ήρωες..

κι ενώ συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου,σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος,με τα ξεσπάσματα,τα γέλια,τις χαρές,τις λύπες,τα κολλήματα,τους τσακωμούς,τις βόλτες,τις εξόδους,τα πάντα μου,στέκομαι και παρατηρώ.
παρατηρώ ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις,τους φαίνεται αστείο που κλαίμε όλοι εμείς.τους φαίνεται αστείο που βαριόμαστε να βγούμε.τους φαίνεται αστείο που δε λέμε πόσο πολύ αγαπάμε τη ζωή.
τους φαίνεται αστείο.μα δε γελάνε.
είναι εκείνοι οι ήρωες που έχουν στις πλάτες τους ένα σταυρό να κουβαλήσουν.και το κάνουν καλά.και αξιοπρεπώς.
έχουν κάποια ασθένεια,όχι γρίπη,όχι ίωση,όχι διαβήτη.
έχουν καρκίνο.AIDS.κι ότι άλλο παρόμοιο ή διαφορετικό σκεφτείς.
κι όμως,παλεύουν καθημερινά για τη ζωή,δεν την έχουν για δεδομένη σε καμία περίπτωση.αγωνίζονται και νικούν.ΠΡΕΠΕΙ να νικούν.ΘΕΛΩ να νικούν.
είναι εκείνοι που αντί να παίρνουν δύναμη από μας,μας τη χαρίζουν απλόχερα.
μας λένε "δες!τα καταφέρνω!τα κατάφερα!το πολεμάω!".
τους συναντώ,μέχρι στιγμής μόνο διαδικτυακά και παίρνω δύναμη.και αναγνωρίζω ότι εκείνα είναι πραγματικά προβλήματα που χρειαζονται προσοχή και αγώνα.
εγώ στη θέση τους δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα,ψέμματα δε μπορώ να πω.κάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να μπορείς να τα αγγίξεις.
ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
κι ένα μεγάλο ευχαριστώ .

572 μέρες..

Πρέπει να το σταματήσω αυτό.
τώρα.
πριν να είναι πλέον αργά.
να σταματήσω να τον σκέφτομαι συνέχεια.
να σταματήσω να ζω για την επόμενη φορά που θα τον δω.
να σταματήσω να τον χαζεύω από "μακρυά".
να κλείσω τα αυτιά μου.
να κλείσω τα μάτια μου.
έχουν περάσει 572 μέρες,διάολε!είναι ήδη αργά!

μη φύγεις..

πραγματικά θα ήθελα το μόνο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή να ήταν τι ρούχα θα βάλω αύριο.έτσι κι αλλιώς θα κατέβω απ το αυτοκίνητο,θα μπω στο νοσοκομείο,θ'αλλάξω και αυτό ήταν το ταξίδι.
δυστυχώς το πρόβλημά μου είναι πιο σοβαρό και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην αγκαλιά μου.
ένα ανάπηρο κουνελάκι,το πιο άτυχο από αυτά που γεννήθηκαν από την κουνέλα μας.πριν μιάμιση ώρα έβγαλε κάτι κραυγές,έπαθε και διάφορα άλλα τέλος πάντων και αυτό ήταν.πρώτη φορά άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε έτσι.
το περιποιηθήκαμε με την ελπίδα να "ξαναζωντανέψει".
λόγω υποχρεώσεων έφυγαν όλοι απ το σπίτι κι έχω μείνει εγώ,με το κουνελάκι αγκαλιά,περιμένοντας κι εγώ δεν ξέρω τι.εύχομαι τίποτα.κάθε τόσο το ακούω να φωνάζει και νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά.τη δική μου.δεν το αντέχω,αλήθεια,δεν το αντέχω!!
παρόλο που δεν είναι άνθρωπος,έχει ψυχή και το πονάω.μέχρι να σταματήσω να νιώθω την καρδούλα του να χτυπά στο αριστερό μου χέρι.εύχομαι να μη συμβεί.



ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΩ ΌΤΙ ΔΎΟ ΛΕΠΤΆ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΥΤΗ ΈΣΒΗΣΕ.ΔΕ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΈΨΩ.ΓΑΜΏΤΟ. :'''(

πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια..

νομίζω πως θυμάμαι τη μυρωδιά σου,μα έχω δυο χρόνια να τη μυρίσω.
θυμάμαι τη μορφή σου,μα έχω δυο χρόνια να τη δω.
θυμάμαι το πρόσωπό σου,μα κι αυτό δυο χρόνια τώρα,έπαψε να υπάρχει σταλήθεια.
δε θα σε ξεχάσω ποτέ.μου λείπεις.
πονάει που δε θα ξαναπώ ποτέ τη λέξη "παππού". 
14.06.09

να γιατί αγαπάω έτσι..

δίνεις αγάπη γιατί κάποιος σου έδειξε πώς είναι να δίνεις αγάπη.
πόσο ευτυχισμένος είσαι όταν δίνεις αγάπη.

.

ρε δε γίνεται να σε ξεχάσω.

ανφίνισντ.

ξέρεις,μου λείπει.
μου λείπει η εποχή που όλη μου η ζωή ήταν το μπλουζ με το Χρήστο στα πάρτυ.
ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,το κυνηγητό στα διαλείμματα,στο σχολείο,το παιχνίδι στη γειτονιά,με τα αγόρια και τη Χριστίνα.σχεδόν δε μιλιόμαστε με τα παιδιά.ένα "γειά",όσο πιο τυπικά γίνεται.
"να βγούμε για κανα καφέ ρε συ!",χωρίς να το εννοούμε ουσιαστικά.
κι ας περάσαμε τόσα τότε.
και μεγαλώσαμε.και τα standards ανέβηκαν.και δε μας φτάνει ένας χορός.δε μας φτάνει μια λέξη.δε μας φτάνει το σαγαπώ.κι ας είναι ο κόσμος όλος αυτού που το λέει.
δε μας φτάνει να μας αγαπούν.θέλουμε κι άλλα.δε μας φτάνει τίποτα.γιατί είμαστε άνθρωποι.όντα κακομαθημένα.
μαθημένα να χουν τα πάντα,ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.και επαναπαυόμαστε,περιμένουμε
να έρθει κάτι τέλειο στη ζωή
μας.και δεν έρχεται.ή έρχεται,μα δεν είμαστε εμείς το τέλειο για τους άλλους.οπότε..τι;


πάρε αυτό,σαν μια σκέψη που δεν ήθελα απλά να χαθεί.και που δεν ολοκληρώθηκε.

μπέρδεμα μπέρδεμα μπέρδεμα.

θυμίζει παράδεισο το πρόσωπό σου.
μα η ψυχή σου πιο πολύ.
κι αν θέλω να κρύβω πως σε σκέφτομαι,δεν το πολυπετυχαίνω.
κι αν θέλω να δείξω πως θέλω και αρχίζω να σε ξεπερνάω,πάλι δεν το καταφέρνω,γιατί είναι ανοιχτό το θέμα.
όχι για πάντα.για όσο γίνεται.
δεν έχω υπάρξει πιο μπερδεμένη μάλλον ποτέ.
δε γίνεται όλα τα καινούρια να προκαλούνται από σένα,δε γίνεται.
ναι,υπάρχει παράδεισος τελικά.και είναι εδώ.όπως όλα.


PS. αν υπήρχε εκείνο το κουμπί που λέγαμε παλιά,ίσως και να το πατούσα.κι ας έχανα την ευτυχία που μου χάρισε εκείνος.κι ας μη θέλω να τη χάσω τελικά.βλέπεις πόσο μπερδεμένη;

αυτά τα πολλά ζητάω πάλι.

με κατέστρεψε.η αγάπη μου για σένα με κατέστρεψε.και γαμώτο,δε θέλω να το παραδεχτώ.αλλά είναι αλήθεια.και θέλω να κοιτάξω μπροστά.αλλά πάντα θα μένεις εσύ πίσω.και θα σε θυμάμαι.σαν ένα κάστρο που δεν έπεσε.ποτέ.σαν ένα δέντρο που δε λύγισε.κι ας φυσούσε πολύ.πάρα πολύ.εγώ ήμουν ο αέρας.και αυτά που ένιωθα δε σε παρέσυραν.και πάντα εμένα θα κατηγορώ.για όλα.όπως πάντα.ποτέ δε φταίτε οι άλλοι.στην περίπτωσή μας δε φταις.είναι προφανές.αλλά ρε γαμώτο,αυτό το γιατί θα με τρώει μια ζωή.γιατί δε γίνεται μία φορά να αγαπάς και να αγαπιέσαι από την αρχή.εύκολα.απλά.όπως στις ταινίες.χέστηκα για το χάππυ εντ.θέλω να ζήσω τη ριμάδα την απλότητα.λες και ζητάω πολλά.τίποτα δε ζητάω.σιχτίρι.

τίτλοι και βλακείες..

ένα παμφάγο ζώο είσαι.
[το ζώο όχι με την κακή έννοια.με την κανονική.]
ένα ζώο που μου έφαγε τα σωθικά.που κατασπάραξε ότι υπήρχε μέσα μου.και δε μου άφησε τίποτα.
εγώ σε άφησα να τα πάρεις όλα.έτσι όπως αφήνω όποιον αγαπώ να με αδειάζει.
εγώ βλέπω πως με γεμίζει,μα στο τέλος βλέπω ότι μένει ένα άδειο κορμί,να κουβαλάει μια ψυχή βασανισμένη,λαβωμένη.
κι αν τώρα νιώθω έτσι,σκέψου όταν χωρίσουν οι δρόμοι μας.
σαγαπάω,αυτό δεν έχει αλλάξει,δεν αλλάζει,δε θα αλλάξει.
είσαι υπέροχος,όχι τέλειος,μα εξαιρετικός.σαν άνθρωπος.όχι σα γκόμενος.δεν ξέρω πώς είσαι σα γκόμενος.και δε μου αρέσει και η λέξη.και στην τελική δε θα μάθω και ποτέ.

είναι δύσκολο να μιλήσουν δύο άνθρωποι στην εποχή μας.όχι να κάνουν chat.να μιλήσουν.face to face.μόνο αυτό ζήτησα εγώ.

καληνύχτα.

"δε βιαζόμαστε.."

είναι ανησυχητικό όταν ένας άνθρωπος που αντιδρά,και μάλιστα έντονα,βρεθεί σε σημείο να μη μπορεί να αντιδράσει.και μου συμβαίνει απόψε.και δεν ξέρω τι να κάνω.και δεν έχω ποιόν να ρωτήσω.και δε γράφει τίποτα γι αυτό,σε κανένα βιβλίο του κόσμου.και είμαι μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι.και δεν ξέρω τι μου γίνεται.και μόλις με γείωσαν.
αυτά.

προσπαθώ να σκεφτώ αν έχω κάνει κάτι κακό,αν έχω φερθεί σκάρτα.
δε βρίσκω κάτι.
εδώ και μία ώρα έχω φάει μεγάλη ήττα και δεν έχω αντιδράσει.δεν έχω κλάψει.δεν έχω κάνει τίποτα.κάθομαι στην ίδια καρέκλα,με το τηλέφωνο στο χέρι και δεν κάνω τίποτα.δεν έχω κουνηθεί,κι έχει περάσει μία ώρα.

τρομάζω.με τρομάζω.

γιατροί και.."γιατροί".

θέλω να γράψω.έχω περίπου τριάντα ή σαράντα πράγματα στο μυαλό,κι όμως ξέρω πως πάλι στο ίδιο θα καταλήξω.ας το πολεμήσω βέβαια για λίγο.
τελευταία μέρα στο Αττικό η σημερινή.το αγαπώ το Αττικό,για τον κόσμο του,για τους χώρους του,για όλα του.
εκτός..
σήμερα "γνωριστήκαμε" με ένα γιατρό..μη σου τύχει που λέμε.καθόλου συνεργάσιμος,χωρίς υπομονή,αγενέστατος με φοιτητές και ασθενείς,απότομος,μαλάκας σκέτος.και ερωτώ.γιατρός γιατί έγινες ρε φίλε;ο γιατρός είναι άνθρωπος πρώτα.εσύ δεν είσαι ούτε το ένα και φυσικά ούτε και το άλλο.
νευριάζω,αλλά χαίρομαι που "συναντηθήκαμε" μόνο μια φορά.στενοχωριέμαι,βέβαια,για τις ασθενείς που θα πέσουν στα χέρια του.και εννοείται για τους συνεργάτες του που τον ανέχονται.συγχίστηκα,τον αφήνω στην άκρη τώρα..
που λες,σήμερα εκτός από αυτόν,βρεθήκαμε και με έναν άλλο.νεαρό,γύρω στα 28-30,καλοβαλμένο,συμπαθέστατο.είμαι εγκρατής στην περιγραφή.βέβαια καθόλου εγκρατής δεν ήμουν όσο ήμασταν στο ίδιο ιατρείο.έπαθα ένα κάτι.καταλαβαίνεις.αχ,λέω,να μην είχα αυτό που έχω μέσα μου και θα σου όρμαγα αλήτη:Ρ
αστειεύομαι,αλλά πρώτη φορά "ξενοκοίταξα".και είχε και πλάκα τελικά.(τώρα,ούτε το πρόσωπό του δε θυμάμαι του ντόκτωρος)

μια μέρα,θα ξεκαθαρίσουν όλα και θα ξέρω τι μου γίνεται,αμέ!
καληνύχτα σας.

φρονιμεύω.

μία εξαγωγή φρονιμίτη μου χει κάνει τη ζωή δύσκολη μια βδομάδα τώρα.δεν τρώω,ανεβάζω πυρετό,δεν κοιμάμαι καλά,πονάω και λοιπά.
επίσης έχω καιρό να μπω να διαβάσω.και μου λείπει.
έχω καιρό να σου πω και για τη σχολή.όλα καλά εκεί.
αυτή τη στιγμή είμαι εμπύρετη και δε μπορώ να καταπιώ.κατά τα άλλα,όλα βαίνουν καλώς.γελάω πολύ.
Νίκο Μουτσινά σευχαριστώ. :)

ο νικόλας μου.

θέλω να γράψω ότι είμαι καλά,ότι είναι όλα απλά σε μία ζωή σύνθετη,ότι γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο και δύο υπέροχους φίλους του,και σκέφτομαι άλλα.μα θα μείνω εκεί.
κατηγορήστε όσο θέλετε το ίντερνετ,τα χουμε ξαναπεί αυτά άλλωστε.μα χάρη σε αυτό έχω γνωρίσει απίστευτους ανθρώπους.κι ένας από αυτούς είναι κι ο Ν.ο άνθρωπος απ το τουίτερ που με λέει Αφρούλα.εκείνος που μένει 600 χιλιόμετρα μακρυά,και τον "συναντώ" κάθε μέρα.και που ήρθε η στιγμή να συναντήσω κι από κοντά.
αγάπησα το μυαλό και το χαρακτήρα του από την αρχή.και ήρθε πια μια φωνή και μια μορφή να συμπληρώσει αυτό το πακέτο.
περάσαμε πολλές ώρες μαζί.με κείνον και τα παιδιά.μια φίλη κι ένα φίλο του.πήγαμε για καφέ,μετά θέατρο και μετά στο γκάζι για ποτό.9 ώρες περάσαμε μαζί.κι ήταν λες και τον(τους) ήξερα για χρόνια.ήμουν άνετη,όπως με τους υπόλοιπους φίλους μου.
να,για κάτι τέτοια αξίζει όλη αυτή η ιστορία.
μεγάλο ευχαριστώ για τις στιγμές μαζί σας. :)

δικαίωση.

ζω μια αναμονή που μέρα με τη μέρα με σκοτώνει.
κι ενώ ξέρω ότι με σκέφτεσαι και ότι δε με έχεις ξεχάσει και ότι νιώθεις διάφορα που ούτε να τα ξεστομίσω δεν τολμώ,μην πάρω αέρα,εγώ παλεύω να ξεχάσω ότι κάτι περιμένω από σένα.και να συνεχίσω τη ζωή μου όπως πριν.
όχι πριν σε γνωρίσω,πριν σε δω τώρα,λίγες μέρες πριν.
μα ξέρουμε κι οι δυο ότι δε γίνεται να μη σε σκέφτομαι.αφού κάθε βδομάδα έχουμε "ραντεβού",το οποίο δε θέλω να χάνω για κανένα λόγο.ίσα ίσα που "φέρνω" και κόσμο μαζί.
και χαίρομαι απίστευτα πολύ.γιατί σε γνωρίζουν καλύτερα και αρχίζουν να σε συμπαθούν.και μου το λένε.και με κάνουν πιο χαρούμενη γιατί βλέπουν σε σένα πράγματα που εγώ τα ξέρω ήδη.
και σε καμαρώνω,ναι.σε καμαρώνω που είσαι ο εαυτός σου και αρέσεις.
καμαρώνω που συζητούν για σένα δίπλα μου,γύρω μου,στο μετρό,στη σχολή,στο λεωφορείο.
είναι η ώρα σου.κι εσύ πρέπει να το χαίρεσαι.σύμφωνοι;