούσα κάτι να σου πω,αυτό θα ήταν πως μου λείπεις πολύ και σ'αγαπάω!Να προσέχεις,να με προσέχεις,να μας προσέχεις,να κρατάς καλή παρέα στους επάνω ;)
η "Μπουμπού" σου..



το τραγούδι μας.. :'( :'( 14.06.09

Τιμημένη Σαλόνικα,καμάρια βγάζεις μόνο..

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει..
έγινε το αύριο πάλι χθες..


Έχω ένα φίλο..Δικό σου φίλο,που έγινε σιγά σιγά και δικός μου.Του μίλησα γι'αυτά που αισθάνομαι για σένα.Σχεδόν το χε καταλάβει.Μιλούσα τόσο πολύ για σένα που παρόλο που γνωριζόμαστε τόσο λίγο με ρώτησε για ποιον του έλεγα τόσο καιρό,λες και αν δεν ήσουν εσύ θα καταλάβαινε..Ε,δεν περίμενα να νιώσω έτσι με το που του αποκάλυψα το πολύτιμο μυστικό μου!Σα να ξαλάφρωσα,σα να έπρεπε να το πω κάπου,δεν ξέρω.Στην αρχή μου κόπηκε για λίγο η ανάσα,ντράπηκα τόσο..μα δεν έπρεπε..είναι ανθρώπινα όλα αυτά.Τόσο καιρό του περιέγραφα όλα αυτά που αισθάνομαι,οι απόψεις μας περί των ερωτικών,περί των σχέσεων και όλων αυτών συνέπιπταν,και ήμουν πια έτοιμη να μιλήσω.Ξαναδιαβάζω αυτά που λέγαμε..Δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.Είναι μεγάλη ανάγκη να μιλήσουμε από κοντά.Είναι αλλιώς.Μου το χε πει.Και πραγματικά λίγες φορές έχω νιώσει να θέλω να μιλήσω σε κάποιον γι'αυτά που αισθάνομαι.Ελάχιστες.Γιατί ξέρω πως εκείνος θα καταλάβει.Λυπάμαι που πληγώθηκε κάποτε.Γιατί δεν το άξιζε.Και το να πληγώνεσαι σε τέτοια ηλικία μόνο κακό μπορεί να σου κάνει.
Για μένα βέβαια αυτό δεν ισχύει.Μπορεί η "ιστορία" μου να μην έχει τελειώσει..Μπορεί βασικά να μην έχει αρχίσει καν,αλλά το λέω με σιγουριά..(τόση σιγουριά όση δεν είχα σε ολόκληρη τη ζωή μου),η "ιστορία" "μας" μόνο κακό δε θα μου κάνει.Μου χει δώσει τόσα πολλά.Με έχει διδάξει τόσα άλλα!Μου έχει προσφέρει τόση ευτυχία,που παρόλο που είναι μισή,εγώ τη θεωρώ τεράστια!Γιατί είναι η μεγαλύτερη ευτυχία που έχω νιώσει ποτέ μου.Μεγάλες κουβέντες,μα μόνο τέτοιες έμαθα να λέω:μεγάλες και αληθινές.

P.S:Συγγνώμη αν σας κουράζω,αλλά εξ αρχής έχω πει ότι γράφω για μένα,δεν έχω στο μυαλό μου ότι τα διαβάζει κόσμος και δε μπορώ να σκεφτώ έτσι.Μαθαίνω μετέπειτα ότι είστε μερικοί και μερικές "συνοδοιπόροι" μου και σας ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.Απλά θέλω να με καταλάβετε.. :) Να θυμάστε ότι .. η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει.. [καιρό είχα να σας το θυμίσω;)]

θυμάμαι..πάντα θα θυμάμαι..

*ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει..*

Ξέρεις πως δε μ’αρέσουν τα παραμύθια στη ζωή μου.Άσχετα αν τα απολάμβανα τόσο στο χωριό του παππού απ’τη γιαγιά.Άλλες εποχές εκείνες,γνήσιες,αθώες,καλές εποχές..Πάει ένας χρόνος παρά μισό μήνα από τότε που μας «άφησε» ο παππούς..Σα χθες θυμάμαι εκείνη τη μέρα.14 ιουνίου του 2009,λίγο μετά τη μία το μεσημέρι χτυπάει το τηλέφωνο και μαθαίνω τα τραγικά αυτά νέα..Σχεδόν ήξερα ότι πλησίαζε η ώρα του παππού,αλλά ποτέ δεν το συνειδητοποιέις πραγματικά.5 μέρες αργότερα βγήκαν τα αποτελέσματα.Εκείνα περίμενε πώς και πώς!Για κείνα ζούσε με ένα πόδι,αυτά είχε στο μυαλό και παρηγοριόταν..5 ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ μέρες τον έκαναν να φύγει λιγότερο χαρούμενος,κι αυτό θα το θυμάμαι μια ζωή.Ελπίζω τουλάχιστον εκείνο το όνειρο λίγο καιρό μετά να σήμαινε κάτι..



Κι έπειτα..η 6η του Νοέμβρη.Ή μάλλον ξημερώματα της 7ης ήταν.Ευλογημένη μέρα που επίσης θα θυμάμαι όσο ζω.Εκεί γνώρισα εκείνον..Εκείνον που έπειτα μου έκλεψε την καρδιά.Πήρε ένα μικρό μικρό της κομματάκι στην αρχή και αργότερα τη βούτηξε ολάκερη,την καταβρόχθησε!!!
Δεν ξέρει τίποτα όμως,είμαστε φίλοι,μα για μένα είναι κάπως διαφορετικά!Δόξα το Θεό,αυτογνωσία έχω,γνωρίζω ότι είναι μεγάλος «στόχος»(συγχωρέστε μου τη λέξη,δε μ αρέσει καθόλου,αλλά..)όχι για κανένα άλλο λόγο,απλά μας χωρίζουν αρκετά..όχι χρόνια!Ποιός τα υπολογίζει τα χρόνια?ΟΚ,υπάρχει μια διαφορά,αλλά πραγματικά,(το έχω ξαναγράψει..)θέλω μια ευκαιρία να σου αποδείξω πως τα χρόνια που μας χωρίζουν δεν έχουν καμία μα ΚΑΜΙΑ σημασία!Πως είμαι διαφορετική από τα άλλα 19χρονα κοριτσάκια που ζητούν..δεν ξέρω κι εγώ τι..Νιώθω ότι το χεις καταλάβει ότι είμαι αλλιώς.Κι αν όχι,μάθε πως εκτός από τα πολλά που μας χωρίζουν,υπάρχουν και ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ που μας ενώνουν..Από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα!Μπορώ να μιλάω και να γράφω ώρες ατέλειωτες γι’αυτά που αισθάνομαι,αλλά πραγματικά δεν είναι το ίδιο..Η μεγαλειότητα δεν αποδίδεται ούτε στο χαρτί,αλλά ούτε κι εδώ μέσα.Ξέρεις πώς είναι να μη μπορείς να περιγράψεις κάτι?Πολλαπλασίασέ το επί χίλια και θα με καταλάβεις.Θα καταλάβεις αυτή τη δύναμη που έχω μέσα μου,αυτή την επιμονή.Δεν πρόκειται να τα παρατήσω ποτέ(μου το πε και ο φίλος ο Σαλονικιός:) καλή του ώρα..).Θα μαι εδώ,θα νιώθω τα ίδια πράγματα για σένα.Κι αν προχωρήσεις εσύ και προχωρήσω κι εγώ να ξέρεις ότι θα ζω ακόμα για σένα.Θα «περιμένω» ακόμα εσένα.Θα σκέφτομαι ακόμα πόσο πολύ ΣΑΓΑΠΩ και θα παίρνω δύναμη απ το χαμόγελό σου,που ακόμα κι αν δεν το βλέπω,το χω ζωγραφισμένο στο μυαλό μου τόσο καθαρά!Θα μαι χαρούμενη αν είσαι ευτυχισμένος κι ευτυχισμένη κάθε φορά που θα σε συναντώ.Γιατί θα ξέρω ότι γνώρισα έναν ειλικρινέστατο άνθρωπο με μεγαλείο ψυχής.Τι κι αν (θα) λένε άσχημα για σένα,εγώ θα ξέρω μ’εσα μου ποιος είσαι.Δεν ξέρω γιατί τα σκέφτομαι αυτά. Την Τετάρτη με ρώτησες τι έχω όταν αναστέναξα. «Τίποτα,απλά έχω άγχος για τη σχολή..» πφφ τι χαζομάρες!Ναι,έχω άγχος,αλλά αυτό ήταν η πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό!Δεν ήταν ψέμμα,αλλά δεν ήταν η αλήθεια μου για κείνη την ερώτηση.. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που σε συναντώ μου κόβονται τα πόδια.Και έχω πια πειστεί ότι θα το παθαίνω ακόμα και μετά από 200 συναντήσεις!Κάθε φορά που μ’αγκαλιάζεις θέλω να σπάσω όλα τα ρολόγια..Μα έτσι δε σταματά ο χρόνος..Κάθε φορά που σ’ακούω θέλω να ναι η τελευταία στιγμή της ακοής μου,μα ακούω και πάλι..Παρόλο που έχω ανάγκη να γνωρίζω μόνο τη φωνή σου και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο ήχο..Κάθε φορά που σε βλέπω θέλω να κρατάει αιώνια,μα κι αυτό δεν υπακούει..Μα όλα αυτά πώς να τα ξεστομίσω,τι να σου πω?Πως είσαι τόσο σημαντικός για μένα?Θα σε τρομάξω ρε γαμώτο!!!Κι ας είμαι ειλικρινής,ο φόβος μου μήπως σε χάσω με κάνει τη μεγαλύτερη και χειρότερη ψεύτρα της Γης..Αλλά χαλάλι..





σαγαπάω τόσο..