would you..?

πριν από 227 ημέρες/5.470 ώρες/328.221 λεπτά/19.693.352 δευτερόλεπτα.. άλλαξε κάτι μέσα μου.ήρθε στη ζωή μου κάτι πολύ σπουδαίο.που αξίζει να μετράω μέχρι και τα δευτερόλεπτα που πέρασαν από εκείνη τη νύχτα που τον είδα..για σένα γίνονται όλα..μόνο για σένα..



if i lay here..
if i just lay here..
would you lay with me
and just forget the world..?

[you could just try..]



ξέρεις..



σαγαπάω τόσο..



μα φοβάμαι..

μικρή παρένθεση..

Βαριέμαι σε σημείο αηδίας τους ανθρώπους που κλαίγονται!
Σε καταθλίβουν,σε downιάζουν!
Γι'αυτό και όταν περνάω τις φάσεις μου δε φορτώνομαι στους άλλους,κλείνομαι,ακούω τη μουσικούλα μου,κάνω πράγματα που μου αρέσουν,ξεσπάω και όλα καλά!Φυσικά και έχεις κάποιο φίλο που του λες πώς αισθάνεσαι,αλλά μέχρι εκεί!Ή το περνάτε μαζί ή το περνάς μόνος σου.Δε μπορείς να κλαίγεσαι στον καθένα,δεν είναι φυσιολογικό,δεν είναι το πιο σωστό!Με χαρά θα βοηθήσω σε όλα όσα μπορώ,φυσικά θα σε κάνω να ξεχάσεις,φυσικά θα πω μια βλακεία να γελάσουμε,αλλά πρέπει να το καταλάβετε!!!Ορισμένα πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να τα περνάμε!Πρέπει να τα βιώνουμε,να γινόμαστε πιο δυνατοί,να αντέχουμε τα δύσκολα που ίσως να έρθουν.Πραγματικά δεν το λέω με κακία!Χάιντε να σας δω!!!
Γιατί μην ξεχνάτε..η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει..χρόοοοοονια τώρα ;)

να χαμογελάτε για να αλλάζετε τον κόσμο σας,τον κόσμο μας!!!

Σαν σήμερα..

Ένας χρόνος πριν.Για την ακρίβεια ένας χρόνος παρά 12 ώρες από τώρα..!
Κι είναι όλα όπως "τότε",το χθες,το σήμερα,λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα..Και παράλληλα είναι όλα τόσο αλλιώς.Περίεργα αλλιώς.Ευχάριστα και δυσάρεστα αλλιώς.
Μα τι λέω?Τι έχει μείνει ίδιο?
Εγώ?Μπα,εγώ άλλαξα.Άλλαξα?Λάθος.Το "μέσα" μου άλλαξε κάπως.Ωρίμασε.
Η καθημερινότητά μου?Καλά,αυτή πότε ήταν ίδια?
Η ζωή μου?Άλλαξε κι αυτή κατά κάποιο τρόπο..
Αν πάω κάτω δε θα σε βρω λες,ε?Αν κοιτάξω μέσα μου θα σε βρω όμως!Αν κοιτάξω γύρω μου δε θα δω τη μορφή σου,μα αν κλείσω τα μάτια κάτι γίνεται..!Σε βλέπω στην καρέκλα που καθόσουν πάντα "τότε" για να φάμε όλοι μαζί την Κυριακή.Τότε που βαριόμασταν να κατέβουμε,αλλά εν τέλει το κάναμε,έτσι,από συνήθεια.Θα σε δω λίγο αργότερα στο κρεβάτι,να μου λες να κατεβαίνω να σε βλέπω πιο συχνά.Κι έπειτα,να το αλλάζεις και να μου λες να ανεβαίνω σπίτι και να διαβάζω.Θυμάμαι τόσο έντονα τα γενέθλια.Που πάντα σβήναμε τα κεριά όλοι μαζί και μετά βγάζαμε φωτογραφίες.Τελευταία γενέθλια που περάσαμε έτσι ήταν τα δικά μου.
Πραγματικά είσαι ένας από τους ανθρώπους που με αγαπούσαν πιο πολύ απ' τον καθένα στη ζωή μου..Και σε έχασα..Ένα χρόνο πριν.Κι εγώ σ'αγαπούσα το ίδιο..Κι ακόμα σ'αγαπώ!Και μου λείπεις αφάνταστα!Δε μπορώ να σε φέρω πίσω,μα αν μπορούσα θα το έκανα.Όχι όπως ήσουν τον τελευταίο καιρό.Δε θα θελα με τίποτα να ταλαιπωρείσαι..Όπως ήσουν λίγα χρόνια πριν.Έτσι θα προλάβαινες τα πάντα.Και τώρα θα μου έλεγες να διαβάζω.Δεν το κάνω.Δεν έχω δικαιολογία,απλά δε μου βγαίνει.
Έχω τόσα στο μυαλό μου!Και λέω να τα αφήσω εκεί μέσα,για σήμερα τουλάχιστον!
Κι αν μπορούσα κάτι να σου πω,αυτό θα ήταν πως μου λείπεις πολύ και σ'αγαπάω!Να προσέχεις,να με προσέχεις,να μας προσέχεις,να κρατάς καλή παρέα στους επάνω ;)
η "Μπουμπού" σου..



το τραγούδι μας.. :'( :'( 14.06.09

Τιμημένη Σαλόνικα,καμάρια βγάζεις μόνο..

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει..
έγινε το αύριο πάλι χθες..


Έχω ένα φίλο..Δικό σου φίλο,που έγινε σιγά σιγά και δικός μου.Του μίλησα γι'αυτά που αισθάνομαι για σένα.Σχεδόν το χε καταλάβει.Μιλούσα τόσο πολύ για σένα που παρόλο που γνωριζόμαστε τόσο λίγο με ρώτησε για ποιον του έλεγα τόσο καιρό,λες και αν δεν ήσουν εσύ θα καταλάβαινε..Ε,δεν περίμενα να νιώσω έτσι με το που του αποκάλυψα το πολύτιμο μυστικό μου!Σα να ξαλάφρωσα,σα να έπρεπε να το πω κάπου,δεν ξέρω.Στην αρχή μου κόπηκε για λίγο η ανάσα,ντράπηκα τόσο..μα δεν έπρεπε..είναι ανθρώπινα όλα αυτά.Τόσο καιρό του περιέγραφα όλα αυτά που αισθάνομαι,οι απόψεις μας περί των ερωτικών,περί των σχέσεων και όλων αυτών συνέπιπταν,και ήμουν πια έτοιμη να μιλήσω.Ξαναδιαβάζω αυτά που λέγαμε..Δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.Είναι μεγάλη ανάγκη να μιλήσουμε από κοντά.Είναι αλλιώς.Μου το χε πει.Και πραγματικά λίγες φορές έχω νιώσει να θέλω να μιλήσω σε κάποιον γι'αυτά που αισθάνομαι.Ελάχιστες.Γιατί ξέρω πως εκείνος θα καταλάβει.Λυπάμαι που πληγώθηκε κάποτε.Γιατί δεν το άξιζε.Και το να πληγώνεσαι σε τέτοια ηλικία μόνο κακό μπορεί να σου κάνει.
Για μένα βέβαια αυτό δεν ισχύει.Μπορεί η "ιστορία" μου να μην έχει τελειώσει..Μπορεί βασικά να μην έχει αρχίσει καν,αλλά το λέω με σιγουριά..(τόση σιγουριά όση δεν είχα σε ολόκληρη τη ζωή μου),η "ιστορία" "μας" μόνο κακό δε θα μου κάνει.Μου χει δώσει τόσα πολλά.Με έχει διδάξει τόσα άλλα!Μου έχει προσφέρει τόση ευτυχία,που παρόλο που είναι μισή,εγώ τη θεωρώ τεράστια!Γιατί είναι η μεγαλύτερη ευτυχία που έχω νιώσει ποτέ μου.Μεγάλες κουβέντες,μα μόνο τέτοιες έμαθα να λέω:μεγάλες και αληθινές.

P.S:Συγγνώμη αν σας κουράζω,αλλά εξ αρχής έχω πει ότι γράφω για μένα,δεν έχω στο μυαλό μου ότι τα διαβάζει κόσμος και δε μπορώ να σκεφτώ έτσι.Μαθαίνω μετέπειτα ότι είστε μερικοί και μερικές "συνοδοιπόροι" μου και σας ευχαριστώ πολύ γι'αυτό.Απλά θέλω να με καταλάβετε.. :) Να θυμάστε ότι .. η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει.. [καιρό είχα να σας το θυμίσω;)]

θυμάμαι..πάντα θα θυμάμαι..

*ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει..*

Ξέρεις πως δε μ’αρέσουν τα παραμύθια στη ζωή μου.Άσχετα αν τα απολάμβανα τόσο στο χωριό του παππού απ’τη γιαγιά.Άλλες εποχές εκείνες,γνήσιες,αθώες,καλές εποχές..Πάει ένας χρόνος παρά μισό μήνα από τότε που μας «άφησε» ο παππούς..Σα χθες θυμάμαι εκείνη τη μέρα.14 ιουνίου του 2009,λίγο μετά τη μία το μεσημέρι χτυπάει το τηλέφωνο και μαθαίνω τα τραγικά αυτά νέα..Σχεδόν ήξερα ότι πλησίαζε η ώρα του παππού,αλλά ποτέ δεν το συνειδητοποιέις πραγματικά.5 μέρες αργότερα βγήκαν τα αποτελέσματα.Εκείνα περίμενε πώς και πώς!Για κείνα ζούσε με ένα πόδι,αυτά είχε στο μυαλό και παρηγοριόταν..5 ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ μέρες τον έκαναν να φύγει λιγότερο χαρούμενος,κι αυτό θα το θυμάμαι μια ζωή.Ελπίζω τουλάχιστον εκείνο το όνειρο λίγο καιρό μετά να σήμαινε κάτι..



Κι έπειτα..η 6η του Νοέμβρη.Ή μάλλον ξημερώματα της 7ης ήταν.Ευλογημένη μέρα που επίσης θα θυμάμαι όσο ζω.Εκεί γνώρισα εκείνον..Εκείνον που έπειτα μου έκλεψε την καρδιά.Πήρε ένα μικρό μικρό της κομματάκι στην αρχή και αργότερα τη βούτηξε ολάκερη,την καταβρόχθησε!!!
Δεν ξέρει τίποτα όμως,είμαστε φίλοι,μα για μένα είναι κάπως διαφορετικά!Δόξα το Θεό,αυτογνωσία έχω,γνωρίζω ότι είναι μεγάλος «στόχος»(συγχωρέστε μου τη λέξη,δε μ αρέσει καθόλου,αλλά..)όχι για κανένα άλλο λόγο,απλά μας χωρίζουν αρκετά..όχι χρόνια!Ποιός τα υπολογίζει τα χρόνια?ΟΚ,υπάρχει μια διαφορά,αλλά πραγματικά,(το έχω ξαναγράψει..)θέλω μια ευκαιρία να σου αποδείξω πως τα χρόνια που μας χωρίζουν δεν έχουν καμία μα ΚΑΜΙΑ σημασία!Πως είμαι διαφορετική από τα άλλα 19χρονα κοριτσάκια που ζητούν..δεν ξέρω κι εγώ τι..Νιώθω ότι το χεις καταλάβει ότι είμαι αλλιώς.Κι αν όχι,μάθε πως εκτός από τα πολλά που μας χωρίζουν,υπάρχουν και ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ που μας ενώνουν..Από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα!Μπορώ να μιλάω και να γράφω ώρες ατέλειωτες γι’αυτά που αισθάνομαι,αλλά πραγματικά δεν είναι το ίδιο..Η μεγαλειότητα δεν αποδίδεται ούτε στο χαρτί,αλλά ούτε κι εδώ μέσα.Ξέρεις πώς είναι να μη μπορείς να περιγράψεις κάτι?Πολλαπλασίασέ το επί χίλια και θα με καταλάβεις.Θα καταλάβεις αυτή τη δύναμη που έχω μέσα μου,αυτή την επιμονή.Δεν πρόκειται να τα παρατήσω ποτέ(μου το πε και ο φίλος ο Σαλονικιός:) καλή του ώρα..).Θα μαι εδώ,θα νιώθω τα ίδια πράγματα για σένα.Κι αν προχωρήσεις εσύ και προχωρήσω κι εγώ να ξέρεις ότι θα ζω ακόμα για σένα.Θα «περιμένω» ακόμα εσένα.Θα σκέφτομαι ακόμα πόσο πολύ ΣΑΓΑΠΩ και θα παίρνω δύναμη απ το χαμόγελό σου,που ακόμα κι αν δεν το βλέπω,το χω ζωγραφισμένο στο μυαλό μου τόσο καθαρά!Θα μαι χαρούμενη αν είσαι ευτυχισμένος κι ευτυχισμένη κάθε φορά που θα σε συναντώ.Γιατί θα ξέρω ότι γνώρισα έναν ειλικρινέστατο άνθρωπο με μεγαλείο ψυχής.Τι κι αν (θα) λένε άσχημα για σένα,εγώ θα ξέρω μ’εσα μου ποιος είσαι.Δεν ξέρω γιατί τα σκέφτομαι αυτά. Την Τετάρτη με ρώτησες τι έχω όταν αναστέναξα. «Τίποτα,απλά έχω άγχος για τη σχολή..» πφφ τι χαζομάρες!Ναι,έχω άγχος,αλλά αυτό ήταν η πρώτη δικαιολογία που μου ήρθε στο μυαλό!Δεν ήταν ψέμμα,αλλά δεν ήταν η αλήθεια μου για κείνη την ερώτηση.. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που σε συναντώ μου κόβονται τα πόδια.Και έχω πια πειστεί ότι θα το παθαίνω ακόμα και μετά από 200 συναντήσεις!Κάθε φορά που μ’αγκαλιάζεις θέλω να σπάσω όλα τα ρολόγια..Μα έτσι δε σταματά ο χρόνος..Κάθε φορά που σ’ακούω θέλω να ναι η τελευταία στιγμή της ακοής μου,μα ακούω και πάλι..Παρόλο που έχω ανάγκη να γνωρίζω μόνο τη φωνή σου και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο ήχο..Κάθε φορά που σε βλέπω θέλω να κρατάει αιώνια,μα κι αυτό δεν υπακούει..Μα όλα αυτά πώς να τα ξεστομίσω,τι να σου πω?Πως είσαι τόσο σημαντικός για μένα?Θα σε τρομάξω ρε γαμώτο!!!Κι ας είμαι ειλικρινής,ο φόβος μου μήπως σε χάσω με κάνει τη μεγαλύτερη και χειρότερη ψεύτρα της Γης..Αλλά χαλάλι..





σαγαπάω τόσο..

ζω,περιμένοντα*Σ* να ζή*Σ*ω..

Αγάπη σημαίνει να θεωρείς τον άλλο τον πιο υπέροχο άνθρωπο του κόσμου,κι ας μην είναι..
Το ξέρω ότι δεν είσαι τέλειος.Δεν το διαπίστωσα μόνη μου,μου το λένε οι γύρω μου.Για μένα όμως είσαι το τέλειο,αυτό που όμοιό του δεν υπάρχει,δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ.Αναρρωτιέμαι κάπου κάπου πώς θα νιωθες αν ήξερες..Δεν ξέρω,αλήθεια.Θα τρόμαζες κατά πάσα πιθανότητα,δε θα άλλαζαν και πολλά λογικά.Θες άλλα πράγματα,θέλω άλλα.Τουλάχιστον έτσι θα νόμιζες.Μα δε με ξέρεις καλά.Εγώ όμως σε ξέρω..τουλάχιστον περισσότερο απ'όσο νομίζεις.Προσπαθώ και θα συνεχίσω να προσπαθώ να σου αποδείξω ότι τα χρόνια που μας χωρίζουν δεν έχουν καμία μα καμία σημασία..Μια μοναδική ευκαιρία να είχα να στο δείξω..Μόνο μία!Δεν ξέρω πώς θα την εκμεταλλευόμουν,αλλά τουλάχιστον θα χα από κάπου να πιαστώ!Τώρα πάω στα τυφλά.

Μαζί μου θα ναι όλα άγνωστα,μια εντελώς νέα αρχή,που δεν ξέρω καν αν θα ήθελες να κάνεις..Θα πρέπει να τα μάθεις όλα απ την αρχή..κι εγώ το ίδιο!Γιατί ξέρω τα πάντα,και ταυτόχρονα δεν ξέρω τίποτα..
*Ντάξει,βασικά μη μου δίνεις σημασία..Κάπου κάπου μου αρέσει να ονειρεύομαι..Και στο τελευταίο μου όνειρο,στο οποίο πρωταγωνιστείς *ΕΣΥ*,έχω ζήσει τα πιο όμορφα και τα πιο περίεργα συναισθήματα,τα πιο δυνατά,τα πιο αληθινά..ΝΑΙ,αληθινά,όσο τρελό κι αν ακούγεται..
~~ένα μεγάλο "ΑΧ", και μια ερώτηση στο σύμπαν.. -Μπορεί μια αγκαλιά,ένα βλέμμα,ένα χαμόγελο να σου αλλάξει τη ζωή?Γιατί η δική μου κάπως έτσι άλλαξε..Από τέτοια απλά πράγματα.. -





υποσχέσου το,σε παρακαλώ..

καλή αντάμωση.. :)

Σε λίγες ώρες πετάω για Μόναχο..Δεν έχω καλή διάθεη,δεν έχω καλό προαίσθημα..Χα!τώρα που είπα για προαίσθημα,πρώτη φορά μου συνέβη αυτό..Είχα άσχημο προαίσθημα και βγήκα αληθινή.Βασικά τώρα γράφω για μια βλακεία,αλλά πρέπει κάπου να τα πω.Μη φοβάσαι,δεν πρόκειται να μπω σε λεπτομέρειες,δε θα σε κουράσω.Απλά έγινε κάτι και μου χάλασε τη διάθεση..Από κάτι χαζό και παιδικό ξενέρωσα.Όχι,δεν ξενέρωσα μαζί του,ξενέρωσα με τη φάση.Αφού ξέρεις,αυτά που νιώθω για κείνον δεν πρόκειται να τα αλλάξει καμία κυβέρνηση.Θα ρθω να εξηγηθώ από κοντά,ποτέ δε μου άρεσε η τηλεφωνική λύση "προβλημάτων"!Και τότε ελπίζω να ναι όλα πραγματικά okay.Γιατί δεν είναι,δε με ξεγελάς.Καληνύχτα,καλό μας ταξίδι!

Α!όλα μέσα μου μένουν ΙΔΙΑ..τα ""άλλα"" σβήνονται εύκολα,πίστεψέ με(και σβήστηκαν δηλαδή)..αυτά όμως εδώ μέσα δε θα φύγουν *ποτέ*.. ♥ δε *θέλω* να φύγουν ποτέ..δε *γίνεται* :| τα λέμε από κοντά..! ;-)

στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει..

Κατά το μεσημεράκι μαθαίνω για τη συνέντευξη..Βλέπω και τις φωτογραφίες..ΟΚ,λίγο το κακό,κι αυτό μέχρι να ρθει το περιοδικό στα χέρια μου.Έχω φωτογραφία,και ενώ είμαι στο δρόμο για το μάθημα ανοίγω στα κλεφτά το περιοδικό και σε κοιτάζω.Παραλίγο να με πατήσει ένα ασημί X-trail..(Και μ'αρέσει και σαν αυτοκίνητο!Αν με πατούσε δε θα το χα και σε μεγάλη υπόληψη νομίζω!)Τέλος πάντων,τελειώνει το μάθημα και πάω βιαστικά προς τη στάση..Ανοίγω το περιοδικό..

<<
- Πληρώνεσαι από το Dancing with the stars..?
- Όχι,το κάνω αφιλοκερδώς επειδή είναι για καλό σκοπό και επειδή γουστάρω πάρα πολύ το χορό.Δεν παίρνω ούτε ένα ευρώ από το Dancing."

"..Ποτέ μου δεν είχα για θεό μου το χρήμα.Χρωστάω λεφτά σε τράπεζες,σε πιστωτικές,όπως όλοι οι άνθρωποι,δεν στηρίζομαι στους γονείς μου και,αν ήθελα να βγάλω λεφτά,υπήρχαν πάρα πολλοί τρόποι.Θα μπορούσα να πάω σε ένα κλαμπ,να πιώ το ποτό μου και να πληρωθώ.Δεν το κάνω,δεν το γουστάρω καθόλου αυτό."

"..Με αυτό όμως που έχει γίνει κατάλαβα και πότε σε θυμούνται κάποιοι άνθρωποι.Δυστυχώς,οι περισσότεροι θα σε θυμηθούν στη δυσκολία.Με πήραν 500 άνθρωποι όταν βγήκε το θέμα,χτυπούσε το τηλέφωνό μου από το πρωί μέχρι το βράδυ,είχα φρικάρει,αλλά στους περισσότερους δεν απάντησα,ούτε στις κλήσεις ούτε στα μηνύματά τους.Πάρε με,ρε μαλάκα,στη χαρά μου,τι με παίρνεις στη λύπη μου?Πού ήσουν όταν εγώ χαιρόμουν?"

- Αισθάνεσαι ότι έχεις ξεφύγει τα τελευταία δύο χρόνια που είσαι περισσότερο αναγνωρίσιμος?"
- Δεν έχω αλλάξει,ούτε έχω καβαλήσει το καλάμι.Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν και πριν ασχοληθώ με την τηλεόραση,είμαι χορτασμένος,δεν περιμένω απ'την τηλεόραση να μου γεμίσει τα προσωπικά μου κενά.Δεν είμαι σούπερ γκόμενος που θα ουρλιάξουν τα κορίτσια-και δε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο-,είμαι κουλ τύπος.

"Δε χρειάζονται τα πενήντα τηλέφωνα την ημέρα,μπορείς και με το ένα τηλέφωνο να κάνεις τον άλλο να νιώσει ασφάλεια.Είμαι χορτασμένος απ'όλα.(-Και απ το σεξ?)-Και απ το σεξ.Δεν είμαι όμως killer,δεν είμαι ο τύπος που θα γυρίσει κάθε βράδυ με διαφορετική γυναίκα στο σπίτι,μου αρέσει να κοιμάμαι μόνος μου.Το πιο εύκολο πράγμα σήμερα είναι να κάνεις σεξ.Το θέμα είναι να είσαι με έναν άνθρωπο που να σου κάνει κάτι εγκεφαλικά,να σε γεμίζει με την αύρα του,δε με ενδιαφέρει να έχω απλά μαζί μου δύο βυζιά και έναν κώλο.Εγώ ερεθίζομαι εγκεφαλικά,με κάτι που θα μου πει κάποια,με κάποια ατάκα που θα μου ρίξει."

"Πριν από ένα μήνα ήρθε μια τύπισσα και μου είπε "είσαι ο Π..?",λέω "ναι"."Δε σε γουστάρω καθόλου" συνέχισε,"τι μαλακίες είναι αυτά που κάνεις?".Της έσφιξα το χέρι και της είπα "το εκτιμώ πολύ που είχες το θάρρος και μου το είπες." >>

Δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.Θέλω να σε κάνω μια τεράστια αγκαλιά.Με κοιτούν οι περαστικοί.Χάνω το λεωφορείο.Δε με απασχολεί.Είμαι ευτυχισμένη.Είμαι σοκαρισμένη.Όχι,όχι ότι δεν περίμενα ότι σκέφτεται έτσι.Το ήξερα.Απλά για ακόμα μία φορά συγκινήθηκα.

Ευχαριστώ που είσαι έτσι,αλήθεια ευχαριστώ!Τέσσερις συλλαβές είναι μόνο,κι όμως,περικλείουν όλα όσα αισθάνομαι για σένα. "Σ'Α-ΓΑ-ΠΑ-Ω" Ξέρω,είναι λέξη που ακούς κάθε μέρα,όμως δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.Για μένα αγάπη είναι αυτό που νιώθω,αυτό που νιώθει όλο μου το είναι,αυτό που γεμίζει την ψυχή μου κάθε που σε αντικρύζω.Σ'αγαπάω και δε με νοιάζει τίποτα άλλο.Δε με νοιάζει καν αν θα μπορέσω ποτέ να στο εκμυστηρευτώ!Φοβάμαι να το κάνω,όχι γιατί μπορεί να πληγωθώ,ΟΧΙ.Φοβάμαι ότι θα χάσω όλο αυτό που συμβαίνει.Θα χάσω την άνεση που χω μαζί σου αν το μάθεις.Και θα ναι όλα αλλιώς.Όχι από μεριάς μου,εγώ πάντα θα μαι ίδια.Όπως με ξέρεις.Απλά θα αλλάξει η ατμόσφαιρα.Το χω πάθει και ξέρω.Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη,όσο τρελό κι αν ακούγεται.Έτσι νιώθω και δεν αλλάζει,δε θα αλλάξει ποτέ.Ακόμα κι αν προχωρήσω δεν πρόκειται να σβήσουν όσα νιώθω.Γιατί όπως έχω ξαναπει,η αγάπη δε χάνεται,είναι πάντα εκεί.ΠΑΝΤΑ.Ούτε γίνεται μίσος,ούτε ξεχνάει.Απλά υπάρχει.Δεν ξέρω πώς να κλείσω,αλήθεια,έχεις πει τα πάντα εσύ.Κλείνω λοιπόν με μία φράση σου που έχω λατρέψει.Μια παλιά φράση που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.."πες μου τα ελαττώματά σου,αυτά κάνουν έναν άνθρωπο.."
καληνύχτα ♥




είναι το βράδυ που φταίει για τα πιο πολλά που αισθάνομαι..είναι η νύχτα που γαληνεύει τα πάντα,εκτός απ τις ψυχές..και είναι η δική σου θύμιση που τριβελίζει το μυαλό μου.. ♥

εξομολογήσεις..

[χίλια ΠΡΕΠΕΙ μου δένουν τα χέρια..κι ένα ΘΕΛΩ μου δίνει φτερά..]

Είναι ωραίο να μιλάς γι'αυτά που νιώθεις σε κάποιον,είναι κάπως "λυτρωτικό".Και τις τελευταίες μέρες μου συνέβη δυο φορές και μπορώ να πω πως είμαι χαρούμενη που μου δόθηκε η αυκαιρία να το κάνω.Εκτός απ' την κολλητή μου,λίγα άτομα γνωρίζουν πραγματικά πώς αισθάνομαι κάθε στιγμή.Κι αυτό γιατί δεν είμαι άνθρωπος που θα συζητήσει με τον καθένα τα προσωπικά του,ούτε καν με την ίδια μου τη μητέρα.
Σου χω ξαναπεί πως εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους,αλλά αυτές τις δυο μέρες το έκανα πράξη και μου άρεσε τόσο πολύ!Δε φοβήθηκα να ανοιχτώ,δε φοβήθηκα να μιλήσω για πράγματα πολύ δικά μου,που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα τα λεγα σε δύο ουσιαστικά "άγνωστα" σε μένα άτομα,με τα οποία είχαμε μια θα λεγα "τυπική" και όχι προσωπική επαφή.Όμως τώρα κατάλαβα..Κατάλαβα ότι υπάρχουν άτομα εκεί έξω που δεν έχει σημασία αν τα ξέρεις,υπάρχουν λοιπόν εκείνοι που μας μοιάζουν,που μοιράζονται μαζί μας τις ίδιες σκέψεις και αξίες.Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό!Τι κι αν μας χωρίζουν 300 ή 500 χιλιόμετρα?Τι κι αν μας χωρίζουν 3 ή 9 χρόνια?Οι αντιλήψεις δημιουργούνται αρκετά νωρίς κι ο καθένας μας πορεύεται με αυτές μέχρι όσο πάει..
Χαίρομαι ακόμη γιατί υπάρχουν ακόμα παιδιά αγνά,συναισθηματικά,καθημερινά,φυσιολογικά!Μου λειπαν αυτά,έβλεπα κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια,αυτά τα κενά πρόσωπα,τα κενά συναισθήματα,που τα βάφτιζαν έτσι,ενώ δεν ήταν τίποτα στ'αλήθεια..Αυτό το ψεύτικο που το βλέπεις και καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι παραμύθι.Ενώ είναι τόσο σπουδαίο να σαι αληθινός!Και πραγματικά χάνουν όσοι προσποιούνται το οτιδήποτε..Χάνουν την ουσία.

Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω λοιπόν τον άνθρωπο που ακόμα και τώρα,που δε σκέφτομαι τίποτα,με κάνει και βουρκώνω,με κάνει και ανατριχιάζω,με κάνει και ζω..Τον ευχαριστώ που με έφερε σε επαφή με άτομα τόσο αξιόλογα,όπως άλλωστε είναι κι εκείνος..Με άτομα που λογικά δε θα γνώριζα τυχαία,δε θα τα ξεχώριζα αν δεν είχαν προηγηθεί συγκεκριμένα "βήματα"..Ευχαριστώ εκείνον,ευχαριστώ κι εσάς που είστε εσείς..είναι όμορφο να έχεις φίλους που εμπιστεύεσαι..έστω κι αν δεν τους ξέρεις χρόνια ολόκληρα..έστω κι αν τους γνώρισες να,μόλις "χθες".. :)♥

[ ζω..κι ότι μου δοθεί είναι δώρο..ζω..για να στο χρωστάω..
ζω..όσο ζεις στον ίδιο χώρο..ζω..για να ΣΑΓΑΠΑΩ..♥ ]

**κι ας είναι τα χρόνια μου σχεδόν δεκαεννιά,ξέρω τι θα πει να αγαπάς αληθινά,και πρέπει να το ξέρεις..**

το χρόνο ΣΤΑΜΑΤΑΩ.. ♥

[τώρα που μ'έχεις μες στην αγκαλιά σου,κράτα με όσο πιο ΣΦΙΧΤΑ μπορείς..]

Ναι,κάποιες φορές μια αγκαλιά είναι αρκετή!Έχω χάσει το μέτρημα,όμως θυμάμαι τόσο
έντονα εκείνα τα 21 δευτερόλεπτα..Η πιο πρόσφατη αγκαλιά σου..τα πιο πρόσφατα 21 δευτερόλεπτα ευτυχίας που θυμάμαι..Ίσως και η μόνη ευτυχία που μετρούσα ασυναίσθητα,ποιός ξέρει γιατί!Είναι στιγμές που θέλεις να παγώσεις το χρόνο,να πάψουν όλα να κινούνται,να κοπούν οι ανάσες και να μαι εγώ..και να μ'έχεις αγκαλιά..σ'αυτά τα χέρια τα μαγικά,τα μαγευτικά,τα διαφορετικά!Να ακουμπώ στο σώμα σου κι εσύ στο δικό μου,να χω τη μυρωδιά σου συντροφιά..ω!τι γλυκιά συντροφιά!Να ναι όλα ακίνητα,άχρωμα,άοσμα,ώστε τίποτα να μη μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή..
Πόση γλύκα μπορεί να συγκεντρωθεί σε έναν άνθρωπο?Κι όμως,νομίζω ότι την έχεις πάρει όλη εσύ!Λίγες ώρες έχω που σε άφησα,κι ακόμα έρχονται όλα στο μυαλό,μα κάθε λεπτομέρεια.Τα πάντα!
Είχα στο νου να σου πω 3-4 πραγματάκια,μα τελικά κατάφερα να θίξω μόνο το ένα!Πού να συγκεντρωθώ!Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με κάνει να τρέμω ολόκληρη με ένα του βλέμμα!Μιλάμε για ολικό πάρκινσον!!Να ξέρεις ότι κρατάω όλα όσα μου λες..Και σου χω ζητήσει να θυμάσαι μόνο ένα..Να μην αλλάξεις ΠΟΤΕ..Είναι τόσο σημαντικό,το ξέρεις..Και δε θ'αλλάξεις,το νιώθω.Απλά μερικές φορές λισως θέλουμε κάποιον να μας υπενθυμίζει μερικά πράγματα..
Ζω για την επόμενη φορά που θα σε συναντήσω..Μέχρι τότε,εσένα σκέφτομαι και πάλι..Κι ας είναι όλα γύρω μου διαφορετικά,κι ας κυλάει ο χρόνος,το δικό μου ρολόι σταμάτησε στη στιγμή που μου χαμογέλασες μόλις με είδες..Σ'εκείνη την περίφημη πια αγκαλιά..Μέχρι την επόμενη,τη φρέσκια..Είναι άραγε τυχαία τα όνειρα?Και μπορούμε και τα ελέγχουμε?Γιατί..νομίζω πως το κανα χθες..Δε θυμάμαι τι ακριβώς σκεφτόμουν για σένα πριν κοιμηθώ,μα σίγουρα έπιασε!




Γράφω γιατί νιώθω καλύτερα,γράφω για να θυμάμαι,μα αισθάνομαι ότι γράφοντας αυτά που νιώθω για σένα τα "χαλάω"..ότι χάνουν το πραγματικό τους νόημα,που είναι αλήθεια τόσο βαθύ..ότι καμία λέξη,καμία φράση και καμία παράγραφος δεν ανταποκρίνεται την πραγματική διάσταση των πραγμάτων και των συναισθημάτων..ότι γράφοντάς τα φτηναίνουν,ότι φέυγουν από μένα και τα ξέρεις κι εσύ,και τρομάζεις..γιατί πράγματι,κι εγώ θα τρόμαζα..καλή αντάμωση γλυκιέ μου.. ;-)♥~07.04.10~

Αν έβρισκα τη λέξη που θα άγγιζε την καρδιά σου, μέχρι τα χειλη μου να ματώσουν θα την έλεγα ♥

[αν δε σ'αγαπούσα ΤΟΣΟ,δε θα προσπαθούσα ΤΟΣΟ..;)]

Ήρθα να σε βρω,κυρίως να σε δω και να σου δώσω αυτό που για κάποιο λόγο έπρεπε να ναι δικό σου..Χάρηκα με την αντίδρασή σου,κάτι που έκανε μεγάλη εντύπωση και στη φίλη μου.Ήταν τόσο αληθινή,τόσο φυσική,τόσο παιδική..Ήθελα απλά να σε δω,τίποτα άλλο!Είχε τόσο κόσμο που η Σ. επέμενε να φύγουμε και να έρθουμε το άλλο Σάββατο..Όμως δε μπορούσα να φύγω έτσι,έπρεπε έστω για λίγο να ρθω μέσα!Μπήκαμε και,λες και το ξερες,έκανες τα κολπάκια σου;) Ήρθα κοντά,έγιναν όλα αυτά που θα θυμάμαι τόσο έντονα,το ξέρεις..Αυτό το χαμόγελο,η ευγένεια,αυτό που έκανες..Ένιωσα τόσο περίεργα..όμορφα περίεργα!Λες και γνωριζόμασταν για χρόνια.Είχα σκεφτεί ένα σωρό πράγματα να σου πω,μα μόλις σε αντίκρυσα σα να σβήστηκαν όλα μεμιάς!

"Κι αν χαθείς και σαλπάρεις μακριά
μη μου το πεις ποτέ, πως δεν ήμουν η στεριά..
Κι αν χαθείς θα χαθώ κι εγώ απλά
και θα ρωτάω γιατί τα όνειρά σου ήταν κλειστά.."



* δείξε μου τον τρόπο,κι αν θέλει κι άλλο κόπο,εγώ θα προσπαθώ.. :) *

ίσως να μη θέλω να δω καθαρά την πραγματικότητα πια..

[I'll give you everything I am
And everything I want to be
I'll put it in your hands
If you could open up to me oh
Can't we ever get beyond this wall..
'cause all I want is just once
To see you in the light
But you hide behind
The color of the night..]

Σου χει τύχει ποτέ να βλέπεις κάτι,ένα αντικείμενο, και να λες "αυτό είναι το τέλειο δώρο για τον.." ? Ε,μόλις σήμερα το έπαθα! Γυρνούσα απ τη σχολή με μια καινούρια φίλη μου,και σταματήσαμε Σύνταγμα για να πάμε μια βόλτα στην Ερμού.Με το που "το" βλέπω,μου ρθες κατευθείαν στο μυαλό!Σκέφτηκα να στο κάνω δώρο!Απ τη μία,μόλις είχα χαλάσει σε ρούχα όλα όσα είχα πάνω μου απ το πρωί,κι από την άλλη φοβήθηκα(αφελώς) μήπως δεν το δεχόσουν!Όμως,αποφάσισα να γυρίσω σπίτι,να πάρω λεφτά και να στο αγοράσω!Δεν υπήρχε περίπτωση να το χει άλλος,αυτό είναι 100% εσύ!(άσχετο που πήρα κι εγώ το ίδιο,γιατί έχουμε την ίδια λόξα..) :) Και που λες,στο δρόμο για το λεωφορείο της επιστροφής,συναντάω μια γυναίκα κάτω,στο πεζοδρόμιο!Δεν πολυδίνω σημασία..Στα πόδια της κρατούσε ένα παιδί,θα ταν-δε θα ταν 3-4 ετών!Κρατούσε κάτι στο χέρι και το τρωγε.Αντανακλαστικά,βγάζω το πορτοφόλι και της δίνω στο χέρι όλα τα ψιλά που μου είχαν μείνει,γύρω στα 3 ευρώ.Βασικά δεν ξέρω γιατί,αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα πάρει με αυτά φαγητό στο παιδί της!Τους αφήνω χαμογελώντας και μπαίνω στο λεωφορείο..Μέχρι να φύγουμε τους παρατηρούσα!Η μητέρα είχε ένα γαλήνιο πρόσωπο,πολύ ευγενικό!Μετά από λίγα λεπτά,περνάει από μπροστά της μια γυναίκα,νομίζω συμπατριώτισσά της(?) γιατί δε μιλούσαν ελληνικά μεταξύ τους.Τέλος πάντων,λένε κάτι για 1 λεπτό και μετά η γυναίκα που περνούσε κόβει το πίσω μέρος του σάντουιτς που έτρωγε και το δίνει στο παιδάκι της άλλης.Μεγάλη ήταν η έκπληξή μου όταν είδα τη μάνα να κόβει και να πετάει το φαγητό στα πουλιά..Πόσο να απογοητεύτηκα που την εμπιστεύτηκα,ενώ εκείνη πραγματικά δε νοιαζόταν για το ίδιο της το παιδί?!!!
Λυπάμαι βασικά που ζω την Ελλάδα στα "κάτω" της..Δεν είμαστε Έλληνες,δεν έχουμε ουδεμία σχέση με τους πρόγονούς μας!Η οικονομία καταρρέει,βλέπω να επιστρέφει η δραχμή,να βγαίνουμε απο την Ε.Ε,και γενικά προβλέπω το κακό μας το χάλι!Και αναρρωτιέμει..όσοι ψήφισαν στις προπερασμένες εκλογές τα μπλε λαμόγια,ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠ ΤΗ ΡΙΖΑ?Γιατί εγώ προσωπικά θα το έκανα άνετα!Εκείνη ήταν απ τις πιο καταστροφικές περιόδους της χώρας!!!Όχι,όχι,ΟΧΙ ότι είμαι με τα πράσινα λαμόγια,απλά αναγνωρίζω κάποια πράγματα και προσπαθώ να μαι όσο πιο αντικειμενική γίνεται..Έχουμε ξεφτιλιστεί παγκοσμίως,η Αμερική μας περιμένει στη γωνία να τη χρειαστούμε κι εμείς στην κοσμάρα μας,στην "βόλεψή" μας,στην "καλοπέρασή" μας!Σε κάποια φάση θα "παραγγέλνουν" οι ..μεγάλοι.. απολύσεις τεράστιου αριθμού δημ.υπαλλήλων κι εμείς θα μαστε υποχρεωμένοι την επομένη να το χουμε κάνει!!!Θεέ μου,ας βγω ψεύτρα..

P.S:Αν μας ξαναδεί το LIDL,εμένα να με φτύσετε..Έχει εκινήσει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κύμα μποϋκοτάζ προς τα γερμανικά προϊόντα και αν θες τη γνώμη μου,ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΜΕ!!

με τα μάτια μου πάντα ανοιχτά..

[Well it's...
Too late..Tonight..
To drag the past out into the light..]


Πάντα θα θυμάται η καρδιά,όσα ταξίδια κι αν κάνει,όσες Ιθάκες κι αν πατήσει..Ναι,σωστά,δεν είναι μία η Ιθάκη!Δε μας τα μαθαν καλά μέχρι τώρα.Ιθάκες υπάρχουν πολλές,όσες και τα άτομα που μπορείς να αγαπήσεις.Όχι,κάνεις λάθος κι εσύ.Δεν είναι μία η αγάπη,δεν έχει μέτρο,δεν έχει τέλος,δεν είναι περιορισμένη η ποσότητά της.
Πάντα λοιπόν θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές αδυναμίας που θα δακρύσεις,θα θυμηθείς ένα μικρό τίποτα,που κάποτε υπήρξε τα πάντα.Κάτι θα μένει ανεξίτηλο στο νου και την καρδιά σου.Γιατί είμαστε άνθρωποι,δεν είμαστε τέλειοι,κι ας πιστεύουμε συχνά το αντίθετο.Προσωπικά,δεν το νιωσα ΠΟΤΕ μου.Πάντα είχα επίγνωση,πάντα προσπαθούσα να μη με παρασύρουν τα συναισθήματά μου,πράγμα βέβαια που ποτέ δεν κατάφερα,και χαίρομαι γι'αυτό.Χαίρομαι που δεν καταπιεζόμουν,όχι τουλάχιστον για πολύ χρονικό διάστημα.
Εκείνες τις στιγμές,λοιπόν,της αναδρομικής ζωής μου,νιώθω όπως και "τότε",αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο,σκέφτομαι όπως θα σκεφτόμουν την ανάλογη στιγμή και γενικά περνάω το "δράμα" μου,αν με καταλαβαίνεις.Γιατί δράμα?Ε,δεν είναι και λίγο πράγμα να σκέφτεσαι γεγονότα και ανθρώπους που ανήκουν στο παρελθόν.Αυτό βέβαια δεν είναι και αφύσικο,είναι η ζωή σου,δε μπορείς να πατήσεις το κόκκινο κουμπί και να τη διαγράψεις έτσι απλά.Παρόλο που ίσως να θες και να το κάνεις μετά από λίγο καιρό.Κάτι τέτοιο μου συνέβη και πρόσφατα,χωρίς να χω ακόμη μέσα μου ξεκαθαρίσει γιατί.Εννοώ,ήταν ξαφνικό,και ενώ ψυχολογικά ήμουν αρκετά καλά,και το μυαλό μου ήταν εκεί που είναι τους τελευταίους μήνες.Οκ,αυτό δε σημαίνει ότι θέλω να γυρίσω πίσω,αυτό είναι σίγουρο.Απλά είναι εκείνες οι στιγμές αδυναμίας που λέγαμε πριν,οι οποίες μάλιστα περνούν ευκολότερα όταν είσαι με φίλους,και όχι μόνος/η σου.
Και πώς αντιμετωπίζεις τέτοιες περίεργες στιγμές?Απλά δεν το κάνεις.Θα περάσουν από μόνες τους,γιατί όσο τις ξορκίζεις,τόσο σε κυνηγούν.Και δεν είναι δυνατό να τις αποκλείσεις απ τη ζωή σου από τη στιγμή που δέχεσαι ερεθίσματα ανά πάσα στιγμή τα οποία σε φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Πέρα από αυτό.Είδα μια ταινία."The truth about cats and dogs"ή αλλιώς "Φίλοι κι εραστές".And here's the story..
Η Άμπι Μπαρνς, παρουσιάστρια μιας επιτυχημένης ραδιοφωνικής εκπομπής ερωταποκρίσεων, προκαλεί το ενδιαφέρον ενός γοητευτικού ακροατή, του Μπράιαν. Θέλοντας να γνωρίσει από κοντά τη γυναίκα με την τόσο γλυκιά φωνή και την τόσο συναρπαστική προσωπικότητα, ο Μπράιαν επισκέπτεται το στούντιο. Εκεί αντικρίζει την εντυπωσιακά όμορφη φίλη της Άμπι, Νοέλ και θεωρεί ότι αυτή είναι η εκπληκτική Δρ. Μπαρνς. Η χαριτωμένη, μικροκαμωμένη Αμπι, η οποία παρά τον δυναμικό ραδιοφωνικό της εαυτό, πάσχει, στην πραγματικότητα, από αμέτρητες ανασφάλειες σχετικά με την εμφάνισή της, αποφεύγει να λύσει την παρεξήγηση. Αντίθετα αφήνει τον Μπράιαν να πιστέψει ότι η πανύψηλη, ξανθιά Νοέλ είναι στ’ αλήθεια η Δρ. Άμπι Μπαρνς που εκείνος έχει ερωτευτεί…
Και που λες κάπου προς το τέλος γίνεται η αποκάλυψη και όλα τελικά γίνονται όπως θα πρεπε φυσιολογικά να γίνονται και στη ζωή!Αλλά αμ δε..Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι "έτσι",πρέπει να δεις την ταινία για να καταλάβεις τι εννοώ..Είναι μια ταινία που περιγράφει πού βρίσκεται το αληθινό νόημα της αγάπης..Που ενώ νομίζεις ότι έχεις ερωτευτεί τον πιο "όμορφο" άνθρωπο,τελικά ξυπνάς και βλέπεις ότι θα ταν καλύτερο να τον βάλεις στη βιτρίνα με τα κρύσταλλα,απ το να τον "κρατήσεις" δίπλα σου για όσο.. πάει..Αυτά είχα με λίγα λόγια να πω,για μένα πιο μεγάλη σημασία έχει να δείτε την ταινία,η οποία θα καταλάβετε στο τέλος πόσο φοβερά αληθινή ή ουτοπική είναι,ανάλογα με το δικό σας χαρακτήρα και τρόπο σκέψης!Εμείς θα τα ξαναπούμε,αφου σε διαβεβαιώσω πως η Γη συνεχίζει να γυρίζει,τα πουλιά κεάηδούν και ο κόσμος αλλάζει..


[ tried to be UNperfect and i guess i have succeeded :) ]

η δική μου αλήθεια..

[..]

Αλήθεια..Τι να ναι?Μάλλον την έχεις ξεχάσει κόσμε.Για ξανασκέψου το λιγάκι..Λες να μαι η τελευταία θιασώτης της?Μπα,μου ρχεται κι άλλος ένας στο νου.Μα είναι τόσο δύσκολο να σαι αληθινός?Είναι δύσκολο να σαι ντόμπρος?Είναι δύσκολο να μην κρύβεσαι πίσω απ το δάχτυλό σου?Η αλήθεια πονάει λένε..Το δέχομαι,πονάει και μάλιστα πολύ ορισμένες φορές.Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι προτιμούν να ζουν μέσα στο ψέμμα."Κάποιος" χθες είπε πως το ότι είναι αληθινός οι άλλοι το θεωρούν μειονέκτημα..WHAT???Από πότε?Από πότε είναι μειονέκτημα να λες τα πράγματα με τ'όνομά τους?Πείτε μου μια καλή εξήγηση και ίσως να το ξανασκεφτώ..Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν ξεχωρίζουμε το σωστό απ το κατακριτέο..Και εκτός από το ψέμμα κυριαρχεί και η απάτη.Απάτη κάθε είδους.Άνθρωποι υψηλά ιστάμενοι ξεπουλούν την αξιοπρέπειά τους για 50 ψωροχιλιάρικα!Και όχι,δεν σνομπάρω τα χρήματα,απλώς τα σιχαίνομαι!Τα σιχαίνομαι γιατί χωρίς αυτά δε θεωρείσαι καλός φίλος,όμορφη γκόμενα,καλός συνεργάτης,καλός άνθρωπος.Και επειδή κάποιοι έχουν το χρήμα μπορούν να σε πουλήσουν και να σε αγοράσουν.Αυτά που δεν έχω θα πάρουν.Πόσο με τσαντίζουν Θεέ μου,πόσο?Υπηρεσίες ολόκληρες παραβλέπουν λαμογιές του καθενός,μόνο και μόνο επειδή πέφτει "λάδι".Είναι άδικο,άνανδρο.υπάρχουν άπειροι άνθρωποι γύρω μας,δίπλα μας που δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη μας,κι όμως,κρύβονται καλά.Σε κάθε ευκαιρία θα τους ξεσκεπάζω,γιατι πολύ απλά δεν τους γουστάρω!Τέλος πάντων,εγώ μπορώ απλά και μόνο να εγγυηθώ για μένα ότι δεν πρόκειται να αλλάξω ποτέ και για κανέναν σας :) Δε θα σας παραμυθιάσω ποτέ,επομένως όσοι ζητάτε παραμύθι stay away,αλλά αν θέλετε έχω να σας προτείνω μια "φίλη" μου που αγαπούσε το ψέμμα όσο ήμασταν μαζί..Και λογικά δεν έχει αλλάξει χόμπι!Τα φιλιά μου σε όσους τα αξίζουν και don't forget,η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει!! [sorry για την απότομη ψιλοαλλαγή ύφους,αλλά έχω τα νεύρα μου με όσα βλέπω γύρω μου..i'LL be back,don't panic ;-) ]

μια μικρή εκτίμηση..

Ακούω όλο και συχνότερα ότι η ευτυχία είναι στιγμές..Μα φυσικά και είναι στιγμές.Τα πάντα είναι στιγμές.Τίποτα δεν είναι μόνιμο,τίποτα δεν είναι συνεχόμενο στη ζωή μας.Η ευτυχία,η χαρά,ο πόνος,η στενοχώρια,η θλίψη,η ευχαρίστηση,ο έρωτας.Ναι,κι ο έρωτας.Τελειώνει,δεν είναι παντοτινός.Είναι ένα σκίρτημα της καρδιάς,μια εσωτερική έκφραση,μια έκφραση συναισθημάτων.Όμως τελειώνει κάποτε.Μόνο η αγάπη είναι εκεί,πιστή στο ραντεβού της.Θα είναι εκεί για πάντα.Και πρέπει να περάσουν χρόνια για να πει κανείς τελικά πως αγάπησε.Για να το αντιληφθεί εννοώ.Έχει αργήσει λιγάκι στο ραντεβού μας έχω την εντύπωση.Την κάλεσα πρώτη φορά πριν λίγα χρόνια,αρνήθηκε να έρθει,μου πε ήταν νωρίς.Δεν το κατάλαβα τότε,ήμουνα "παιδί".Την ξαναζήτησα λίγα χρόνια μετα!Ήρθε,μόνο για να μου πει ότι πρέπει να την αφήσω να ωριμάσει και μετά θα ναι στη διάθεσή μου!Μου στειλε αρκετές(όχι πολλές) φορές το μικρό της γιο,τον έρωτα.Μου τον έστελνε πάντα την πιο κατάλληλη στιγμή,ήξερε τι έκανε.Ήταν άτακτος ο έρωτας,και τον απέφευγα,όπως ο γνωστός το λιβάνι.Γιατί ήξερα μέσα μου ότι ήμουν έτοιμη να αγαπήσω αληθινά,με τρόπο που κανείς και καμιά στον πλανήτη δεν είχε αγαπήσει ξανά!Ήμουν έτοιμη να περάσω στην απέναντι πλευρά,απο την οποία άπαξ και μπεις,δεν υπάρχει γυρισμός.Μα τι ρωτάς?Αφού είπαμε..η αγάπη είναι από τα λίγα πράγματα που συνεχίζονται,δεν τελειώνει,δε σβήνει,μα αλλάζει μορφές,να,σαν την ενέργεια,δε χάνεται!Πάντως εδώ,κάπου στα 18,δηλαδή 3 μήνες πριν τα 19,έχω να παρατηρήσω κάτι,σχετικά με τους ανθρώπους που κάθε φορά είχαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.Πήραν ένα μικρό κομμάτι της και σε αντάλλαγμα μου δωσαν ένα μικρό κομμάτι της δικής τους.Δεν ήταν ίδια τα κομμάτια,γι αυτό και αν δεις τη καρδιά μου ολόκληρη θα χει μικρές χαραμάδες,ή τμήματα που προεξέχουν.Σε κάποια σημεία έχει κενά,κι αυτό γιατί εγώ μπορεί να έδωσα ένα κομμάτι της κάπου,αλλά δεν πήρα πίσω τίποτα..Πράγμα όμως που δε με εμπόδισε να δώσω.Αυτό είναι το νόημα.Ήταν (και είναι) 2-3 ΜΟΝΟ εκείνα τα άτομα,γιατί έτσι επέλεξα.Έτσι ένιωθα,και αν γυρνούσα πίσω στα χρόνια,πάλι αυτούς θα ερωτευόμουν.Είναι ευλογία,μεγάλο προνόμιο να ακούς τις άλλες κοπέλες να λένε τους ανθρώπους που κάποτε θαύμαζαν "Μ..ς" κι εσύ απλά να σαι υπερήφανη που τα δικά σου "σκιρτήματα" έγιναν εκεί που άξιζε τον κόπο..Να ξέρεις ότι έγιναν για ανθρώπους που όταν δεις στο δρόμο θα τους χαιρετήσεις,γιατί κάποτε ένιωσες υπέροχα και μόνο που τους κοιτούσες στα μάτια,γιατί είσαι ευτυχισμένη και μόνο που τους συνάντησες,και μόνο που τους γνώρισες.Δεν έχει σημασία τίποτε άλλο για μένα.Είμαι απλά χαρούμενη που ένιωσα όμορφα για κάποιον που πραγματικά το άξιζε!Αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό πόσους έχω αγαπήσει πραγματικά,δεν ξέρω τι νούμερο θα σου έδινα,αλήθεια.Σήμερα ξέρω.Όλους τους αγάπησα σαν ανθρώπους,για όλους νοιαζόμουν αληθινά,ανθρώπινα,αλλά όπως φαίνεται κανείς δεν ήταν αρκετά "εύκαιρος" να το παρατηρήσει,να αρπάξει την ευκαιρία του και λοιπά και λοιπά.Κι αν με ρωτήσεις πόσους έχω πληγώσει?Τότε λοιπόν θα μάθεις ότι θα θελα πολύ να σου πω "κανέναν".Όμως,μάλλον κάποιος υπάρχει εκεί έξω που θα λεγα ότι τον απογοήτευσα,τον στενοχώρησα,τον "πλήγωσα"(?)μεγάλη κουβέντα η τελευταία.Ελπίζω και ξέρω πως δε μου κρατάει κακία,γιατί ήμουν πάντα ξεκάθαρη και σαφής.Εκεί λοιπόν πάει η συγγνώμη που εγώ δεν άκουσα σχεδόν ποτέ όταν έπρεπε.Πάντα πονούσα εγώ και για τις δυο πλευρές.Όμως,τι να το κάνεις το ανώδυνο?Η οδύνη είναι αυτή που σε κάνει πλούσιο..Έχεις ακούσει κανένα μεγάλο συγγραφέα να γράφει για κάτι χλιαρό?

Ίσως είναι ώρα να μ' επισκευτεί η παλιά μου φίλη που μάλλον αρκετά με άφησε να περιμένω.Δεν καλύπτεται η θέση της,οπότε καλά θα κάνει να μας κάνει την τιμή :) Μέχρι τότε δε θα πρωτοτυπήσω!Η Γη γυρίζει,τα πουλιά κελαηδούν και ο κόσμος αλλάζει! Να σαι καλά και να χαμογελάς!



(σ'ότι πιστεύω και αγαπώ στοιχηματίζω πάνω..)