ω, ευτυχία.

κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις αρχίσει να παγιδεύεις λίγη ευτυχία στα χέρια σου, εκείνη ξεγλιστράει κάπως ατσούμπαλα -μα πανεύκολα- γιατί να, ξέχασες τα δάχτυλα λίγο ανοιχτά. δεν πειράζει, σκέφτεσαι, θα την πιάσω πριν φτάσει στο πάτωμα, αλλά όχι, πάλι δεν προλαβαίνεις.
και ξανά απ'την αρχή. να τη βρεις, να τη συναντήσεις, να την αναγνωρίσεις, να την πλησιάσεις, να τη φλερτάρεις, να ανταποκριθεί, να την ακουμπήσεις, να την πιάσεις, να τη νιώσεις, να τη βιώσεις.
δεν είν'εύκολο πράμα η ευτυχία, μα ούτε και δύσκολο. είναι απλό.και θέλει να έχεις ανοιχτά μάτια και ελεύθερη καρδιά.
τότε μόνο θα την αντιληφθείς, άνθρωπε.

24 ώρες.

εμ, ξυπνάω, νυστάζω, τελείωνε θ'αργήσεις, νερό, βοντάκια, ρίξε κάτι πάνω σου έχει κρύο και τέτοια, μολύβι στα μάτια, δέκα λεπτά στη στάση, ήρθε, μετρό, ακουστικά στ'αυτιά, τι κοιτάς; φτάσαμε, είσαι όμορφη, ευχαριστώ, χαμόγελα ή και γέλια δυνατά, πάμε μια βόλτα; πάμε, τηλέφωνο, έρχομαι, φωνές, καφές στον κήπο, πρόσεξε μη σε δαγκώσει ο αρτέμης, καρότο στο παιδί, ανάβω τα φωτάκια, να σε πάρω; καληνύχτα μωρό μου.

Α. και Β.

ξέρεις, μερικές φορές, με πονάει λίγο η καρδιά μου. είναι που με ρωτάνε τι κάνεις και δεν υπάρχει απάντηση όταν κάποιος είναι νεκρός. να, και σήμερα στο σούπερμάρκετ, και προχθές στο δρόμο μια γνωστή και τις προάλλες στο λεωφορείο και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς ότι θα σε βρουν γνωστοί και φίλοι. παντού. και δεν έχει κανείς την πρόθεση να με στενοχωρήσει και δεν έχει κανείς την όρεξη να με δει να κλαίω και δεν έχει κανείς την όρεξη να με παρηγορήσει, με δεν τα θέλω και όλα αυτά. θέλω να είμαστε όπως παλιά. που γυρνούσα απ'το σχολείο και με περίμεναν δυο άνθρωποι στην πόρτα. που είχα το δικό μου κήπο στο χωριό. το δικό μου ποτήρι. κι εκείνοι τα δικά τους. να, μερικές φορές θυμάμαι εκείνα τα ποτήρια και στενοχωριέμαι που δεν υπάρχουν πια στο τραπέζι. και γενικά.

φεύγουμε, καρδιά μου.

και να, τώρα στα 21 μας περνάμε τις μέρες και τις νύχτες μας στα τηλέφωνα με φίλους και στα σκάιψ και στα σπίτια να μιλάμε ώρες ατέλειωτες για τα όνειρα που είχαμε -ή "έχουμε" ακόμα οι πιο τολμηροί κι ονειροπόλοι- και να ελπίζουμε ότι κάποτε οι στάχτες θα γίνουν διαμαντάκια ή χρυσφένια μπιρμπιλόνια για να ξαναχτίσουμε μαζί ή χωριστά τα όνειρά μας. ποιός το περίμενε ότι θα γυρνούσαμε σελίδα, αλλά όχι προς τα εμπρός.
ποιός το περίμενε ότι θα διαλέγαμε στην τύχη με το δάχτυλο και με κλειστά τα μάτια χώρα να μας φιλοξενήσει για λίγο ή πολύ. δε θέλω να υπολογίζω ποιός θα μου λείπει πιο πολύ και πιο λίγο ούτε να μάθω σκάιπ στο μπαμπά και στη μαμά για να βλεπόμαστε. θέλω να είμαι μ'όλους όσους αγαπώ για πάντα. κι ας ξέρω κρυφά μέσα μου ότι στα 25 μου θα είμαι μακρυά και θα τους χάσω πάνω που θα τους έχω πιο πολλή ανάγκη από ποτέ. δε θέλω, πώς το λένε; αλλά θέλω να ζήσω. και να ζήσω καλά. σαν άνθρωπος. και το μόνο σίγουρο είναι ότι στην ελλάδα ούτε θα ζω, αλλά ούτε θα με αντιμετωπίζουν σαν άνθρωπο. Αγγλία, Γερμανία, Φινλανδία, Αμερική κι άλλες τόσες χώρες κουνάνε δαχτυλάκι και είμαι έτοιμη να τσιμπήσω.
γιατί δε θέλω τα παιδιά μου να ξυπνάνε το πρωί και να αντικρύζουν τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. προτιμώ τις χιλιάδες αποχρώσεις του ουράνιου τόξου.

μου λείπεις.

να, είναι παράξενο να ξαπλώνεις στο κρεβάτι απόψε -ειδικά απόψε- και να σαι γυρισμένη στο πλάι και να κλαις, γιατί πάει το δάκρυ απ'το ένα μάτι στ'άλλο κι είναι σα να κλαίει το ένα δυο φορές. στην πραγματικότητα, αγκαλιαζω σφιχτά το μαξιλάρι, αλλά και πάλι μου λείπεις. όπως τότε που μας λέγαν να σφίγγουμε τα δόντια στις δύσκολίες για να περάσουν πιο ανώδυνα, αλλά δεν ήταν καθόλου αλήθεια. μου λείπεις. αυτό είν'αλήθεια.

αποδείξεις.

είναι τόσο ιδανικό ν'αγαπάς και να σ'αγαπούν. και είναι υπέροχο όταν προσπαθούν να αποδείξουν την αγάπη τους.
η μαγεία, όμως, χάνεται, όταν τους υποδεικνύεις εσύ πώς πρέπει να στην αποδείξουν. κι όταν η προσπάθεια είναι τολμηρή ή και καταστροφική για κείνον που πασχίζει να σου κάνει το χατίρι, εσύ που τον αγαπάς, οφείλεις να τον σταματήσεις. οφείλεις να αρκεστείς στο ότι ήθελε να σου δείξει έμπρακτα τη δική του αγάπη. δεν τον σπρώχνεις στο κενό. αλλιώς δεν τον αγαπάς αληθινά. ηλίθια.

έπαιξες βρώμικα, "μικρή" μου.

θα επανορθώσω.

η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ήταν να το ζήσω. χωρίς δεύτερη σκέψη. κι εγώ ούτε που ξέρω πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να μην κάνει αυτά που θέλει τις τελευταίες μέρες. περίπου τριάντα, αν θες να τις μετρήσουμε. κι όλο αυτό γιατί; από φόβο. μην εκτεθώ, μην πληγωθώ, μην κάνω λάθη, μην, μην. κι άφησα ανεκμετάλλευτες τόσες στιγμές, που παρόλο που ήταν υπέροχες, θα μπορούσαν να είναι ανεπανάληπτες. κρίμα. συγγνώμη. θα επανορθώσω. *ξέρεις τι θα ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε; να ήμουν εκείνη η κοπέλα στο βιβλίο.

κάθε βράδυ.

το μυαλό μου τη λατρεύει τη ρουτίνα. κάθε βράδυ, αφού σβήσω το φως και κλείσω τα μάτια, κάνει ότι είσαι εδώ. γυρίζω το κεφάλι προς το μέρος σου και -πάντοτε με κλειστά μάτια- σου χαμογελώ. ξέρω ότι είσαι εδώ. αφού ακούω τη φωνή σου, δε γίνεται να λείπεις. μόνο που κοιμόμαστε αγκαλιά κι έχει ζέστη, αλλά δεν πειράζει μωρό μου, θ'ανάψω το ερκοντίσιον και θα το σβήσω πάλι πριν ξημερώσει, μην κρυώσεις. καληνύχτα. *χαμογελάει* 

είναι αρκετό.

ξαφνικά όλα πάνε καλά και νιώθεις άβολα -ωραία άβολα- γιατί δεν τόχες συνηθίσει κι ούτε θα το συνηθίσεις γιατί ό,τι είναι ωραίο δε συνηθίζεται αφού αν το συνηθίσεις δε θα σου κάνει πια την ίδια αίσθηση.  απλώς είναι ωραία να έχεις κάτι να σκέφτεσαι όλη μέρα, να κάνεις σχέδια -όχι μόνος σου αυτή τη φορά- και -χριστέ μου- να πραγματοποιούνται όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. κι αν όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τότε με τον τρόπο που επέλεξες εσύ μαζί με κείνον, κι αυτό ακούγεται καλύτερο σαν ιδέα. χαμογελάω όλη μέρα σαν ηλίθια και αυτό για αρχή πρέπει να είναι αρκετό. είναι αρκετό.

έξι ώρες.

"από Αθήνα είσαι;" με ρώτησε καθώς τακτοποιούσε δυο κουτιά με τσουρέκια από τη μπουγατσούπολη κάτω στα πόδια της, κι από κείνη τη στιγμή δε σταματήσαμε λεπτό να μιλάμε αυτές τις έξι ώρες. η -αστηνπούμε- μαρία, ήταν μια κοπέλα λεπτή, μετρίου αναστήματος με ίσια καστανοκόκκινα μαλλιά λίγο κάτω απ'τους ώμους κι ένα χαμόγελο ως τ'αυτιά. γλυκιά κοπέλα, όμορφη, λίγους μήνες μεγαλύτερη από μένα, φαινόταν πως είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα, που στην πορεία έγιναν περισσότερα απ'όσα περίμενα. δεν αντιλαμβανόσουν με τίποτα αυτά που είχε περάσει στη ζωή της. περιπέτειες με την υγεία της, κάποιες από τις οποίες ξεπεράστηκαν, κάποιες άφησαν για πάντα το στίγμα πάνω και "μέσα" της. προσπαθούσα να την κάνω να νιώσει καλύτερα. δεν της είπα ψέμματα, ούτε ένα. η φράση "υπάρχουν και χειρότερα" είναι η μοναδική πραγματικότητα που ίσως σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα. όχι με το μεγαλύτερο πόνο του άλλου, αλλά με τον εαυτό σου. στη "σχέση" αυτή, περισσότερο άκουγα παρά μιλούσα. για πρώτη φορά. είχε πράγματα να πει και μια άγνωστη κοπέλα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τα ακούσει. όχι να τα μάθει, απλά να τα ακούσει. και μετά (ίσως) να τα ξεχάσει. έχω βρεθεί στη θέση της και ομολογώ ότι είναι λυτρωτικό να μιλάς για οτιδήποτε σε προβληματίζει με κάποιον που μόλις γνώρισες και δε σε ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί για σένα. και αυτό για εμάς που δεν εκφράζουμε εύκολα όσα νιώθουμε, είναι σαν εβδομαδιαία επίσκεψη στον ψυχολόγο. 

εγώ.

είμαι η αφροδίτη. για τους νέους φίλους η "αφρούμπα" και για τους παλιούς η "άφρο". είμαι γεμάτη ανασφάλειες και φόβους, πολύ συναισθηματική, πολύ δοτική, πολύ ευαίσθητη, πολύ ντροπαλή και βασικά πολύ συνηθισμένη να δένομαι με ανθρώπους πριν το "επιτρεπτό" (χρονικά) όριο. λογικά έχω κι άλλα τόσα αρνητικά στοιχεία πάνω μου που δε μου ρχονται ή δεν τα θυμάμαι.  δυο χρόνια πριν, ένας κοντινός μου άνθρωπος, ενώ κολυμπούσαμε, με έβαλε να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου. να πω τρία θετικά στοιχεία μου και τρία αρνητικά. είπα με μεγάλη ευκολία τα αρνητικά και κόλλησα στα θετικά. με "μάλωσε" που δε βρήκα κάτι καλό να πω για μένα και μου αράδιασε καμιά δεκαριά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα. σε κάθε δυσκολία, το μυαλό μου πιστεύει ότι φταίω εξολοκλήρου εγώ. σα να ανιχνεύει κάθε φορά αυτό που με ενοχλεί σε μένα και να μου λέει με τρόπο ότι πρέπει να το αλλάξω. δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αλλάζουν, όμως υποσχέθηκα μία καλύτερη "αφροδίτη" λίγο πριν τελειώσει το 2011 και σκοπεύω να τη φέρω στην επιφάνεια. δε φταίμε για όλα εμείς, δεν είμαστε πάντα εμείς εκείνοι που υστερούν και σε τελική ανάλυση, το μυαλό μας παίζει τόσα παιχνίδια καθημερινά, που δε θα του επιτρέψουμε να μας τρελάνει.  κρίση ταυτότητας ή αυτοκριτική, λίγη σημασία έχει ο τίτλος.

"νικόλας, χάρηκα!"

"νικόλας, χάρηκα!" είπε, και είδα ένα χέρι να απλώνεται ξαφνικά μπροστά μου. κοιτάζω αριστερά, ένας χαμογελαστός άντρας περί τα 35, με αθώο βλέμμα σα μικρού παιδιού. χαμογελάω ευγενικά και γυρνάω ξανά μπροστά, αποφεύγοντας το χέρι του. σα να μην το είδα ποτέ. "νικόλας, χάρηκα!" είπε ξανά, και μετά "σαγαπάω!". κι ένιωθα τόσο άσχημα και τόσο άβολα. πιο πολύ γιατί μπήκα στη θέση του. κάτι του συνέβαινε, κι αυτό είναι σίγουρο. φταίνε τα λεφτά; φταίει η γενικότερη κατάσταση; φταίει κάποια γυναίκα; φταίει κάποια ασθένεια; δεν ξέρω. ξέρω ότι είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο που φαινομενικά χρειαζόταν βοήθεια, δεν ξέρω από πού. έναν άνθρωπο που με κοιτούσε λες και ήταν ο γιος μου και ήμουν η μαμά του και ήθελε να παίξουμε. κατέβηκα από το λεωφορείο και με κοιτούσε ακόμα. λες και τον παράτησα. λες και τον εγκατέλειψα. κι ένιωσα τόσο άσχημα. πιο πολύ από πριν. σα να έφταιγα εγώ.

να ταξιδέψουμε μια φορά παρέα.

χαζεύω το ημερολόγιο. έτσι, χωρίς λόγο. δεν το συνηθίζω, αλλά γιατί να μη δω ποιές ημερομηνίες με βολεύουν για να ταξιδέψω; οπουδήποτε. μέχρι να φτάσω στο στόχο. την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. και μοιάζουμε σε αυτό. ούτε γω κοιμάμαι.

εγώ.

εκεί, γύρω στις 6 παρά, λίγα λεπτά πριν βγει ο ήλιος, και λίγα παραπάνω πριν κλείσει τα μάτια της για "βράδυ", το υποσχέθηκε στον εαυτό της. δε θα πλήγωνε ποτέ κανέναν και δε θα κορόιδευε ποτέ κανέναν και δε θα έπαιζε ποτέ με την καρδιά κανενός και δε θα έκανε ποτέ ξανά τίποτα που δε θα ήθελε να της κάνουν. όσο περνούσε από το χέρι της, θα ήταν ένας σωστός άνθρωπος. θα είμαι ένας σωστός άνθρωπος. εγώ.

έπρεπε να είν' απλό.

κάποιες λέξεις δεν ξέρω να τις λέω. ή δεν έχω μάθει να τις λέω. ή δεν έχω συνηθίσει να τις λέω. μου είναι πιο εύκολο να τις γράφω. μου φαίνονται τόσο σημαντικές για να τις "σπαταλάω". όχι πως δεν έχω αισθανθεί ποτέ το νόημά τους, απλώς δε μπορώ να τις χρησιμοποιήσω στο λόγο. σχεδόν ντρέπομαι να τις ξεστομίσω. και αυτό είναι ξεκάθαρο μειονέκτημα. και δεν ξέρω αν και πώς διορθώνεται. κι ας προσπαθώ. κι ας κάνω πρόβες μόνη μου σα μικρό παιδί. τίποτα δεν πετυχαίνει. τη στιγμή που θα είμαι τόσο έτοιμη να νιώσω και να μιλήσω, κάνω τρία βήματα πίσω. νιώθω ευάλωτη και επιτίθεμαι, χωρίς να μου φταίει κανείς. και δεν έχω γνωρίσει άλλον τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου, για να μην ανησυχώ.